อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 373

“ข้าไม่ต้องแล้ว ท่านให้ฮูหยินท่านดื่มเถอะ แต่ ถ้าข้าจำไม่ผิด ฮูหยินท่านเก้าเดือนกว่าแล้วกระมัง? นางจะครบเดือนประเดี๋ยวนี้แล้ว ท่านบำรุงนี่บำรุงนั่นให้นางทุกวัน ถึงเวลาคลอดจะเหนื่อยมาก ให้แต่พอดีก็พอ”

ครั้นได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าลุงหนิวก็ชะงัก ใบหน้าขวยอายมีความกังวลและความทุกข์เต็มประดา

“ข้าเหมือนพูดผิดไป ท่านกับป้าหนิวรักกันขนาดนั้น ดูแลเอาใจใส่นางมาก ลูกของท่านต้องคลอดอย่างปลอดภัย เติบโตอย่างแข็งแรงแน่ ท่านอย่าได้ถือสาถ้อยคำข้าเมื่อครู่เลย”

ลุงหนิวยกยิ้มที่ฝืนรอยยิ้มหนึ่ง เขารีบเอ่ย “ไม่ๆๆ ไม่เกี่ยวกับท่านหัวหน้าเผ่า ท่านหัวหน้าเผ่ากล่าวได้ถูกต้อง ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าก็ห้ามข้าหลายครั้ง จะบำรุงมากไปไม่ได้ มิเช่นนั้นอนาคตเด็กจะคลอดยาก ข้ารู้ว่าท่านหัวหน้าเผ่าหวังดีต่อข้า”

“เช่นนั้นท่านกำลังกังวลเรื่องอะไร?”

“จะวันที่สิบห้าแล้ว ก็ไม่รู้ว่า...” ครั้งพูดถึงวันที่สิบห้า ร่างกายลุงหนิวก็สั่นเทิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ และไม่อยากพูดให้มาก

อย่างประจวบเหมาะ ป้าหนิวออกมาพร้อมกับครรภ์โต ตะโกน “ต้าหนิว เจ้าไปล่าสัตว์กลางคืนอีกแล้วใช่ไหม? ไม่เห็นเจ้าทั้งคืน อ้าว อาหน่วน ทำไมเจ้าเช้าอย่างนี้เล่า หรือว่าไอ้บัดซบต้าหนิวรบกวนเจ้าอีกแล้ว”

“ฮูหยิน ไม่ใช่ให้เจ้าพักผ่อนอยู่บ้านเฉยๆ ก็พอแล้วหรือ? ไยออกมาอีกแล้ว เกิดเนื้อตัวบาดเจ็บจะทำอย่างไร? มา ข้าจะประคองเจ้า”

“ประคองอะไร! วันๆ อยู่แต่บ้านไม่ใช่กินก็คือนอน เจ้าอยากให้ข้าคลอดยากใช่ไหม?”

“ถุยๆๆ เอาแต่พูดเรื่องไม่เป็นมงคล ลูกเราต้องออกมาดูโลกอย่างปลอดภัยแน่”

มุมปากกู้ชูหน่วนยกมุมโค้ง

แม้พวกเขาเป็นแค่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่ไม่โดดเด่นในหมู่บ้าน แต่พวกเขาสามีภรรยารักใคร่กันมาก สายตาที่มองกันล้วนเป็นความรักลึกซึ้ง เห็นแล้วช่างน่าอิจฉาโดยแท้

“อาหน่วน ลุงหนิวเจ้าชอบวุ่นวาย ล่าไก่ป่ากระต่ายป่ามากมายเช่นนี้ พวกเราก็กินไม่หมด เจ้าเอาไปบำรุงร่างกายเถอะ”

ลุงหนิวและภรรยาเป็นมิตรเกินไปแล้ว กู้ชูหน่วนบอกปัดไม่ได้ จึงได้แต่รับไว้

“จริงสิ ลุงหนิวทำไมข้ารู้สึกว่าในหมู่บ้านเหมือนคนจะหายไปเยอะล่ะ?”

“เออ...นี่...” ต้าหนิวสะดุ้ง

ป้าหนิวแย่งตอบ “คนหมู่บ้านข้างๆ จัดงานมงคล ในหมู่บ้านเราเลยไปร่วมสนุกที่หมู่บ้านข้างๆ เยอะ ดังนั้นเจ้าดูแล้วถึงน้อยลงไปบ้าง”

“เช่นนั้นหรือ...”

“ก็ใช่สิ หรือข้าจะหลอกเจ้า”

กู้ชูหน่วนมองพวกเขาทีหนึ่งอย่างเคลือบแคลงใจ

เหตุใดนางรู้สึกว่าหัวใจพวกเขาเต้นเร็วขึ้น แววตาหลบหลีกอยู่บ้าง?

ถึงสงสัย แต่ที่นี่ตัดขาดจากโลกภายนอก ในหมู่บ้านยังมีสิบผู้อาวุโส วรยุทธ์แต่ละคนล้วนยอดเยี่ยมไร้เทียมทาน และไม่มีอะไรที่ควรให้นางกังวล

ไม่นานลุงหนิวและภรรยาก็จากไป แวบที่จากไป นางรู้สึกถึงความสุขในดวงตาพวกเขาระคนความกังวลอยู่ลึกๆ และไม่รู้ว่ากังวลที่ครรภ์ใหญ่เกินไป เด็กจะคลอดยากหรืออย่างไร

กู้ชูหน่วนสูดหายใจเข้าลึก วางแผนไปบอกลาผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่นๆ

ทว่าผู้อาวุโสใหญ่กลับพาพวกผู้อาวุโสหกและผู้อาวุโสเจ็ดมา

เหล่าอาวุโสเคารพนอบน้อมต่อนาง แต่ทั้งทางลับและทางแจ้ง กลับให้นางไปจากเผ่าหยก

กู้ชูหน่วนกลับแปลกใจมาก “ออกจากเผ่าหยก?” นี่ถือว่าเปลี่ยนสถานการณ์ไล่นางไปหรือ? นางยังเป็นหัวหน้าเผ่าอีกหรือไม่?

ผู้อาวุโสเจ็ดเอ่ย “ไปชั่วคราวเท่านั้น อีกสองสามวันเจ้าค่อยกลับมาก็ได้”

“เจ้าเจ็ด” ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ย

“รู้แล้วๆ ข้าหุบปาก ข้าจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น”

ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยอย่างเคารพ “ท่านหัวหน้าเผ่า เป็นเช่นนี้ อาการของท่านก็หายได้พอประมาณแล้ว คนของเทพสงครามมาหาท่านที่ด้านนอกม่านอาคมทุกวี่วัน แทบจะพลิกแผ่นดินแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ช้าเร็วพวกเขาต้องหาเผ่าหยกพบแน่ เผ่าหยกเป็นสถานที่ตัดขาดโลกภายนอก เชื่อว่าท่านคงไม่อยากให้มันแปดเปื้อนโลกีย์แน่”

กู้ชูหน่วนตรึกตรองถ้อยคำของผู้อาวุโสใหญ่โดยละเอียด

วาจาของเขาไร้ตำหนิ แต่นางไม่เชื่อ เป็นถึงผู้อาวุโสใหญ่เผ่าหยก จะจนหนทางกับเย่จิ่งหานได้อย่างไร?