อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 391

ตอนนั้น นางอยากได้ม้วนหนังแกะโบราณ ก็แค่สงสัยสัญลักษณ์ภาษาอังกฤษในม้วนหนังแกะโบราณนั้น

ไม่ว่าเย่จิ่งหานจะให้นางไหม นางก็ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว

แต่ตอนนี้……

ม้วนหนังแกะโบราณนั้นมีเรื่องเกี่ยวกับไข่มุกมังกร และชาวเผ่าหยกนับหมื่นคนกำลังรอนางรวบรวมไข่มุกมังกรให้ครบเจ็ดลูก

ถ้าไปขอเย่จิ่งหานตรงๆ ถ้าเขาปฏิเสธอีกครั้ง หรือเอาม้วนหนังแกะโบราณไปซ่อนไว้ล่ะ?

นางเดิมพันไม่ไหวหรอกนะ

นางต้องแบกรับภาระรับผิดชอบต่อชาวเผ่าหยก

เรื่องบาดใจมากมายที่เกิดขึ้นในเผ่าหยกในวันที่สิบห้า ทุกภาพทุกฉากประทับอยู่ในสมองของนาง

ทุกครั้งที่นึกถึงภาพนั้น นางก็เจ็บปวดใจราวกับจะขาดใจตาย

“คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ สีหน้าดูแย่จังเลยเจ้าค่ะ”

กู้ชูหน่วนหลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆ พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง อารมณ์ความเสียใจก็มลายหายไปทั้งหมด

“ช่วยข้าแต่งตัวหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

“ใส่ตัวนั้น”

“คุณหนู ดึกมากแล้ว ท่านไม่พักผ่อนเหรอเจ้าคะ?”

“นอนไม่หลับ อยากออกไปเดินเล่น”

“ท่านเหน็ดเหนื่อยอยู่ด้านนอกตั้งนาน พักผ่อนแต่เช้าดีกว่านะเจ้าคะ ถึงท่านจะไม่ห่วงตัวเอง ก็ห่วงเด็กในท้องหน่อยจะดีกว่านะเจ้าคะ”

“……”

“คุณหนู เป็นเพราะท่านอ๋องไม่ได้มาพักกับท่าน ท่านเลยอารมณ์ไม่ดีหรือเปล่าเจ้าคะ? ให้ชิวเอ๋อร์ไปเชิญท่านอ๋องมาไหมเจ้าคะ”

“ทำไมเจ้าเอาแต่บ่นฉอดๆไม่รู้จบเลยเนี่ย เจ้าไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือไง?”

“คุณหนู……”

“หุบปาก ห้ามพูดอีก และไม่ต้องตามมาด้วย”

กู้ชูหน่วนมองค้อนชิวเอ๋อร์ เดินไปยังหอเก็บสมบัติ

ชิวเอ๋อร์ยืนงงอยู่กลางดง คุณหนูกลับมาครั้งนี้กินยามาผิดตัวหรือไงกัน? ทำไมถึงดุนางแบบนี้ล่ะ?

ถึงแม้กู้ชูหน่วนไม่ให้นางตามไป ชิวเอ๋อร์ก็ยังตามไปอยู่ดี กลัวว่าเด็กในท้องนางจะเป็นอะไรไป

นอกหอเก็บสมบัติ ชิวเอ๋อร์ดึงแขนเสื้อนาง แล้วพูดอย่างร้อนใจว่า “คุณหนูคงไม่ได้อยากเข้าไปในหอเก็บสมบัติหรอกนะเจ้าคะ? ถึงท่านจะเป็นพระชายา แต่หากไม่มีรับสั่งจากท่านอ๋อง ท่านก็เข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ……เพราะยังไงที่นี่ก็เป็นห้องเก็บของมีค่าในจวน”

“ข้าเป็นพระชายาหาน สมบัติครึ่งหนึ่งในจวนนี้ก็เป็นของข้าด้วย ยิ่งไปกว่านั้นนี่ก็เป็นแค่หอเก็บสมบัติ เปิดประตู”

พวกข้ารับใช้ที่เฝ้าประตูก็มองไปยังพ่อบ้านอย่างลำบากใจ พ่อบ้านก็รีบพูดว่า “พระชายาให้พวกเจ้าเปิดประตู พวกเจ้ายังไม่รีบเปิดอีก”

“ขอรับ”

“พระชายา ท่านอยากได้อะไร สั่งข้าน้อยมาแล้วข้าน้อยจะไปเอามาส่งให้ท่านเองกับมือ”

“ไม่จำเป็น ข้ามาหาเองได้ พวกเจ้าไม่ต้องตามมานะ ชิวเอ๋อร์ก็ด้วย”

“ขอรับๆๆ……” พ่อบ้านตอบรับอย่างเกรงใจ

ชิวเอ๋อร์งุนงง

พ่อบ้านเกรงใจคุณหนูขนาดนี้? แถมยังปล่อยให้คุณหนูไปเลือกเองอีก?

คุณหนูโลภมากขนาดนี้ พวกเขาไม่กลัวว่าคุณหนูจะขนของในหอเก็บสมบัติไปทั้งหมดหรือไง?

เวลาผ่านไป คนในหอเก็บสมบัติก็ยังไม่ออกมาสักที ชิวเอ๋อร์มั่นใจว่า ของในนั้นต้องถูกคุณหนูขนออกมาจนหมดแน่

ในที่สุด กู้ชูหน่วนออกมาสักที

สองมือของนางว่างเปล่า สีหน้ามืดมนและผิดหวัง

พ่อบ้านพูดประจบว่า “พระชายา ไม่ทราบว่าท่านอยากได้ของอะไร ถ้าต้องการ ข้าน้อยจะรีบสั่งคนให้ส่งไปที่ห้องของพระชายาทันที”

“ไม่มี นำทาง ข้าจะไปห้องหนังสือ”

“ห้องหนังสือ……”

“ทำไม? ข้าไปไม่ได้หรือไง?”

“พระชายาพูดเป็นเล่นไป ท่านเป็นนายหญิงของจวนอ๋องหาน พระชายาเอกของท่านอ๋อง ขอแค่ท่านอยากไป ก็สามารถไปทุกที่ในจวนอ๋องหานได้ ข้าน้อยจะพาท่านไปเดี๋ยวนี้เลยขอรับ”

ด้านข้างมีเสียงพวกข้ารับใช้กระซิบเสียงเบา “หอเก็บสมบัติถูกค้นจนวุ่นวายไปหมด แต่ไม่มีของชิ้นไหนหายไปเลย ไม่รู้ว่าพระชายาไม่ชอบอะไรสักอย่างเลยหรือเปล่า”

ชิวเอ๋อร์ได้ยินคำพูดนี้

นางขมวดคิ้ว