อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 400

ความทรงจำที่หายไปนานก็ไหลทะลักเข้ามาในสมองของเย่จิ่งหานเหมือนสายน้ำลำธาร

ทุกภาพทุกฉากล้วนแต่เป็นอาการเจ็บปวดของท่านแม่จากการกำเริบของคำสาปเลือด

หัวใจของเย่จิ่งหานเจ็บปวดเหมือนโดนมีดกรีด

ถ้าเป็นไปได้ ทั้งชีวิตนี้เขาไม่อยากนึกถึงภาพที่โหดร้ายแบบนั้นอีกตลอดไป

โหดร้ายมากจริงๆ

บนโลกนี้ไม่มีคำไหนที่สามารถบรรยายความโหดร้ายแบบนั้นได้

ร่างกายเน่าเฟะจากในสู่นอก กระดูกในร่างกายแตกหักออกเป็นชิ้นๆ เสียงดังกร๊อบแกร๊บราวกับว่ากำลังดีดผีผา

คนที่โดนคำสาปเลือด ประมาณยี่สิบวันกระดูกถึงจะเชื่อมต่อกันดี

ยี่สิบวันนี้แทบจะขยับไม่ได้เลย การเชื่อมต่อของกระดูกรู้สึกไม่ต่างจากการแตกร้าวเลย

กว่ากระดูกจะเชื่อมต่อกันดี แล้วก็ถึงวันที่สิบห้าอีกแล้ว ทุกครั้งที่ถึงวันที่สิบห้า ก็เริ่มวนเวียนกลับมาเหมือนเดิม

ผู้หญิงที่โดนคำสาปเลือด ฆ่านางให้ตายยังดีกว่าต้องมาลิ้มลองรสชาติตายทั้งเป็นแบบนี้

เย่จิ่งหานไม่อยากจะเชื่อเลย ถ้ากู้ชูหน่วนโดนคำสาปเลือด ต่อไปนางจะทำยังไง?

เด็กในท้องจะทำยังไง?

คำสาปเลือดสืบทอดทางกรรมพันธุ์ด้วยสิ……

และสืบทอดแน่นอน ไม่เคยมีข้อยกเว้นเลย

ลูกของเขา……ไม่ว่าจะเป็นชายหญิง ก็จะโดนคำสาปเลือดกันหมด

เย่จิ่งหานมองดูกู้ชูหน่วนอย่างตกตะลึง สีหน้าแย่ลงเรื่อยๆ

กู้ชูหน่วนรู้สึกว่ามีสายตาหนึ่งกำลังจ้องมองตัวเองอยู่รางๆ แต่ไม่มีสายตาอาฆาตอะไร

นางลืมตาขึ้น พอลืมตาขึ้นเท่านั้นล่ะ นางก็ลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ รีบดึงผ้าห่มขึ้นมา แล้วพูดอย่างตกตะลึงว่า “เย่จิ่งหาน ดึกดื่นป่านนี้ เจ้าอยากให้ข้าตกใจตายหรือไง?”

เย่จิ่งหานไม่ได้ต่อปากต่อคำกับนาง และไม่ได้โกรธด้วย แค่มองนางด้วยสายตาที่สับสนและเจ็บปวดใจอย่างมาก

กู้ชูหน่วนจับใบหน้าตัวเอง แล้วพูดอย่างสงสัยว่า “สายตาของเจ้าดูน่ากลัวจังนะ เย่จิ่งหาน ข้าไม่ได้ทำเรื่องผิดต่อเจ้าเลยนะ”

“ฟ้ายังไม่สว่าง เจ้านอนต่ออีกหน่อยเถอะ” เย่จิ่งหานพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง