อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 431

“ไปตอนนี้? รีบร้อนขนาดนั้นเชียว?”

“ยังเช้าอยู่เลย กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ ข้าอุดอู้อยู่ในจวนอ๋องหานขนาดนี้ แถมวันนี้ข้าก็อารมณ์ดีด้วย ได้เงินเยอะขนาดนั้น”

“ได้” เย่จิ่งหานยิ้มอย่างเอาใจ

และไม่ตามถามว่านางเรียนวิชาหลอมยามาจากไหน แล้วหาตัวยามาจากไหนถึงหลอมยาดีขนาดนั้นได้

นับแต่กู้ชูหน่วนข้ามมิติมา ยังเป็นครั้งแรกที่เข้าวังอย่างเป็นทางการ

ที่นี่ขื่อสลักคานวาด ทองอร่ามวาววับ ตำหนักหนึ่งเชื่อมกับอีกตำหนักหนึ่ง สลับซอกแซกชวนมอง

นางเดินเคียงไหล่กับเย่จิ่งหาน คนสัญจรต่างคุกเข่าทำความเคารพ ตกใจจนสั่นสะท้านทั้งตัว

พระราชวังกว้างใหญ่ สถานที่ที่พวกเขาผ่าน ราวกับดินแดนไร้คน ไม่มีผู้ใดกล้าขวาง

กู้ชูหน่วนคิดหาวิธีควรสลัดเย่จิ่งหานอย่างไร

เขาห้องเก็บสมบัติอย่างไรนางก็เอาหัวใจของเข็มทิศเปิดฟ้าต่อหน้าเย่จิ่งหานโดยตรงไม่ได้

นางลองหลายครั้งหากเย่จิ่งหานมีธุระให้ไปจัดการเสียก่อน นางจะไปห้องเก็บสมบัติเอง แล้วเดินชมพระราชวังด้วย

แต่ไม่รู้ว่าเส้นเอ็นเส้นไหนของเย่จิ่งหานเชื่อมต่อผิดพลาด กลับไม่ยอมจากไป จะตามไปห้องเก็บสมบัติให้ได้

ไม่รู้อ้อมเส้นทางในวังกี่สาย ในที่สุดก็ถึงห้องเก็บสมบัติ

การเฝ้ายามห้องเก็บสมบัติแน่นหนา หลังจากเข้าไปแล้วมีคนเปิดกลไกโดยเฉพาะ พวกเขาถึงเข้าไปได้

ข้างในมีประตูหินทั้งหมดห้าบาน

ครั้นเข้าประตูหินบานสุดท้ายแล้ว แม้นางเคยพบของล้ำค่าไม่น้อย ก็ยังอดตะลึงเป็นไม่ได้

ที่นี่มีชั้นเป็นแถบๆ ชั้นแรกล้วนวางของล้ำค่าหายาก วิบวับแวววาวด้วยประกายที่ต่างกัน

มีไข่มุกราตรีที่หนาใหญ่เท่าปากชาม มีไข่มุกทะเลตงไห่ที่ใหญ่พอๆ กับไข่นกพิราบ ขนาดเท่ากันทุกเม็ด เม็ดอวบอิ่มมีน้ำมีนวล ไม่ว่าเม็ดไหนก็มีมูลค่ามหาศาล

ยังมีอักษรภาพ ของโบราณ อัญมณีโมราและอื่นๆ จำนวนมากที่สืบแต่โบราณ

กู้ชูหน่วนตะลึง “ของล้ำค่ามากมายขนาดนี้?”

“ชอบอะไร ไปเลือกเอง”

อะไรเรียกว่าชอบอะไร? นางอยากได้ทุกชิ้นในนี้!

แต่ถ้าเทียบกับหัวใจของเข็มทิศเปิดฟ้า นางยังอยากได้หัวใจของเข็มทิศเปิดฟ้ามากกว่า

“ได้ ข้าไปเลือกเดี๋ยวนี้”

ในใจกู้ชูหน่วนบังเกิดความหวัง

นางคิดไม่ถึง ว่าจะได้หัวใจของเข็มทิศเปิดฟ้าไว้ในมือง่ายดายเพียงนี้

เปิดกล่องออกใบแล้วใบเล่า ข้างในมีทุกสิ่ง แต่กลับไม่มีหัวใจของเข็มทิศเปิดฟ้า

บางชิ้นก็เป็นเพียงสร้อยคอรูปหัวใจกับหยก

แต่ขนาดไม่เหมือนกับลักษณะรูปหัวใจของเข็มทิศเปิดฟ้าเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นหัวใจของเข็มทิศเปิดฟ้า

กู้ชูหน่วนกลัวเย่จิ่งหานสงสัย เริ่มแรกยังพอปั้นหน้าเล่นละครได้ แต่ยิ่งหา นางก็ยิ่งหนักใจ

หลังจากค้นหารอบหนึ่งแล้ว กลับไม่พบหัวใจของเข็มทิศเปิดฟ้าเลย

“เป็นอย่างไร มีที่ชอบไหม?” เย่จิ่งหานนั่งอยู่ด้านข้าง จิบชาไปก็มองนางไป

“ท่านอ๋อง ของดีที่นี่มีมากเกินไป ข้าดูจนตาลายไปหมดแล้ว รู้สึกชอบไปหมดทุกชิ้น ท่านให้เวลาข้าอีกหน่อยเถอะ ข้าจะเทียบเคียงอีก”

กู้ชูหน่วนเพิ่มความเร็ว ค้นหาอีกครั้ง แม้แต่ตามซอกตามมุมก็ยังค้นหาโดยละเอียด กระทั่งตรวจสอบว่ามีช่องลับหรือไม่อย่างทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ แต่น่าเสียดาย นางผิดหวังอีกครั้ง

ที่นี่ยังคงไม่มีอะไรทั้งสิ้น

“เจ้ากำลังหาอะไร?”

“ก็แน่ล่ะ ท่านเจ้าเล่ห์ขนาดนั้น เกิดมีของดีอะไรเก็บซ่อนไว้มุมไหน จงใจไม่ให้ข้าเห็น เช่นนั้นข้ามิต้องเสียเปรียบหรือ?” กู้ชูหน่วนยิ้มแห้ง

“ห้องเก็บสมบัติไม่จำเป็นต้องมีช่องลับ หากไม่มีคำสั่งของข้า ใครก็เข้าห้องนี้ไม่ได้” ถ้อยคำนี้เขาเอ่ยได้อย่างมั่นใจ

กู้ชูหน่วนหารอบที่สามก็ยังหาไม่เจอ ไปตรงหน้าเย่จิ่งหานอย่างอดไม่ได้ ถามแบบหยั่งเชิง “สมบัติล้ำค่าอยู่ที่นี่หมดแล้วหรือ? คงมิใช่เพราะข้าจะมา ท่านก็เลยเอาของบางอย่างไปซ่อนหรอกนะ?”

“เจ้าคิดว่าข้าต้องซ่อนอะไร? ใต้หล้านี้ข้าต้องการอะไรก็ได้ ต้องซุกซ่อนหรือ? กลับเป็นเจ้า คงมิใช่ดื่มสุราโดยไม่ได้มุ่งเสพรสชาติของสุรากระมัง?”

“เพ้อเจ้ออะไร ข้ากลัวว่าท่านจะเอาของดีไปซ่อนไว้ เนี่ย ข้าเอาอันนี้แหละ”

กู้ชูหน่วนเลือกไข่มุกราตรีที่ใหญ่เท่าปากชามเม็ดนั้น

ยามราตรีไข่มุกราตรีนี้ทอประกายแวววาว ส่องสว่างรอบบริเวณได้ มีมัน ต่อไปยังใช้เป็นไฟฉายได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงไข่มุกราตรีเม็ดนี้มีราคาไม่ด้อยไปกว่าของสิ่งอื่นในนี้