อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 434

“หรือว่าเย่จิ่งหานจะดูข้าทำแคว้นล่มสลาย เขาก็เป็นเสด็จอาของแคว้นเย่เหมือนกัน”

“ก็ใช่นะสิ ก็เพราะว่าเป็นเสด็จอาของแคว้นเย่ ฉะนั้นหลังจากแคว้นแย่ล่มสลายแล้ว เขาค่อยเคลื่อนกำลังทหาร ขับไล่แคว้นฮั่ว ถึงตอนนั้นเขาอยากขึ้นครองราชย์ ก็เป็นไปด้วยความชอบธรรม ใครจะกล้าขับเขา กลับเป็นพระองค์เถอะ กลายเป็นหมากหมดค่าแล้ว”

ฮ่องเต้เย่มีคำพูดเต็มอกอยากสกัดนาง แต่กลับหาเหตุผลสกัดนางไม่ได้

กู้ชูหน่วนผ่อนน้ำเสียง “ฉะนั้น พระองค์มิสู้เลือกเชื่อหม่อมฉันจะดีกว่า หม่อมฉันรับรองว่าทำให้เย่จิ่งหานยื่นมือขับไล่แคว้นฮั่ว ปกป้องความปลอดภัยแคว้นเย่เราได้แน่เพคะ”

“เย่จิ่งหานจะฟังเจ้าหรือ?”

“แน่นอนเพคะ ฝ่าบาทคงเคยได้ยินว่าท่านอ๋องเอาใจหม่อมฉันอย่างไรบ้างกระมัง?”

“แต่ทำไมเจ้าต้องช่วยข้า?” เขามักรู้สึกว่าตรงไหนไม่ถูก แต่คิดไปคิดมา กลับคิดไม่ออกว่าเป็นตรงไหน

“หม่อมฉันมิใช่กำลังอุ้มท้องลูกของเทพสงครามอยู่หรือเพคะ? ระยะก่อนหม่อมฉันฝัน ฝันถึงพระโพธิสัตว์กวนอิม พระโพธิสัตว์กล่าวว่าเทพสงครามสังหารคนมากเกินไป รังสีอาฆาตมากเกินไป เด็กจะได้รับผลกระทบจากเขา ยากจะเกิดได้อย่างปลอดภัย นอกเสียจากจะหาจี้รูปหัวใจพกอยู่กับตัว ถึงคุ้มครองให้เด็กปลอดภัยได้ หม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทเป็นมังกรแท้โอรสแห่งสวรรค์ หากทรงยื่นมือช่วยหม่อมฉันหา เช่นนั้นหม่อมฉันต้องหาจี้รูปหัวใจที่พระโพธิสัตว์บอกในฝันได้แน่เพคะ”

“เช่นนั้นพระโพธิสัตว์บอกหรือไม่ ว่าลูกในท้องเจ้าเป็นชายหรือหญิง?”

“เพคะ เป็นลูกสาว เหมือนข้า”

ฮ่องเต้เย่โล่งอก

ลูกสาวก็ดี หากเป็นลูกชาย ไม่แน่ว่าเทพสงครามอยากชิงบัลลังก์เพื่อลูกชายของเขา

“ก็ได้ อยากให้ข้าช่วยเจ้าหาจี้รูปหัวใจก็ได้ เจ้าช่วยข้าขับไล่ทหารไปก่อน”

“ดำเนินการทั้งสองทางสิเพคะ ประหยัดเวลา หม่อมฉันจะวาดจี้รูปหัวใจให้พระองค์ทอดพระเนตร จริงสิ จี้รูปหัวใจที่พระโพธิสัตว์ให้หม่อมฉันหามีอายุพันปีแล้ว เป็นของโบราณ ทรงอย่าหาของไปเรื่อยเปื่อยนะเพคะ”

กู้ชูหน่วนยกพู่กัน วาดจี้รูปหัวใจออกมา

“ขนาดต้องเท่ากัน ใหญ่กว่าหรือเล็กกว่านิ้วหนึ่งก็ไม่ได้ ต้องพอดีเป๊ะๆ นะเพคะ”

ฮ่องเต้เย่ขมวดคิ้ว “ซับซ้อนขนาดนั้นเชียวหรือ? ทั้งต้องมีอายุพันปี ขนาดเท่ากัน หายากมากกระมัง?”

“เทียบกับบ้านเมืองของแคว้นเย่ล่ะเพคะ ฝ่าบาททรงคิดว่า ของสิ่งนี้หายาก หรือว่าบ้านเมืองรักษายากกว่าเพคะ?”

ฮ่องเต้เย่ลมหายใจติดขัด

พูดจาฉอดๆ ทำไมเมื่อก่อนเขาไม่ยักรู้ว่าฝีปากนางเก่งกาจเพียงนี้

เขาหยิบภาพเหมือนดูแล้วดูอีก อดไม่ได้เอ่ยขึ้นอย่างฉงนใจ “แปลก ทำไมข้าดูจี้รูปหัวใจนี้แล้วถึงคุ้นขนาดนี้นะ? มันเป็นพลอยชิ้นหนึ่งใช่หรือไม่ พลอยสีแดง คล้ายหินเลือดไก่(*แจสเปอร์ อัญมณีในตระกูลควอตซ์) แดงจนคล้ายปะปนด้วยเลือด”

หัวใจกู้ชูหน่วนหวั่นไหว “อย่างไร? ฝ่าบาทเคยเห็นหรือเพคะ?”

“เออ...ข้าก็จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่เหมือนเคยเห็นตอนเด็กๆ เพราะมันเป็นรูปหัวใจ ลักษณะกลับงามมาก แต่แดงจนน่าใจหาย ข้าก็เลยมีความทรงจำเล็กน้อย”

“เช่นนั้นจี้รูปหัวใจชิ้นนี้อยู่ที่ไหนเพคะ?”

“นานเกินไป ข้าลืมไปแล้ว รู้เพียงเห็นครั้งหนึ่งตอนเด็ก”

กู้ชูหน่วนแย่งภาพเหมือนกลับมา แล้วตะบึงตะบอนทันที “ฝ่าบาททรงคิดให้ดีเถอะเพคะ หากฝ่าบาทคิดไม่ออกว่าเคยเห็นจี้รูปหัวใจชิ้นนี้ที่ไหน เช่นนั้นหม่อมฉันก็คิดไม่ออกว่าจะให้เทพสงครามขับไล่ศัตรูอย่างไรเหมือนกันเพคะ”

“เจ้า...นี่เจ้าขู่ข้า?”

“แล้วแต่จะทรงคิดเพคะ ถึงอย่างไรหากเสียบ้านเมืองไปจริงๆ ก็ไม่เกี่ยวกับหม่อมฉัน หม่อมฉันยังได้อยู่สุขสบายเหมือนเดิมเพคะ”

“กู้ชูหน่วน! เจ้าบังอาจ!”

“ใครให้หม่อมฉันเป็นเสด็จอาสะใภ้ของพระองค์ล่ะเพคะ? ใครให้หม่อมฉันเป็นชายาของเทพสงคราม? ดังนั้นหม่อมฉันมีสิทธิ์บังอาจ มีสิทธิ์โอหัง หากพระองค์มิยินยอม ก็ไปหาเย่จิ่งหานได้โดยตรงเพคะ”

หากไม่ติดที่ฐานะของนาง เวลานี้ฮ่องเต้เย่ก็อยากประทานผ้าขาวให้นางแถบหนึ่ง ให้นางฆ่าตัวตายเสียเดี๋ยวนี้

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ เขาก็ดึงสติ “เหมือนข้าจะนึกออกแล้ว เป็นองค์หญิงตังตัง ตอนเด็กๆ ที่ลำคอองค์หญิงตังตังมีจี้รูปหัวใจชิ้นหนึ่งอยู่ แดงจนคล้ายเลือดออก หลายคนต่างหัวเราะเยาะนาง ภายหลังองค์หญิงตังตังจึงโมโห ไม่ยอมสวมสร้อยคอเส้นนั้นอีก นับแต่นั้นก็ไม่เคยได้เห็นอีก”

“ฉะนั้น ความหมายของพระองค์คือ จี้รูปหัวใจอยู่กับองค์หญิงตังตังหรือเพคะ?”