อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 454

“เช่นนั้นพวกเราจะรอพระชายาที่หน้าประตู”

“เอ๊ะ ข้าว่าพวกเจ้ารนหาที่ตายใช่หรือไม่ รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนหรือไม่? นี่เป็นถึงจวนอ๋องหาน เพียงแค่อ๋องหานรับสั่ง หัวของพวกเจ้าทั้งหลายก็ไม่พอให้ตัด”

“พวกเราได้สอบถามมาล่วงหน้าแล้ว ท่านอ๋องไปเรือนพักร้อนชิวเฟิง เดิมทีก็ไม่ได้อยู่ในจวนอ๋องหาน”

“อ๋อ ท่านอ๋องไม่อยู่ พวกเจ้าจึงบังอาจได้เช่นนั้นหรือ? เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะปล่อยสุนัขออกมากัดพวกเจ้าให้ตายในตอนนี้”

กู้ชูหน่วนลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิด

เมื่อนางส่องกระจก รอยคล้ำใต้ตาของตัวเองก็ยิ่งหนักขึ้นแล้ว

นอนไม่เต็มอิ่มยังจะทรมานกว่าการไม่ได้นอนซะอีก

เห็นว่าตอนนี้ด้านนอกยิ่งทะเลาะกันก็ยิ่งดุเดือด นอกจากนอกประตูใหญ่แล้ว ด้านนอกกำแพงลานก็โหวกเหวกโวยวายเสียงดังขึ้นมาแล้ว

นางขมวดคิ้ว ลุกจากเตียงล้างหน้าแปรงฟัน

“พระชายาหาน โปรดเขียนเรื่องนี้ต่อด้วยขอรับ พ่อของข้าป่วยจนแทบจะหมดลม ก็เพราะนิยายของท่านตัดใจจากไปไม่ได้มาโดยตลอด เขาอยากรู้ผลตอนจบสุดท้าย”

“พระชายาหาน แม่ของข้าก็พร่ำบ่นถึงนิยายตอนหลังมาโดยตลอด ท่านไม่เขียน ท่านแม่ของก็กินไม่ได้ นอนไม่หลับ คนก็ซูบผอมลงไปแล้วเจ้าคะ”

“พระชายาหาน ยังมีข้าอีก ภรรยาของข้าติดอ่านนิยายเรื่องนี้งอมแงมแล้ว ให้ข้าออกมาขอนิยาย ขอไม่ได้ นางก็จะพาลูกกลับไปบ้านเกิดของนางแล้ว ขอให้ท่านสงสารข้า เขียนนิยายต่อเถอะขอรับ”

กู้ชูหน่วนวางตะเกียบลงอย่างรุนแรง

“เอะอะโวยวาย เสียงดังจนข้ากินข้าวไม่ลงแล้ว แม่บ้าน แม่บ้าน.......”

“ทูลพระชายาหาน ก่อนหน้านี้แม่บ้านถูกท่านอ๋องปลดออกแล้ว จนถึงตอนนี้ในจวนยังไม่มีแม่บ้านเพคะ”

อ๋อ......

นางกลับลืมไปแล้วว่า ก่อนหน้านี้แม่บ้านมีส่วนเกี่ยวข้องกับนางโดยไร้ต้นสายปลายเหตุ ตำแหน่งแม่บ้านจึงถูกปลดออกไปด้วย

“แล้วตอนนี้ผู้ใดเป็นคนดูแลจวน ยังไม่รีบไล่คนด้านนอกพวกนั้นออกไปอีก โวยวายจนข้าปวดหัวไปหมดแล้ว”