อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 486

พอนึกถึงความเร็วของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ กู้ชูหน่วนก็โล่งอกแล้ว

ขอแค่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยอมให้นางขี่ ถ้าจะลงภูเขาก็เร็วมาก

“ท่านผู้เฒ่า นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของข้า ไม่ทราบว่าจะแลกของกินกับท่านได้หรือไม่”

กู้ชูหน่วนเอาเงินออกมาจากแหวนมิติ แล้วยื่นให้คนแก่คนนั้น

หมู่บ้านอยู่ในที่ลับตาคน ชาวบ้านจะแบกผักที่ตัวเองปลูกออกไปขายเป็นระยะ รวมไปถึงฟืนที่ตัดเอาออกไปขายด้านนอก แต่ก็ขายได้ไม่เยอะเท่าไหร่

พวกเขาไม่เคยเห็นเงินเยอะขนาดนี้ แต่ละคนตาลายไปหมด

“แม่นางเกรงใจเกินไปแล้ว พวกเราอยู่ในหมู่บ้านไกลโพ้น ไม่มีของกินดีๆหรอก ถ้าแม่นางไม่ว่าล่ะก็ บ้านข้ามีหมั่นโถวอยู่เล็กน้อย พวกเราขายตามราคาตลาดให้แม่นางก็พอแล้ว ไม่ต้องใช้เงินมากมายขนาดนี้หรอก”

“ถ้า งั้นก็ขอบใจท่านผู้เฒ่ามากนะเจ้าคะ”

ชาวบ้านคนอื่นๆเห็นดังนี้แล้ว ก็อยากเอาอาหารแลกเงินกับนางบ้าง ต่างก็วิ่งไปเอาอาหารในบ้านตัวเองออกมา

ทันใดนั้น มีคนตะโกนเสียงดังลั่นว่า “ปีศาจ! ปีศาจ! มีปีศาจ!”

คำว่าปีศาจทำเอาทุกคนในหมู่บ้านฮือฮากันไปหมด เหมือนมีระเบิดมาลงที่นี่ยังไงยังงั้น

“ปีศาจอยู่ไหน?”

“ปีศาจอยู่ที่นี่!”

มีคนชี้ไปยังซือโม่เฟยที่เดินเข้าหมู่บ้านช้าๆ แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ชาวบ้านมองไปตามที่เขาชี้ พอได้เห็นแล้วต่างก็ตกใจกันหมด

ดวงตาของผู้ชายคนนี้ ข้างหนึ่งเป็นสีฟ้า อีกข้างเป็นสีม่วง

ชาวบ้านสามัคคีกันมาก ต่างก็หยิบจอบกับไม้คานขึ้นมา แล้วพุ่งไปยังซือโม่เฟยอย่างรวดเร็ว

“ทุกคนเร็ว ตีเจ้าปีศาจนี่ให้ตายกัน”

ซือโม่เฟยทำหน้าบึ้งตึง ความเยือกเย็นแผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย

กู้ชูหน่วนรีบห้าม “ช้าก่อน เขาไม่ใช่ปีศาจ เขาเป็นแค่คนธรรมดาก็เท่านั้น”

“เจ้ามาพร้อมกับเขา เจ้าก็คงเป็นปีศาจด้วยล่ะสิ ดวงตาของเขามีสองสี เจ้าก็ดีไม่ถึงไหนหรอก”

“ข้าก็แปลกใจอยู่ หมู่บ้านของเราไม่เคยมีคนแปลกหน้ามาเลยสิบกว่าปี วันนี้ทำไมถึงมีคนนอกเข้ามากะทันหัน สรุปแล้วพวกเจ้าก็เป็นปีศาจนี่เอง”

“พี่น้องทั้งหลาย พวกเรารวมพลังกัน ตีสองคนนี้ให้ตายไปเลย จะได้ไม่เป็นภัยอันตรายต่อโลกมนุษย์”

ฟิ้ว……

แรงอาฆาตหนึ่งแผ่ซ่านออกมา

ซือโม่เฟยเลิกแขนเสื้อ ยกมือขึ้นอยากจะฆ่าพวกเขาให้หมด

กู้ชูหน่วนรีบเข้าไปดึงมือเขาไว้ก่อน แล้วพาเขาออกจากหมู่บ้านไป

“ชาวบ้านพวกนี้อยู่ในหุบเขาลึกมานานหลายปี เจออะไรมาน้อย เจ้าอย่าไปโกรธพวกเขาเลย”

กู้ชูหน่วนกลัวว่าซือโม่เฟยจะโกรธจริงๆ

แรงอาฆาตเมื่อกี้ของซือโม่เฟย นางรับรู้และสัมผัสมันได้อย่างชัดเจน

ถ้าเขาฆ่าคนขึ้นมา คนทั้งหมู่บ้านอาจจะไม่พอให้เขาฆ่าก็ได้

“ข้าเกลียดคนอื่นวิจารณ์ดวงตาของข้าที่สุด” ซือโม่เฟยพูด

“นั่นเป็นเพราะว่าพวกเขาไม่เห็นคุณค่าไง ข้ายังอยากมีดวงตาที่สวยเหมือนเจ้าเลย”

กู้ชูหน่วนวิ่งไปด้วย และพูดปลอบใจไปด้วย

แรงอาฆาตของจอมมารลดลงไปเรื่อยๆ

เวลาที่พี่สาวมองเขา ในสายตาไม่เคยมีความรังเกียจเลย แต่กลับเป็นความแปลกใจและความชื่นชอบ เป็นเพราะแบบนี้ไง เขาถึงชอบพี่สาวคนนี้มาก

เขาก้มหน้ามองกู้ชูหน่วนที่จับมือเขาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกลัวว่าเขาจะถูกทำร้าย จนอยากจะพาเขาออกห่างจากชาวบ้านพวกนั้น

จอมมารหัวเราะเสียงเบา วิ่งตามไปพร้อมกับนาง

พวกชาวบ้านมีแรงเยอะมาก วิ่งตามพวกเขาอยู่นานกว่าจะยอมแพ้