อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 504

ไม่รอให้เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันกล่าวจบ เย่จิ่งหานก็ตัดบทอย่างเย็นชาแล้ว ไม่ไว้หน้าให้เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันสักนิด

น่าหลันหลิงลั่วกวาดมองเย่จิ่งหานสายตาหนึ่ง แล้วหันไปกล่าวกับจอมมาร “นอกจากตำแหน่งแรกทางขวาแล้ว ก็เหลือเพียงตำแหน่งที่สองทางซ้าย จอมมาร ท่านก็ตามสบายเถอะ ได้เวลางานชื่นชมยาชั้นเลิศแล้ว คนมากมายที่นี่ จะให้ทุกคนรอท่านคนเดียวไม่ได้”

จอมมารกางมือออก “ฉะนั้น นี่ก็คือหลักการรับแขกของพวกเจ้าหุบเขาตันหุยหรือ? เช่นนั้นข้าก็ขอบอกเอาไว้ วันนี้หากพวกเจ้าหุบเขาตันหุยให้จัดการที่นั่งที่ดีให้ข้าไม่ได้ งานชื่นชมยาชั้นเลิศก็ไม่ต้องจัดแล้ว”

ซี้ด...

ทุกคนตะลึงทันที

ตามความหมายของจอมมาร หากหุบเขาตันหุยจัดที่นั่งดีให้เขาไม่ได้ เขาก็จะท้าทายคนจากอิทธิพลใหญ่ต่างๆ เช่นนั้นหรือ?

จอมมารจะกำแหงไปแล้วกระมัง

ถึงอิทธิพลของเผ่าปีศาจจะยิ่งใหญ่ แต่กับคนทั่วหล้าก็คงไม่ได้ผลดีอะไรกระมัง

กลับเห็นท่าทีจอมมารเด่นชัด ไม่แยแสทั้งแผ่นดิน ตั้งตนเป็นเอกะ กล่าวถ้อยคำทรงพลังเหลือล้น

“ถ้ามีคนกล้าช่วยหุบเขาตันหุยก็จะเป็นศัตรูกับเผ่าปีศาจด้วย ถ้าพวกเจ้าทั้งหมดช่วยหุบเขาตันหุย ข้าก็จะกำจัดพวกเจ้าทีละหนึ่ง”

บ้า...

บ้าไปแล้ว

สำนักขนาดกลางและขนาดเล็กย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว แต่กลับไม่มีผู้ใดนำหน้า ได้แต่อดกลั้นอยู่ในใจ

ฮัวฉีหลัวบุ้ยปาก ฉุดแขนเสื้อของไป๋จิ่น เอ่ยด้วยความขุ่นเคืองใจ “พี่ไป๋ ท่านดูสิ เขาจะโอหังมากเกินไปแล้วกระมัง”

“อย่าพูดเพ้อเจ้อ อย่าลืมจุดประสงค์การมาหุบเขาตันหุยครั้งนี้ของเรา”

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง หากกู้ชูหน่วนเป็นธิดาเทพของพวกนางจริง เช่นนั้นจอมมารก็คือสหายของธิดาเทพ ย่อมเป็นสหายของพวกนางด้วย

จอมมารเป็นศัตรูของใต้หล้า พวกเขาเผ่าน้ำแข็งก็ไม่กลัวที่จะเป็นอริกับใต้หล้าเช่นกัน

น่าหลันหลิงลั่วกำหมัดแน่น อดกลับเพลิงโทสะมหึมาในใจ

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันรู้นิสัยของเขา กระซิบ “หลิงลั่ว ที่นี่มีพ่อบุญธรรมอยู่ เจ้าจัดการเหล่านักหลอมยาก็พอ”

น่าหลันหลิงลั่วเปล่งเสียง “งานชื่นชมยาชั้นเลิศเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ”

ครั้นถ้อยคำนี้กล่าวออกมา ก็เท่ากับไม่ไว้หน้าจอมมารสักนิด