อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 514

ครั้นเห็นจอมมาร เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันก็ปวดศีรษะหนึบ เกรงว่าจอมมารจะหาเรื่องเรื่องที่นั่งอีก

ดีที่จอมมารเพียงถีบเจ้าสำนักที่อยู่ที่นั่งด้านข้างกระเด็น ส่วนตัวเองก็สะบัดแขนเสื้อนั่งลง ไม่สนใจว่าใบหน้าเจ้าสำนักผู้นั้นจะแย่แค่ไหน

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

จอมมารมิได้เอาเรื่องที่นั่งมาหาเรื่องอีก แต่เขาถีบคนโดยตรง จะไม่ไว้หน้าเกินไปแล้ว ต่อไปคนที่ถูกเขาถีบคนนั้นยังเป็นเจ้าแห่งสำนักหนึ่งอีก

เจ้าสำนักสวี่โมโหแต่ไม่กล้าพูด ได้แต่จากไปอยากฉุนเฉียว เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันรีบขอขมา จัดที่นั่งดีให้เขาใหม่ นี่ถึงจะยุติ

ฮัวฉีหลัวเปิดกล่องออก ชี่ทิพย์ที่ฉุนยิ่งกว่าเดิมโถมเข้าจมูก อบอวลทั่วสนามประลอง

ทุกคนต่างสูดลมเย็น การดูแคลนแต่เดิมของแต่ละคน กลับเป็นความเหลือเชื่อในภายหลัง

“ยาจื่อหยาง เป็นยาจื่อหยางเชียวหรือนี่ ข้าไม่ตาฝาดไปนะ?”

ทุกคนขยี้ตา นึกว่าตัวเองกำลังละเมอ อดหยิกต้นขาตัวเองไม่ได้ เจ็บจนพวกเขาสูดลมเย็นทีหนึ่ง

ครืนเสียงหนึ่ง เกิดความโกลาหลทั่วงาน

“ยาจื่อหยางเป็นยาระดับสามเชียวนะ นักหลอมยาที่ทำยาระดับสามได้แผ่นดินนี้ก็มีไม่มาก และถึงจะเป็นผู้อาวุโสหุบเขาตันหุย กลัวว่าจะทำได้ยากมากเหมือนกัน แต่นางกลับทำสำเร็จ แล้วยังเป็นระดับสามขั้นกลางอีก สวรรค์ นางไม่รู้วิชาหลอมยาจริงหรือ?!”

“ระ ระดับ สาม สาม สาม สาม...ระดับสาม...ถ้าเป็นผู้ที่วรยุทธ์อยู่เพดานระดับสอง ขอเพียงกินยาเม็ดนี้ มิใช่เลื่อนเป็นระดับสามได้เลยหรือ?”

“ก็นั่นนะสิ พวกเราสำนักอู๋โยวมีศิษย์มีเก่งหลายคน บัดนี้ถึงเพดานระดับสองแล้ว แต่กลับขึ้นระดับสามไม่ได้ แม่นางกู้ ยาเม็ดนี้ขายให้ข้าได้ไหม? เจ้าว่าราคามาได้เลย”

“ขายให้ข้าเถอะๆ บุตรชายข้าก็ขึ้นระดับสามไม่ได้สักที เขาต้องการยาเม็ดนี้มากกว่า”

“ไปๆๆ พวกเจ้าพวกนี้นับอะไร บิดาข้าอายุปูนนี้แล้ว ยามนี้ก็ใกล้จะหมดเวลาแล้ว เขาบอกข้าหลายครั้ง ความหวังสูงสุดชีวิตนี้คือสามารถขึ้นระดับสามได้ แต่บิดาข้ากลับไม่สำเร็จมาโดยตลอด แม่นางกู้ ขอเพียงเจ้ายอมขายยาจื่อหยางเม็ดนี้ให้ข้า ต่อให้ต้องสิ้นเนื้อประดาตัว ข้าก็จะซื้อ!”

“ให้ข้าๆ ข้าก็ต้องการ”

นอกจากขั้วอิทธิพลใหญ่อย่างเผ่าเทียนเฟิ่นและเผ่าหยกแล้ว คนกลุ่มอิทธิพลขนาดกลางและขนาดเล็กต่างช่วงชิงหัวร้างข้างแตก แทบอยากให้กู้ชูหน่วนขายยาจื่อหยางให้พวกเขา

กู้ชูหน่วนผิดหวังเล็กน้อย “ระดับสามขั้นกลางเองหรือ? ข้านึกว่าอย่างน้อยต้องระดับสามขั้นสูงหรือระดับสี่”

ครั้นกล่าวออกมา คนทั้งงานต่างตะลึงงัน

ระดับสี่?

นางคิดว่ายาสามารถหลอมได้ง่ายๆ หรือ?

ถึงจะเป็นเจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันแห่งหุบเขาตันหุย ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถหลอมยาระดับสี่ได้

ต้องรู้ว่าการเพิ่มแต่ละระดับขั้น ก็คือการเพิ่มขึ้นหลายร้อยเท่า

ผู้ที่สามารถหลอมยาระดับสองได้ก็เก่งกาจมากแล้ว

แถมนางยังอายุอานามน้อยก็สามารถหลอมยาระดับสามได้ นั่นเป็นอัจฉริยะแห่งอัจฉริยะ

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันมองกู้ชูหน่วนใหม่

ท่วงท่านางผู้นี้เป็นเลิศ รูปร่างอรชร ทุกอากัปกิริยามีความทะนงและความเป็นผู้นำอย่างหนึ่ง

เขารู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่ธรรมดาเสมอมา เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่านางจะน่าอัศจรรย์เพียงนี้ แค่อาศัยตัวเองตำๆ บดๆ นิดหน่อย ก็หลอมยาระดับสามได้แล้ว

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “หลิงลั่ว แม่นางกู้ผู้นี้ เมื่อก่อนนางเคยเรียนวิชาหลอมยาหรือ?”

“เรียนพ่อบุญธรรม นางไม่เคยเรียนขอรับ เพียงแต่ก่อนหน้านั้นที่อยู่ที่จัดประมูลเฟิงเซียง ประมูลได้หนังสือวิชาหลอมยาที่ไม่สมบูรณ์มาได้เล่มหนึ่ง วิชาหลอมยาของนางน่าจะศึกษาด้วยตัวเองขอรับ”

“ศึกษาเอง? อาศัยหนังสือวิชาหลอมยาที่ไม่สมบูรณ์ก็หลอมยาระดับสามได้? หลิงลั่ว สายตาเจ้าแหลมคมนัก นางยอดเยี่ยมมาก”