อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 615

กู้ชูหน่วนเอ่ยถาม “คนแก่นั้นผมขาว สูงๆผอมๆ ดูแล้วผ่าเผยเหมือนเทพเซียน แต่ชั่วร้ายขึ้นมากลับเหมือนปีศาจใช่หรือไม่?”

องค์หญิงรัชทายาทผงกศีรษะด้วยความยากลำบาก นางกวาดตามองดูศพที่อยู่ทั่วทุกแห่ง เบ้าตาแดงก่ำ “แคว้นคนแคระของพวกเรา ถูกเขา.....สังหารหมดแล้ว.....ใช่หรือไม่?”

กู้ชูหน่วนกอดองค์หญิงรัชทายาทแน่น แม้ว่าว่านางจะตัวเท่าเข่าตัวเอง

“พี่สาวจะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย พี่สาวจะรักษาเจ้าให้หาย”

“พี่สาว.......ท่านเคยบอกว่า จะพาข้าไปดู.......ไปดูโลกภายนอก ข้าอยากไปดูว่าโลกภายนอก.......เป็นยังไง”

“ดี พี่สาวจะพาเจ้าไปเดี๋ยวนี้ เจ้าอดทนไว้”

กู้ชูหน่วนเพิ่งจะอุ้มองค์หญิงรัชทายาทขึ้นมา องค์หญิงรัชทายาทก็กระอักเลือดออกมาแล้ว ลมหายใจของนางก็ลดอ่อนลงในทันใด

พวกนางล้วนเป็นคนแคระ เดิมทีการเจริญเติบโตก็ไม่ค่อยดีนัก บวกกับร่างกายที่อ่อนแอ จะทนรับลูกหลงของรองหัวหน้าเผ่าซือคง

สุดยอดผู้มีฝีมือประเภทนั้นได้อย่างไร

องค์หญิงรัชทายาทเหลือเพียงลมหายใจเดียว เพียงแรงกำลังของคนช่วยเหลือไม่ได้โดยสิ้นเชิง

กู้ชูหน่วนเบ้าตาแดง

นางเพิ่งจะอายุสิบสามปี

ชีวิตเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น......

ก็ถูกช่วงชิงชีวิตไปอย่างอำมหิตเช่นนี้แล้ว

“ข้า......ข้าชอบพี่สาวมาก......ได้เห็นพี่สาว ก็เหมือนกับได้เห็นโลก......ภายนอก”

“ท่านอย่า.....อย่าเสียใจ สามารถตายพร้อมกับคนในครอบครัวตัวเองได้ ข้า......ข้าไม่กลัวสักนิด ข้า....ข้าต้องไปหาพวก....พวกเขาแล้ว....”

ทุกคำพูดที่องค์หญิงรัชทายาทกล่าว ราวกับว่าใช้แรงกำลังทั้งหมดของตัวเอง

ฉับพลันนั้น มือที่ยกขึ้นของนางก็ร่วงลง การหายใจก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

กู้ชูหน่วนกอดร่างที่ยังมีความอุ่นของนางไว้แน่น น้ำตาไหลอาบแก้มลงมา

เย่จิ่งหานกล่าว “คนตายไม่สามารถฟื้นได้ นางไม่มีทั้งคนในครอบครัวและผู้คนในแคว้น แม้ว่าจะมีชีวิตอยู่ ทุกๆวันคืนในอนาคตต่อจากนี้ก็จะเป็นความทรมาน”

“พระชายา โปรดระงับความโศกด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

กู้ชูหน่วนปล่อยองค์หญิงรัชทายาทออก ความเกลียดแค้นฉายแววในดวงตาอันเย็นชา

รองหัวหน้าเผ่าซือคง......

นางกู้ชูหน่วนสาบาน ทั้งชีวิตนี้ชาตินี้ จะต้องฆ่าเขาด้วยมือให้ได้ ช่วยล้างแค้นแทนประชาชนทั้งหมดของแคว้นคนแคระ

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียส่งคนไปเพื่อนำศพทั้งหมดของแคว้นคนแคระไปเผา พร้อมทั้งเผาบ้านเรือนทั้งหมดของแคว้นคนแคระไปด้วย หายสาบสูญจากโลกนี้ไปตลอดกาล

วันนี้ ทุกคนหนักหน่วงมาก

ในวันนี้ อาการป่วยของกู้ชูหน่วนย่ำแย่ขึ้น เป็นลมหมดสติไป

และเพราะว่าเย่จิ่งหานใช้แรงจนหมด ก็ล้มทรุดไปด้วย

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียและคนอื่นๆพาพวกเขากลับไปที่พระนครแคว้นเย่

ขณะที่กู้ชูหน่วนฟื้น ก็เป็นสองสามวันหลังจากนั้นแล้ว

แต่ละฉากที่ได้ผ่านไปวนเวียนอยู่ในสมองของกู้ชูหน่วน กู้ชูหน่วนลุกขึ้นนั่งอย่างฉับพลัน

สิ่งที่อยู่ในสายตาคือบ้านที่คุ้นเคย นี่คือห้องนอนตอนแต่งงานใหม่ของนางกับเย่จิ่งหาน และเป็นจวนอ๋องหาน

“คุณหนู ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว ชิวเอ๋อร์เป็นห่วงจนแทบตายอยู่แล้วเพคะ ท่านว่าหลังจากนี้หากท่านจะเดินทางไกล พาชิวเอ๋อร์ไปด้วยได้หรือไม่เพคะ”

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

“ตอนนี้......ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้วเพคะ คุณหนู ท่านหิวแล้วใช่หรือไม่? ชิวเอ๋อร์จะไปยกอาหารมากให้เดี๋ยวนี้เพคะ”

“กลับมา ที่ข้าจะถามคือ ตอนนี้เป็นวันอะไร”

“สิบ.......สิบแปดเพคะ มีอะไรเหรอเพคะ?”

ชิวเอ๋อร์หดตัวเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าพลังบนตัวคุณหนูของตัวเองแข็งแกร่งมากขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่ไม่ว่าจะแข็งแกร่งเพียงใด คุณหนูก็ยังพูดจากับนางอย่างอ่อนโยนมาโดยตลอด จริงจังและตื่นตระหนกเช่นนี้น้อยมาก

สีหน้าของกู้ชูหน่วนซีดขาวทันที แทบจะเป็นลมไปอีกครั้ง

นางล้วงมุกมังกรเม็ดที่หกออกมาและจ้องมองอย่างเลื่อนลอย

สิบแปดแล้ว......