อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 617

เนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัสตอนที่อยู่แดนเหนือสุด เย่จิ่งหานจึงอยู่พักฟื้นเป็นเพื่อนกู้ชูหน่วนในจวนอ๋องหาน ที่ไหนก็ไม่ไป

วันนี้ ถึงเวลากินข้าวตอนเที่ยงตรงอีกครั้ง เย่จิ่งหานชำเลืองมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารที่เป็นผัก เลิกคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ในจวนไม่มีเนื้อสัตว์แล้วหรือ? ทำไมมีแต่ผักทุกวัน?”

กู้ชูหน่วนเท้าคางด้วยความเบื่อหน่าย เหลือบมองไปบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยผัก ไม่มีความอยากอาหารแม้สักนิด กวาดตาเป็นเชิงคำถามไปทางชิงเฟิงที่รออยู่ด้านข้าง

ทุกวันล้วนมีแต่ผัก ปากของนางแทบจะจืดชืดไปหมดแล้ว

ไม่ได้บอกว่าคนป่วยจะต้องบำรุงให้ดีหรือไง?

คนในครัวทำอะไรกันอยู่เนี่ย?

ชิงเฟิงตัวสั่นเล็กน้อย กล่าวด้วยความเคืองเล็กน้อย “นายหญิง เนื้อในจวนถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กินจนหมดเกลี้ยงแล้วขอรับ บนโต๊ะของท่านยังมีเนื้อเป็นฝอยๆอยู่เล็กน้อย แต่พวกข้าน้อยแม้แต่เศษเนื้อก็ไม่ได้กินมาหลายวันแล้วขอรับ”

กู้ชูหน่วนเลือกคีบเนื้อเส้นเล็กๆละเอียดที่ปะปนอยู่ในผัก ตะเกียบสั่นจนแทบร่วงแล้ว

แบบนี้ก็เรียกว่าเนื้อฝอยหรือ?

ในจานหนึ่งเลือกเนื้อออกมาได้ไม่ถึงสามชิ้น เนื้อฝอยนี่บางซะยิ่งกว่าเส้นผมของนางซะอีก?

เย่จิ่งหานกล่าว “ยังกล้าเถียงอีก ถึงแม้ว่าเนื้อในจวนจะถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กินไปแล้ว พวกเจ้าก็ไม่รู้จักออกไปซื้ออาหารจากด้านนอกมาเลยหรือไง?”

“ข้าน้อยให้คนไปซื้อแล้วขอรับ แต่จมูกของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไวซะยิ่งกว่าอะไรดี เพิ่งจะซื้อเนื้อกลับมา ก็ถูกมันแย่งไปแล้ว ทุกครั้งที่พวกข้าน้อยซื้อเนื้อมาก็ต้องหลบๆซ่อนๆ ลองมาหลายวิธีแล้ว ก็ยังคงหลบจากสายตาของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่ได้ขอรับ”

กู้ชูหน่วน “.......”

เย่จิ่งหาน “.......”

พูดถึงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ จิตใจของชิงเฟิงก็เต็มไปด้วยความโกรธ อยากจะไล่มันออกไปแทบไม่ไหว

ทุกครั้งที่มันมา พวกเขาที่อยู่ในจวนก็ไม่คิดว่าจะได้กินเนื้อแล้ว

น้ำเสียงของเย่จิ่งหานอ่อนลงเล็กน้อย “เช่นนั้นก็ซื้อเนื้อมาให้มากหน่อย เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เจริญอาหารมากเท่าไหร่ ก็คงจะไม่กินเนื้อจนเกลี้ยงทั้งพระนครหรอกนะ”

“นายท่าน ตอนนี้ราคาเนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อแกะ พวกไก่ เนื้อปลาและอื่นๆในพระนครล้วนพุ่งขึ้นเป็นอย่างมาก อีกทั้งต้องการเนื้ออย่างหนึ่งก็ต้องขอร้อง ข้าน้อยซื้อมาน้อย เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็แย่งน้อย ข้าน้อยซื้อเยอะ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็แย่งเยอะ เนื้อของทั้งพระนครแทบจะถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กินจนหมดเกลี้ยงแล้วขอรับ”

“ปัง......”

กู้ชูหน่วนแทบจะตกจากเก้าอี้ มองไปทางชิงเฟิงด้วยความเหลือเชื่อ

เย่จิ่งหานก็ไม่เชื่อเช่นกัน

งูตัวหนึ่ง แม้ว่าจะกินจุมากเพียงใด จะสามารถกินเนื้อของทั้งพระนครได้จนหมดเกลี้ยงงั้นหรือ?

ชิงเฟิงรีบพูด “จริงนะขอรับ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่ได้เป็นงูตัวเดียวที่กิน แต่ยังชวนงูมากมายหลายตัวมากินเนื้อด้วย สัตว์ชนิดเดียวกับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มากินเนื้อกันมากมายไม่ว่า ตอนออกไปยังจะเอาเนื้อติดมือกลับไปเป็นชิ้นใหญ่ๆอีก”

ชิงเฟิงชี้ไปทางขวา ตรงนั้นเป็นสวนดอกไม้ของจวน พื้นที่กว้าง มองไปจากหน้าต่างที่ห้องของพวกเขา ก็สามารถเห็นมุมหนึ่งของสวนดอกไม้ได้พอดี

กู้ชูหน่วนและเย่จิ่งหานมองไปพร้อมกัน ทันทีที่เห็นพวกเขาสองคนก็นิ่งอึ้งไปแล้ว

ในสวนดอกไม้นั่นมีงูอยู่หนาแน่นไปหมด มีงูตัวเล็กตัวใหญ่ งูมีพิษไม่มีพิษ สีสันหลากหลาย แทบจะครอบคลุมงูเกือบทุกชนิด

ที่อยู่ตรงกลางคือเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ถูกห้อมล้อมด้วยกองเนื้อ กินอย่างมีความสุข เรอด้วยความอิ่มอยู่บ่อยๆ ใช้หางงูลูบท้องของตัวเอง ทั้งยังส่งเสียงฟ่อฟ่ออีกด้วย

เหมือนว่ากำลังบอกให้เพื่อนของมันกินให้มากๆหน่อย ไม่ต้องเกรงใจ

และพวกประเภทเดียวของมันก็กินอย่างไม่เกรงใจ แต่ละตัวกินไม่หยุด ท้องของงูทุกตัวล้วนกลมดิก

ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง พวกเขาจะไม่เชื่อเด็ดขาดว่า บนโลกนี้จะมีงูมากมายหลายชนิดเช่นนี้

ยิ่งไม่เชื่อว่า จะมีงูจำนวนมากมายขนาดนี้เลื้อยเข้ามาในจวนได้

เมื่อมองดูงูเหล่านั้นอีกครั้ง งูบางตัวกินดื่มอย่างอิ่มหนำแล้วก็เลื้อยหนีไปแล้ว และก็มีกลุ่มใหม่เลื้อยเข้ามาอีกทันที วนเวียนมากินเนื้อ

และไม่รู้ว่าพวกมันได้ข่าวมาจากที่ไหนว่า เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลี้ยงอาหารอยู่ที่นี่

ความคิดของกู้ชูหน่วนสับสน

นี่ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของนางแน่นอน

สัตว์เลี้ยงของนางไม่ตะกละขนาดนั้น ไม่ได้โง่ขนาดนั้น

เย่จิ่งหานขนหัวลุก “ไม่ว่าหมาแมวที่ไหนก็สามารถเข้ามาที่จวนอ๋องหานได้แล้วงั้นหรือ? งูมากมายขนาดนี้เลื้อยเข้ามาขโมยกินเนื้อ พวกเจ้าก็ไม่รู้จักกั้นขวางไว้”

ชิงเฟิงแบะปาก น้ำเสียงเคืองเล็กน้อย “ข้าน้อยก็อยากขวางไว้ แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เอาขนไก่มาทำเป็นคำประกาศิต บอกว่าอะไรนายท่านอนุญาตมันแล้ว กลับถึงจวนอ๋องหาน ให้มันกินเนื้อทั้งหมดได้ ให้มันกินได้จนอิ่ม”