อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 619

วันนี้ คนรับใช้ของจวนอ๋องหานได้ไปซื้อเนื้อของทั้งพระนครมาแล้ว กระทั่งยังส่งคนใช้จำนวนมากไปนอกพระนครเพื่อซื้อเนื้อในปริมาณมากมาด้วย

วันนี้ ประตูจวนอ๋องหานปิดสนิท งูหลากสีสันแต่ละตัวต่างพากันเลื้อยเข้าไปในจวนอ๋องหานโดยมีเป้าหมายเดียวกัน

วันนี้ จวนอ๋องหานเปล่งเสียงงูฟ่อฟ่อฟ่อออกมาอย่างต่อเนื่อง ทั้งยังมีกลิ่นเนื้อย่างฟุ้งออกมาอีก

วันนี้ หลายคนได้ยินว่าพระชายากลับมาแล้ว อยากจะให้พระชายาเล่านิยายเรื่องฮองเฮาอำมหิตจองใจทรราชต่อ ก็ถูกทำให้ตกใจเตลิดขวัญหนีดีฝ่อไปหมด

ในวันนี้ กู้ชูหน่วนปลอมตัวเป็นผู้ชาย ถือโอกาสขณะที่จวนชุลมุนวุ่นวาย ข้ามกำแพงออกไป

ศาลาหลิงเซวียนตั้งอยู่ในตำแหน่งที่สูงที่สุดของจวน มองลงไปจากตรงนี้ สามารถมองได้ครอบคลุมทั้งจวน แน่นอนว่าก็สามารถเห็นได้ว่าทั้งสวนดอกไม้ของจวนแน่นขนัดไปด้วยงูที่กำลังกินเนื้อย่างอย่างเมามันบ้าคลั่ง

ร่างกายของเจี่ยงเสวียแฉลบ ราวกับสายลมเบาๆ มาถึงเบื้องหน้าของเย่จิ่งหาน

“นายท่าน พระชายาปลอมตัวเป็นผู้ชายหนีออกไปแล้วขอรับ เวลานี้กำลังมุ่งหน้าไปที่จวนแม่ทัพ”

เย่จิ่งหานนั่งอยู่บนศาลา มืออันขาวกระจ่างถือเหยือกเหล้าไว้ เทเองดื่มเอง ลมอ่อนพัดผ่าน พัดผ่านเส้นผมสีดำดั่งหมึกของเขา ดูอ้างว้างตัดขาดจากโลกภายนอก

สำหรับคำพูดของเจี่ยงเสวียเขาไม่ได้รู้สึกเหนือความคาดหมาย ราวกับว่าคาดเดาไว้แล้ว

ผ่านไปนาน เย่จิ่งหานพ่นคำหนึ่งออกมาเบาๆ “ปล่อยนางเถอะ ส่งคนแอบตามไปปกป้องด้วย”

“ขอรับ......”

เจี่ยงเสวียพูดจบ ก็ไม่ได้จากไป เหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็หยุดไว้

“อยากพูดอะไรก็พูดมาเถอะ”

“นายท่าน ท่านว่าพระชายาจะตัดใจลงมือได้หรือขอรับ?”

การดื่มเหล้าของเย่จิ่งหานชะงักเล็กน้อย วางแก้วลงบนโต๊ะอย่างแรง มองไปทางจวนแม่ทัพ และไม่ได้ตอบ

เจี่ยงเสวียรู้สถานการณ์ไม่กล้าถามอีก ร่างกายแฉลบจากไปทันที เหลือเพียงเย่จิ่งหานนั่งอยู่ในศาลาบนที่สูงผู้เดียว

บนถนนในพระนคร

ตลอดทางที่กู้ชูหน่วนเดินผ่าน ทุกคนล้วนกำลังวิพากษ์วิจารณ์กัน

“ได้ยินรึเปล่า ในจวนอ๋องหานมีสิ่งชั่วร้าย งูจำนวนมากเลื้อยไปทางจวนอ๋องหาน”

“เป็นไปไม่ได้หรอก ในจวนอ๋องหานมีเทพสงครามอยู่ คนที่ตายด้วยมือของเทพสงครามไม่ได้มีแค่พันหมื่น สิ่งชั่วร้ายไหนจะกล้ากระตุกหนวดเสือ”

“จริงนะ ไม่เชื่อเจ้าดูสิ.....งูอีกกลุ่มหนึ่งเลื้อยเข้าไปอีกแล้วน่ะ”

“โอ้ พระเจ้า ทำไมมีงูมากมายขนาดนี้ คนในจวนอ๋องหานไม่ได้ดูแลเลยหรือไง? พวกเขาไม่คิดจะหาวิธีไล่งูออกมาเลยหรือ?”

“ที่น่าแปลกก็คือตรงนี้ จวนอ๋องหานยังออกประกาศห้ามคนรับใช้ทุกคนฆ่างู จับงู ผู้ฝ่าฝืนจะถูกสังหารไม่เว้นอีกด้วย”

“เจ้าได้กลิ่นหรือไม่ ในจวนอ๋องหานมีกลิ่นเนื้อย่างลอยออกมาไม่หยุด ยั่วน้ำลายคนยิ่งนัก”

“ได้ยินมาว่า อ๋องหานส่งคนมาซื้อเนื้อทั้งหมดในพระนคร ทั้งยังไปซื้อเนื้อจากนอกพระนครกลับมาอีกมากมายด้วยล่ะ ทำให้เมืองที่อยู่ใกล้ไกลในตอนนี้ไม่เหลือเนื้ออะไรแล้ว”

“ข้าได้ยินมาแล้ว แต่ข้าไม่เข้าใจว่าจวนอ๋องหานซื้อเนื้อมากมายขนาดนี้มาทำอะไร? พวกเขากินกันหมดหรือ?”

กู้ชูหน่วนนั่งอยู่ข้างๆโรงน้ำชา ดื่มชาไปพลาง ฟังคนอื่นซุบซิบกันไปพลาง

แต่พอได้ยินวัยกลางคนผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างลับๆล่อว่า “ข้าจะบอกความลับกับพวกเจ้า ได้ยินว่าตัวตนที่แท้จริงของท่านอ๋องหานเทพสงครามก็คือปีศาจร้าย เขาอยากกินเนื้อมนุษย์ แต่ก็กลัวว่าข่าวจะแพร่กระจาย จึงสั่งให้คนไปซื้อเนื้อมาในปริมาณมาก เพื่อทำให้คนสับสนแยกไม่ออก ทำให้คนอื่นเข้าใจว่าเขากินหมูเนื้อแกะและอื่นๆ อันที่จริงคือเขากินเนื้อคน

“ฟู่ว......”

กู้ชูหน่วนพ่นชาออกมา แทบโดนคำพูดของผู้ชายคนนั้นทำให้สำลัก

ทุกคนมองไปที่กู้ชูหน่วนพร้อมกัน