อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 631

ลมหายใจของกู้ชูหน่วนอัดอั้นในลำคอ ขึ้นก็ไม่ได้ ลงก็ไม่ได้

ความรู้สึกนี้ทรมานเป็นอย่างยิ่ง

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงห้องโถงใหญ่

จากระยะไกล กู้ชูหน่วนก็ได้ยินว่ากู้ชูหยุนกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างก็ไม่รู้กับแม่ทัพใหญ่เซียว สนทนากันอย่างสบายใจ กู้ชูหยุนขอตัวลาอย่างสุภาพมีมารยาท

พริบตาที่เดินสวนกัน นางสบตากับกู้ชูหยุน

พี่น้องสองคน นิสัยอารมณ์สองอย่าง สายตาสองสายตา

ผู้หนึ่งแฝงด้วยการสำรวจสังเกตอย่างละเอียด

ผู้หนึ่งแฝงด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย

กู้ชูหยุนยิ้มแล้วกล่าว “น้องสาม ไม่เจอนาน คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะได้พบหน้ากันที่จวนแม่ทัพ”

“ใช่ ไม่เจอนาน ราศีของพี่รองก็แทบจะมาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” กู้ชูหน่วนเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม

“น้องสามก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วเหมือนกันไม่ใช่หรือ?”

ทั้งคู่กำลังยิ้ม แต่ในรอยยิ้ม ดูเหมือนมีความหมายโดยนัย

เซียวหยู่เซวียนมองความนัยในสายตาของพวกนางไม่ออก กล่าวแทรกว่า “กู้ชูหยุน การหมั้นหมายของเราสองคนยกเลิกแล้ว เจ้าวิ่งมาทำอะไรที่บ้านข้าทุกสองสามวัน”

“เซวียนเอ๋อร์ ข้ารับนางเป็นลูกสาวบุญธรรมแล้ว นับแต่นี้ไปนางก็คือน้องสาวบุญธรรมของเจ้า เจ้าพูดจาเกรงใจหน่อย”

แม่ทัพใหญ่เซียวสาวเท้าก้าวไปข้างหน้า แทบจะกล่าวเตือนเซียวหยู่เซวียนอย่างประจันหน้า

“ท่านพ่อ เดิมทีนางก็มาที่จวนทัพด้วยเจตนาไม่มี ท่านจะเชื่อคนที่ชอบทำตัวใสซื่อไร้เดียงสาได้เช่นไรกัน”

“คุณชายเซียว ท่านว่าข้าเช่นนี้ได้อย่างไรกันล่ะ ข้าเพียงแค่เคารพแม่ทัพใหญ่ จึงได้มาที่จวนแม่ทัพบ่อยๆ”

“เหอะ เคารพอะไร คนพระนครเหมือนกัน ในเมื่อเจ้าเคารพขนาดนั้น ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าไม่มาล่ะ”

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของแม่ทัพใหญ่กับครอบครัวของข้า ดังนั้นจึง.....”

กู้ชูหยุนถูกเซียวหยู่เซวียนสวน เบ้าตาแดงในพริบตา คิดจะอธิบายอะไรอย่างรีบร้อน แต่จู่ๆก็ไม่รู้จะเอ่ยปากยังไง ดูแล้วช่างทำให้คนสงสารนัก

แม่ทัพใหญ่เซียวเห็นดังนั้น ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรในใจ ตะคอกด่าตีวัวกระทบคราด “บังอาจ ต่อไปนี้ห้ามเจ้าเสียมารยาทต่อคุณหนูรองกู้ หลังจากนี้จวนแม่ทัพของข้าก็คือบ้านของคุณหนูรองกู้ นางอยากมาก็มา อยากไปก็ไป ใครก็ห้ามขวางนาง แต่คุณหนูสามกู้ มาที่จวนแม่ทัพติดกันสองวัน ไม่รู้ว่าท่านมีจุดประสงค์อะไร? และคิดหาวิธีให้ฮ่องเต้ยกเลิกการหมั้นหมายเพื่ออะไร?”

สายตาของกู้ชูหน่วนตกตะลึง

กู้ชูหยุนพูดอะไรกับแม่ทัพใหญ่เซียวกันแน่ ถึงได้ทำให้แม่ทัพใหญ่เซียวปกป้องนางขนาดนี้?

“ท่านพ่อ เป็นข้าที่ขอร้องให้ยัยขี้เหร่เข้าวังไปหาฮ่องเต้ให้ถอนพระราชโองการพระราชทานงานแต่งกลับคืน ท่านจะโทษก็โทษข้าละกัน”

“เจ้าลูกสารเลว ดูซิว่าข้าจะจัดการเจ้ายังไง”

กู้ชูหยุนมองดูบรรดาผู้คน คำนับเล็กน้อยอย่างมีมารยาท “แม่ทัพใหญ่ ที่วิทยาลัยใกล้จะถึงเวลาเรียนแล้ว ชูหยุนอยู่ที่จวนแม่ทัพก็ไม่รับการต้อนรับ ชูหยุนขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”

“ได้” ตอนนี้ใบหน้าอันโกรธเคืองของแม่ทัพใหญ่เซียวถึงได้คลายลงเล็กน้อย

หลังจากกู้ชูหยุนจากไป กลิ่นเขม่าควันปืนก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง

เซียวหยู่เซวียนกล่าว “พ่อท่าน กู้ชูหยุนผู้หญิงคนนี้ภาพภายนอกกับตัวตนภายในไม่เหมือนกัน ท่านอย่าถูกนางหลอกเลย”

“ใครก็ได้ ส่งคุณชายน้อยกลับห้องเดี๋ยวนี้ ไม่มีคำสั่งข้า ไม่อนุญาตให้ปล่อยเขาออกมา”

“ขอรับ”

องครักษ์สองสามคนบังคับหามเซียวหยู่เซวียนออกไป ทำให้เซียวหยู่เซวียนโมโหจนกล่าวต่อว่า “ตาแก่ ท่านเพื่อคนนอกแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะกักบริเวณข้า ในใจของท่าน ลูกชายของท่านยังสู้คนนอกคนหนึ่งไม่ได้เชียวหรือ? ปล่อย ปล่อยข้า”

แม้ว่าเซียวหยู่เซวียนจะบ่นพร่ำต่อว่าอย่างไร ก็ยังคงถูกหามไปแล้ว แม่ทัพใหญ่เซียวกวาดตามองกู้ชูหน่วนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ท่าทางไม่เป็นมิตร น้ำเสียงแข็งกร้าว “ไม่ทราบว่าพระชายาหานมีธุระอันใดพ่ะย่ะค่ะ?”