อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 648

กู้ชูหน่วนแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นแล้ว

แม้ว่านางจะไม่ได้คิดอะไรกับพวกเขาจริงๆ แต่คำพูดนี้ขัดกับใจจริงเกินไป โดยเฉพาะจอมมาร

นางไม่เคยรังเกียจที่เขาสติปัญญาต่ำ จำทางไม่ได้จริงๆ แต่ในใจกลับยังมีความซาบซึ้งในบุญคุณมาตลอดอีกด้วย

ทุกประโยคที่กู้ชูหน่วนพูด สีหน้าของเย่จิ่งหานก็อ่อนโยนขึ้นมาหนึ่งระดับ ฟังจนถึงท้ายที่สุด มุมปากก็อดโค้งเป็นรอยยิ้มขึ้นมาไม่ได้แล้ว

เป็นเวลานานที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เขาหน้าบึ้งทันที “ยังมีเย่หวงอีกล่ะ”

“ฮ่องเต้น้อยผู้นั้นอายุน้อยขนาดนั้น ขาที่สามอันนั้นของเขาใช้การได้หรือ?”

“แฮ่มแฮ่ม......”

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียต่างพากันแสร้งไอ เพื่อปิดบังความเก้ๆกังๆ

ชิวเอ๋อร์หน้าแดงทันที ก้มหน้าจนต่ำ จนกระทั่งไม่กล้าลืมตา

คนรับใช้ผู้อื่นในจวนก็มีสีหน้าท่าทางแบบทำตัวไม่ถูกเช่นกัน ต่างพากันก้มหน้ากันหมด อยากหัวเราะก็ไม่กล้าหัวเราะ

ใบหน้าของเย่จิ่งหานดำในพริบตาแล้ว

กู้ชูหน่วนรีบพูดแก้ไข “ความหมายของข้าคือ ฝ่าบาทยังเด็ก อีกทั้งยังเป็นหลานของข้าอีก ข้าแตะต้องผู้ใดก็ไม่สามารถแตะต้องหลานของตัวเองได้นี่เพคะ”

แม้ว่านางจะอธิบายแล้ว แต่ก็เท่ากับยิ่งแก้ตัวยิ่งมีพิรุธโดยไร้ข้อสงสัย ทุกคนยิ่งก้มหน้าต่ำลงอย่างทำตัวไม่ถูก

กู้ชูหน่วนมองไปทางเย่จิ่งหานด้วยความขุ่นข้องหมองใจ

เย่จิ่งหานกล่าวตำหนิ “ผู้หญิงหน้าไม่อาย”

“ใช่ใช่ใช่ ข้าหน้าไม่อาย ท่านพี่ ยืนตั้งนานแล้ว ข้าปวดขาไปหมดแล้ว พวกเรากลับห้องดีหรือไม่เพคะ” กู้ชูหน่วนโอบเย่จิ่งหาน แทบจะออดอ้อนแล้ว ดวงตาแวววาวคู่นั้นบอกว่าน้อยใจเพียงใดก็น้อยใจมากเพียงนั้น

เย่จิ่งหานโอบเอวอุ้มนางขึ้น สาวเท้าก้าวใหญ่ไปในห้องนอน ทิ้งประโยคอันเย็นชาไว้เพียงประโยคหนึ่ง “ยังนิ่งกันอยู่ตรงนี้ทำไม จวนไม่มีอะไรให้ทำแล้วหรือ?”

“ขอรับขอรับขอรับ.....ข้าน้อยขอตัว”

กลุ่มคนที่ดำเป็นผืนเมื่อครู่ พริบตาเดียวก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหมดแล้ว

ชิงเฟิงดึงแขนเสื้อของเจี่ยงเสวีย กล่าวขอร้อง “เจี่ยงเสวีย ก่อนหน้านี้สองสามคืนข้าเข้าเวรมาตลอด ไม่งั้นคืนนี้เจ้ามาละกัน”

“นายท่านเปลี่ยนให้เจ้าไปคุ้มกันข้างกายพระชายาแล้ว ข้าจะแย่งผลงานเจ้าได้ยังไงล่ะ ยังไงคืนนี้เจ้าก็เข้าเวรไปละกันนะ “

เจี่ยงเสวียพูดพลาง ตบไหล่เขา ส่งสายตาว่าเอาตัวรอดเองละกันนะให้เขาทีหนึ่ง จากนั้นก็จากไปพร้อมชิวเอ๋อร์ทันที

ชิงเฟิงตะลึงแล้ว