อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 668

เผ่าเทียนเฟิ่น เป็นเผ่าเทียนเฟิ่นอีกแล้ว นางก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องเกี่ยวข้องกับเผ่าเทียนเฟิ่นแน่

“แล้วเจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับเผ่าเทียนเฟิ่น?”

“ไม่เกี่ยวข้องกัน”

“ฮ่าๆ .....”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเย้ย ยังไม่ทันได้พูดอะไร ฝูกวงก็มาปรากฏทันที ในมือถือหนังสือเลือดไว้หนึ่งฉบับ คุกเข่าข้างหน้าอยู่ตรงหน้ากู้ชูหน่วน

“นายหญิงกู้ หนังสือเลือดนำมาแล้ว” สีหน้าฝูกวงเคร่งขรึม ราวกับมีคำพูดมากมาย สุดท้ายกลับพูดได้เพียงประโยคเดียว

ในใจกู้ชูหน่วนกระตุก ไม่กล้าที่จะยื่นมือไปรับหนังสือเลือดฉบับนั้นมา

เจี่ยงเสวียออกมาตามหลังฝูกวง เย่จิ่งหานหันไปมองเจี่ยงเสวีย

สีหน้าเจี่ยงเสวียค่อนข้างไม่ดี ทำได้เพียงพยักหัวอย่างแข็งทื่อ

ทั้งสองคนมีท่าทีแบบนี้ เท่ากับว่าที่กู้ชูหยุนพูดเป็นความจริง สีหน้ากู้ชูหน่วนกับเย่จิ่งหานย่ำแย่อย่างที่สุด บรรยากาศต่ำลงอย่างเรื่อยๆ ทุกคนต่างแทบกลั้นหายใจ

ไม่มีใครสามารถยอมรับได้ว่า สามีภรรยาที่รักใคร่กัน จู่ๆ ก็กลายเป็นพี่น้องกัน

มือของกู้ชูหน่วนที่ยื่นออกไปค่อนข้างสั่นเทา สุดท้ายกัดฟัน รับเอาหนังสือเลือดมา แล้วอ่านทีละคำ

ยิ่งอ่าน สีหน้ากู้ชูหน่วนก็ยิ่งย่ำแย่ สุดท้ายแทบพูดได้ว่าขาวซีด

เย่จิ่งหานยืนอยู่ด้านข้างนาง สายตามองไปที่เนื้อหาในหนังสือเลือด

ในนั้นเขียนไว้ว่า กู้ชูหน่วนเป็นลูกสาวของพระชายายู่กับอดีตฮ่องเต้ เพราะเผ่าเทียนเฟิ่นตามมาไล่ฆ่า พระชายายู่จึงจำต้องปกปิดสถานะแล้วแต่งงานเป็นภรรยาของกู้เฉิงเซี่ยง พระชายายู่รู้ตัวดีว่าตนเองเหลือเวลาไม่มาก อยากให้พวกผู้อาวุโสเผ่าหยกเห็นแก่ที่นางช่วยตามหามุกมังกรได้สองอัน ให้อภัยและยอมรับกู้ชูหน่วน

เย่จิ่งหานคุกเข่าลง ดวงตาทั้งคู่จ้องมองดูเนื้อหาในหนังสือเลือดอย่างอำมหิต

สักพัก เขาสั่งคนไปเอาเศษผ้าอีกผืนหนึ่งมา บนผ้าเขียนไว้ว่า เย่จิ่งหานลูกชายของข้า

ถึงแม้เนื้อหาไม่เหมือนกัน แต่ลายมือเหมือนกัน สวยงดงามงาม แฝงไปด้วยความสง่าเผด็จการ

หรือว่า......

พวกเขาสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ หรือ?

“ฝูกวง ไปสำนักอสุรา พาผู้อาวุโสหกท่านมา”

“ผู้อาวุโสหกชอบดื่มเหล้า ป่านนี้คงเมาแล้ว”

“ต่อให้เมาก็ต้องลากตัวมา ข้าจะถามนางด้วยตนเอง”

ตอนที่กู้ชูหน่วนพูดประโยคนี้ ไม่มีใครรู้ว่านางหวาดกลัวแค่ไหน

ฝูกวงพยักหัวอย่างหนักแน่น แล้วก็หายใจตัวอีกครั้ง

กู้ชูหยุนหัวเราะเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นว่า “เดิมพวกเจ้าก็เป็นพี่น้องกันอยู่แล้ว ต่อให้เจ้าถามคนอีกมากมายแค่ไหน พวกเจ้าก็เป็นพี่น้องกัน ฮ่าๆ .....กู้ชูหน่วน เจ้าอวดดีมาตลอดไม่ใช่หรือ เจ้า....อ้าก.....”

ไม่รอให้กู้ชูหน่วนได้ลงมือ ขลุ่ยหยกขาวในมือของเย่จิ่งหาน ไม่รู้ว่าเคลื่อนไหวตั้งแต่เมื่อไหร่ ขลุ่ยหยกขาวของเขาล่องลอยไปในอากาศแล้วกรีดหลายครั้ง ใบหน้างดงามขาวผ่องของกู้ชูหยุน ปรากฏเป็นรอยแผลเป็นมากมาย

รอยแผลเป็นนั้นเป็นเหมือนอย่างโดนมีดฟัน กากบาทอย่างถี่ยิบ น่ากลัวน่าสยดสยอง

เลือดไหลออกมาอย่างมากมาย จนลำคอ เสื้อผ้าของนางแดงไปหมด พร้อมทั้งพื้นก็แดงเต็มพื้น

ทุกคนตกตะลึง หญิงงามล่มเมืองคนหนึ่ง กลายเป็นคนหน้าตาอุบาทว์คนนั้นในทันใด และบาดแผลนั้นก็ลึกมาก ทุกแผลแทบจะบาดลึกถึงกระดูก ทั่วทั้งใบหน้านอกจากตา แทบจะไม่มีส่วนไหนสมบูรณ์

ใบหน้าใบนี้ของกู้ชูหยุนถือว่าเสียโฉมแล้ว ต่อให้เป็นเทพเทวดาก็ช่วยนางไม่ได้แล้ว

“อ้าก.....”

กู้ชูหยุนกรีดร้องขึ้นมา ร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า “ใบหน้าของข้า ใบหน้าของข้า....อ้าก.....”

ในใจกู้ชูหน่วนว่างเปล่า ไม่มีเรี่ยวแรงไปสนใจความน่าสังเวชของกู้ชูหยุนแล้ว