อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 677

ตอนที่อยู่แดนเหนือสุดเลว่อิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น เขายังไม่ขยับขนคิ้วเลยสักนิด ตอนนี้ทานยาอันนี้ลงไป จึงเจ็บปวดจนใบหน้าบูดเบี้ยว มือทั้งคู่คว้าจับฝุ่นดินไว้แน่น จนนิ้วมือทั้งสิบนิ้วมีเลือดไหลออกมา ไม่รู้ว่าเขาอดทนอดกลั้นความทุกข์ทรมานอะไรไว้

เหงื่อ....ไหลผ่านหน้าผากเลว่อิ่งอยู่อย่างต่อเนื่อง เขากัดฟันไว้แน่น ไม่ให้เสียงแห่งความเจ็บปวดดังออกมา ตอนที่ทนรับไม่ไหวแล้ว ทั้งร่างกายคดกลิ้งอยู่บนพื้น ยังคว้าเอาดินยัดใส่ปากของตนเอง เพื่อไม่ให้ตนเองส่งเสียงดังออกมา

แล้วมองดูความเจ็บปวดทรมานและหมดหวังภายในดวงตาของเขา ราวกับเคยชินกับสิ่งที่ต้องประสบเช่นนี้แล้ว

กู้ชูหน่วนรู้สึกสะกิดใจ

เขาต้องรับการลงโทษบ่อยๆ หรือ?

เงยหน้าขึ้น มองดูชายแก่ชุดดำอีกครั้ง กลับเห็นชายแก่ชุดดำไม่ขยับเขยื้อน ไม่มีท่าทีสงสารเห็นใจเลย

ฝูกวงเผยสีหน้าเห็นใจ

การทรมานที่เจ็บปวดขนาดนี้ เทียบได้กับคำสาปโลหิตของเผ่าหยกพวกเจ้าแล้ว

“ทั้งสองคนดูพอหรือยัง?”

จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น ไม่เพียงทำให้ฝูกวงตกตะลึง กู้ชูหน่วนก็ตกตะลึง

พวกเขาแทบกลั้นลมหายใจทั้งหมด อยู่ห่างไกลขนาดนี้ด้วย เขากลับ......สามารถสัมผัสถึงนางได้

“พระชายาหาน เจ้าจะอยู่ชมไปถึงเมื่อไหร่”

ชื่อก็ถูกคนอื่นเรียกแล้ว กู้ชูหน่วนจึงเดินตรงออกมา

นางสะบัดมือ พร้อมทำเป็นพูดขึ้นอย่างผ่อนคลายว่า “หลบตั้งไกลขนาดนั้น เจ้ายังเห็น แสดงว่าฝีมือในการหลบซ่อนยังต้องฝึกฝนอีกเยอะ”

เมื่อได้มองสบตากัน ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ได้เห็นดวงตาของชายแก่ชุดดำอย่างชัดเจน

นั่นเป็นดวงตาอะไร โหดเหี้ยมยิ่งกว่างูพิษร้อยพันเท่าๆ ดวงตาของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ดูให้ออกถึงความรู้สึก แต่ลมหายใจที่เยือกเย็นนั้น กลับทำให้ขนลุกไปทั้งตัว

คนคนนี้เหมือนดั่งงูพิษที่แอบแฝงอยู่ สามารถเอาชีวิตของเจ้าได้ทุกเวลา