อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 677

ตอนที่อยู่แดนเหนือสุดเลว่อิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น เขายังไม่ขยับขนคิ้วเลยสักนิด ตอนนี้ทานยาอันนี้ลงไป จึงเจ็บปวดจนใบหน้าบูดเบี้ยว มือทั้งคู่คว้าจับฝุ่นดินไว้แน่น จนนิ้วมือทั้งสิบนิ้วมีเลือดไหลออกมา ไม่รู้ว่าเขาอดทนอดกลั้นความทุกข์ทรมานอะไรไว้

เหงื่อ....ไหลผ่านหน้าผากเลว่อิ่งอยู่อย่างต่อเนื่อง เขากัดฟันไว้แน่น ไม่ให้เสียงแห่งความเจ็บปวดดังออกมา ตอนที่ทนรับไม่ไหวแล้ว ทั้งร่างกายคดกลิ้งอยู่บนพื้น ยังคว้าเอาดินยัดใส่ปากของตนเอง เพื่อไม่ให้ตนเองส่งเสียงดังออกมา

แล้วมองดูความเจ็บปวดทรมานและหมดหวังภายในดวงตาของเขา ราวกับเคยชินกับสิ่งที่ต้องประสบเช่นนี้แล้ว

กู้ชูหน่วนรู้สึกสะกิดใจ

เขาต้องรับการลงโทษบ่อยๆ หรือ?

เงยหน้าขึ้น มองดูชายแก่ชุดดำอีกครั้ง กลับเห็นชายแก่ชุดดำไม่ขยับเขยื้อน ไม่มีท่าทีสงสารเห็นใจเลย

ฝูกวงเผยสีหน้าเห็นใจ

การทรมานที่เจ็บปวดขนาดนี้ เทียบได้กับคำสาปโลหิตของเผ่าหยกพวกเจ้าแล้ว

“ทั้งสองคนดูพอหรือยัง?”

จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น ไม่เพียงทำให้ฝูกวงตกตะลึง กู้ชูหน่วนก็ตกตะลึง

พวกเขาแทบกลั้นลมหายใจทั้งหมด อยู่ห่างไกลขนาดนี้ด้วย เขากลับ......สามารถสัมผัสถึงนางได้

“พระชายาหาน เจ้าจะอยู่ชมไปถึงเมื่อไหร่”

ชื่อก็ถูกคนอื่นเรียกแล้ว กู้ชูหน่วนจึงเดินตรงออกมา

นางสะบัดมือ พร้อมทำเป็นพูดขึ้นอย่างผ่อนคลายว่า “หลบตั้งไกลขนาดนั้น เจ้ายังเห็น แสดงว่าฝีมือในการหลบซ่อนยังต้องฝึกฝนอีกเยอะ”

เมื่อได้มองสบตากัน ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ได้เห็นดวงตาของชายแก่ชุดดำอย่างชัดเจน

นั่นเป็นดวงตาอะไร โหดเหี้ยมยิ่งกว่างูพิษร้อยพันเท่าๆ ดวงตาของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ดูให้ออกถึงความรู้สึก แต่ลมหายใจที่เยือกเย็นนั้น กลับทำให้ขนลุกไปทั้งตัว

คนคนนี้เหมือนดั่งงูพิษที่แอบแฝงอยู่ สามารถเอาชีวิตของเจ้าได้ทุกเวลา

“มีถนนไปสวรรค์เจ้าไม่เดิน นรกไม่มีประตู เจ้ากลับบุกเข้ามา”

“ระหว่างเรามีความแค้น?”

กู้ชูหน่วนพยายามหวนคิดถึงคนที่ตนเองล่วงเกิน ดูเหมือนจะไม่เคยมีความทรงจำอะไรพิเศษกับคนแบบนี้

เดิมนางสงสัยรองหัวหน้าเผ่าซือคง แต่ลมปราณกลับแตกต่างจากรองหัวหน้าเผ่าซือคง

ส่วนแตกต่างกันยังไง นางก็ไม่รู้ แต่ลมปราณไม่เหมือนกัน

“ไม่มีความแค้นอะไรต่อกัน แค่ไม่พอใจในตัวเจ้า”

“เฮ้อ ช่วยไม่ได้ ลักษณะนิสัยของค่ะชอบหาเรื่องมาให้ข้า มีคนมากมายเพราะอิจฉาข้าจึงไม่พอใจในตัวข้า ข้าก็หดหู่ใจอย่างมาก”

"……”

“ตาแก่ เจ้าสั่งสอนนักฆ่าคนหนึ่งมาได้คงไม่ยาก ปล่อยให้เขาเจ็บปวดไปจนตายแบบนี้ คนที่เสียผลประโยชน์ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือ ข้าว่า เจ้าเบามือหน่อย ยังไงต่อไปเขาก็ยังกลายเป็นเครื่องมือในการฆ่าของเจ้า”

กู้ชูหน่วนหันไปมองดูเลว่อิ่งที่ยังคดกลิ้งอยู่อย่างเจ็บปวด แล้วพูดต่อว่า “ตอนนี้ข้าก็ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว มีความแค้นอะไรต่อกันเราก็มาสะสางกันเลยไม่ดีหรือ”

“แค่มดตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ตายก็ตายไปเถอะ ข้าใจกว้างให้กับเขามากพอแล้ว”

“ได้ งั้นก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว ผู้ชายคนนี้ข้าจะเอาไปด้วย” กู้ชูหน่วนชี้ไปที่เลว่อิ่งด้วยท่าทีมุ่งมั่นจริงจัง

“อาศัยพวกเจ้าสองคน?”

“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ” กู้ชูหน่วนหัวเราะเย้ย

จากนั้นชายแก่ชุดดำก็หัวเราะตาม เขาโบกมือ เงาร่างสิบแปดเงาโผล่ออกมาจากในส่วนลึกของป่ามืด ทุกเงาร่างล้วนถูกปกคลุมไปด้วยผ้าสีดำ มองไม่เห็นรูปลักษณ์ใบหน้า แต่ดูจากแววตาที่เป็นเอกฉันท์ของพวกเขา แสดงให้เห็นว่าพวกเขาล้วนเป็นนักฆ่า

เป็นนักฆ่าที่ไร้ความรู้สึก

ความเร็วของคนพวกนี้เหมือนดั่งวิญญาณ ไม่ด้อยไปกว่าเลว่อิ่ง บทอาวุธของพวกเขายังเปื้อนไปด้วยเลือด

มองเห็นรอยเลือดพวกนั้น ในใจกู้ชูหน่วนรู้สึกไม่สบายใจ