อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 70

อยากกินข้าวกับนางงั้นเหรอ? งั้นนางจะทำให้เขาคลื่นไส้ให้ดู

กู้ชูหน่วนดึงผ้าคลุมบนใบหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่น่าตะลึง

“อาหารเช้าน่ากินมาก เจ้าก็กินหน่อยนะ” ว่าแล้ว กู้ชูหน่วนก็ยัดอาหารเข้าปาก แล้วคีบเนื้อให้เขาด้วย

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียมองตาโต มองใบหน้านางด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ

เย่จิ่งหานตะลึง รู้สึกปวดใจแทน

นั่นเป็นใบหน้าแบบไหนกัน มีทั้งหลุมทั้งตุ่มเป็นหนองทั้งหมด ขึ้นเต็มใบหน้าของนางจนไม่มีจุดไหนที่สมบูรณ์เลย น่าเกลียดจนอยากอ้วก

นางมีใบหน้าแบบนี้ เย่จิ่งหานไม่รู้ว่านางต้องแยกรับความกดดันมากเท่าไหร่ ถึงว่าทุกคนถึงบอกว่านางขี้เหร่เกินใคร

เย่จิ่งหานขยับริมฝีปาก อยากจะพูดปลอบใจนาง

กู้ชูหน่วนเช็ดแก้มที่ป่องขึ้นมา เพราะนางเช็ดแรงไปหน่อย หนองบนใบหน้าก็เลยแตกออก น้ำหนองกระเด็นพุ่งใส่อาหารบนโต๊ะ

นางเงยหน้าอยากขอโทษ แต่ก็พูดไม่ชัดเจน

“ขอโทษนะ น้ำหนองบนหน้าข้าชอบกระเด็นออกมาตลอด ข้าไม่มีทางเลือก แต่น้ำหนองไม่มีพิษนะ เจ้าก็กินๆไปเถอะ ข้าได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ข้าไปเรียนก่อนนะ”

“……”

กู้ชูหน่วนรีบวิ่งออกไปด้านนอก วิ่งไม่ถึงไหน ก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง เอาใบหน้าที่อัปลักษณ์ของตัวเองไปใกล้เย่จิ่งหาน

แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านอ๋อง ข้าขี้เหร่ขนาดนี้ ถ้าพวกเราแต่งงานกันจริง ชีวิตนี้ท่านคงได้โดนเยาะเย้ยตลอดแน่ เรื่องแต่งงานของพวกเราควรยกเลิกดีกว่า ท่านคิดว่าอย่างไร”

“หญิงขี้เหร่คู่ชายพิการ ข้าว่าเหมาะสมกันดีนะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้ชูหน่วนชะงักค้าง เหมือนเห็นเย่จิ่งหานเป็นหมั่นโถว อยากจะกัดให้แหลกกระจุยเลย “เหอะ ความชอบของท่านอ๋องไม่เหมือนใครจริงๆ ท่านอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน”

ว่าแล้ว นางก็เดินออกจากจวนอย่างขี้เกียจ

พอนางเดินหายไปแล้ว รอยยิ้มที่มุมปากของเย่จิ่งหานก็จางหายไป

เขาคิดว่า……

ใบหน้าของนางจะเป็นเหมือนความสามารถของนาง แค่ถูกปิดบังไว้