อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 721

ช่างเถอะ

แม้ว่าหญิงสาวคนนี้จะไร้น้ำใจไร้คุณธรรมกับเขา แต่เขากลับไม่อยากจะเห็นนางต้องตาย

เวินเส้าหยีถอนหายใจเบาๆ ติดตามอยู่ข้างกายสุดยอดผู้อาวุโสทั้งสอง ตามพวกเขาเดินทางไปข้างหน้า เขาก็อยากจะดูเหมือนกันว่ากู้ชูหน่วนจะใช้วิธีการใดในการหนีเอาตัวรอด

ที่นี่เดิมทีก็เป็นพื้นที่สูงชัน กู้ชูหน่วนยังคงเดินขึ้นไปบนยอดเขา ทันใดนั้นเวินเส้าหยีก็กวาดตามองไปยังข้อมือของกู้ชูหน่วนที่มีเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ใช้ลำตัวพันเอาไว้ ทันใดนั้นก็เหมือนจะคิดออกว่านางต้องการจะทำอะไร

เป็นดังคาด กู้ชูหน่วนยืดตัวบิดขี้เกียจ พลางมองสำรวจไปบริเวณหน้าผา พลางถอนหายใจและพูดว่า "ทิวทัศน์ที่นี่ดีเหลือเกิน ถ้าหากไม่มีกลิ่นคาวเลือดเหล่านั้นคงจะดีกว่านี้มาก"

"ให้เวลาอีกครึ่งก้านธูป ถ้าหากเจ้ายังไม่มอบมุกมังกรกับกุญแจมา ข้าจะควักลูกตาเจ้าออกมา ทำให้เจ้าไม่สามารถชื่นชมทิวทัศน์ที่สวยงามของที่นี่ได้อีก"

"ได้ สาวน้อยขอน้อมรับบัญชา"

กู้ชูหน่วนก้าวเท้าออกไป เดินต่อไปข้างหน้า และฮัมเพลงตลอดทางไม่หยุด

ในขณะที่ทุกคนไม่ทันระวังตัว กู้ชูหน่วนก็กระโดดขึ้น พุ่งลงไปที่หน้าผา

เวินเส้าหยีส่ายหน้า

กระโดดลงไปในหน้าผาที่สูงชันเป็นวิธีการที่ดีจริง แต่เสียดายนางประเมินความสามารถของสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่ต่ำไปแล้ว

เงาร่างสีเขียวสายหนึ่งวาบผ่าน ฝ่ามือของสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่ราวกับมีชีวิต มีเถาวัลย์สีเขียวที่มีความยาวมากกว่าสิบจั้งผุดออกมา

เถาวัลย์ราวกับงูเขียวตัวหนึ่ง เลื้อยออกไป กระทั่งตวัดรัดตัวกู้ชูหน่วนที่กำลังร่วงหล่นลงไปเอาไว้ แล้วดึงนางขึ้นมา วางไว้ข้างหน้าผา แล้วจึงกลับเข้าไปในฝ่ามือของสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับฟ้าแลบ คนที่ความรู้สึกช้าแทบจะตั้งตัวไม่ทันเสียด้วยซ้ำไป

หัวใจของกู้ชูหน่วนกระตุก แต่ใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นหวาดกลัว เอาแต่ตบหน้าอกตนเองไม่หยุด เอ่ยเสียสั่นเครือว่า"อันตรายมาก เกือบจะตกลงไปจนร่างแตกสลายเป็นผุยผงแล้ว ต้องขอบคุณท่านผู้อาวุโสที่ช่วยไว้ "

สุดยอดผู้อาวุโสทั้งสองนิ่งอึ้ง

คิดไม่ถึงเลยว่า นางจะหน้าด้านได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่นางจงใจกระโดดลงไปยังหน้าผาชัดๆ

กู้ชูหน่วนจึงแก้ต่างอย่างจริงจังว่า "ท่านผู้อาวุโส พวกท่านคงไม่คิดว่าข้าจงใจกระโดดลงไปกระมัง สมองของข้าไม่ได้มีปัญหา หน้าผาสูงชันขนาดนี้ ข้าจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร"

"……"

เวินเส้าหยีเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม"เจ้าจงใจหรือไม่ เจ้ารู้แก่ใจดี "

"หัวหน้าเผ่าน้อยเวินพูดเล่นหรือ แม้แต่แมลงตัวเล็กๆยังรักชีวิต ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคน ถ้าเป็นไปได้ ใครไม่อยากจะมีชีวิตอยู่"

"เอาล่ะ ข้าไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น "สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยตัดบทด้วยเสียงเย็นชา

"เดินข้ามเขาลูกนี้ไปก็ถึงแล้ว ไปเถอะ"กู้ชูหน่วนชี้ไปข้างหน้า ในใจกำลังคิดว่าจะหนีอย่างไร

ผู้อาวุโสทั้งสองคนนี้ คนหนึ่งสามารถควบคุมฝนได้ คนหนึ่งสามารถควบคุมเถาวัลย์ได้

ไม่ว่าจะใช้วิธีการใด เหมือนนางจะหนีไปได้ไม่ไกลเลย

ใช้พิษ

พลังขั้นสูงสุดระดับหก ในตัวนางไม่มีพิษที่ร้ายแรงขนาดนั้น

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนก็เริ่มร้อนใจขึ้นมาบ้างแล้ว

มองไปด้านหน้าที่มีเมฆหมอกปกคลุมอยู่ ราวกับกลิ่นเน่าเหม็นกำลังไหลเวียนอยู่ กู้ชูหน่วนใช้ไหวพริบ ชี้ไปด้านหน้า "มุกมังกรกับกุญแจข้าซ่อนอยู่ตรงนั้น"

ทุกคนต่างก็เงยหน้าขึ้น ที่นั่นมีไอปีศาจรุนแรง กลิ่นเน่าเหม็นคละคลุ้ง เป็นสถานที่ที่อันตรายมาก

แค่เมืองเล็กๆเท่านั้น ทำไมจึงมีไอปีศาจรุนแรงเช่นนี้

"ถ้าหากพวกท่านกลัว ไม่อยากเข้าไป ข้าก็ไม่ว่า "กู้ชูหน่วนแบมือ

"เจ้าซ่อนของไว้ที่นั่นจริงหรือ แล้วเจ้าเข้าไปได้อย่างไร"

"ข้าไม่ได้เข้าไป ผู้อาวุโสหกของเผ่าหยกเป็นคนบอกข้า เขาบอกว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ที่นี่เป็นพื้นที่ปิดและมีกลิ่นอายที่เป็นพิษ พวกท่านต้องหาที่นี่ไม่พบแน่ ฉะนั้นจึงเอามุกมังกร มาซ่อนไว้ที่นี่ก่อนชั่วคราว รอให้ดึงดูดพวกท่านไปทางอื่นแล้ว ค่อยกลับมาเอา เพื่อป้องกันเหตุที่ไม่คาดคิด"

ผู้อาวุโสหก