อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 741

เวินเส้าหยีอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

เป็นผู้อาวุโสใหญ่ให้คนพามาไว้ที่นี่หรือ?

นี่นับว่าเป็นการไว้หน้านางหรือว่าเอาใจนางหรือ?

กู้ชูหน่วนเดินไปเบื้องหน้าของเวินเส้าหยีทีละก้าว

ข้างกายของเขายังมีถ้วยอยู่ใบหนึ่งด้วย ในถ้วยมีข้าวต้มอยู่ครึ่งชาม อยู่ห่างเล็กน้อยก็ได้กลิ่นเหม็นโชยมาจากในถ้วยแล้ว

ข้าวต้มนี่ อย่างน้อยก็วางไว้สามวันแล้ว เปลี่ยนรสชาติไปนานแล้ว

กู้ชูหน่วนเตะถ้วยออกไปทันที ปล่อยให้ข้าวต้มในถ้วยหกเต็มพื้น

กู้ชูหน่วนนั่งยองลง กวาดตามองเวินเส้าหยีที่อยู่ในท่าทางสะบักสะบอมเบื้องหน้า

นางไม่เคยเห็นเวินเส้าหยีที่เป็นแบบนี้มาก่อน ตลอดมาเขาสะอาดสะอ้านสดใส บริสุทธิ์ไร้ราคิน สูงส่งจนไม่อาจล่วงเกินได้

“เกลียดข้าหรือไม่?” กู้ชูหน่วนถามเบาๆ

เวินเส้าหยีพิงกำแพงอย่างไร้เรี่ยวแรง แม้แต่จะขยับสักนิดก็รู้สึกว่ากินแรง

ได้ยินคำพูดของนาง เขาหัวเราะเยาะ แต่ไม่ได้พูด

เกลียด.......

เขาควรเกลียดอะไร?

เกลียดนางที่ไร้ความรู้สึกไร้ความปรานีเหรอ?

หรือเกลียดที่นางจับเขาไว้?

หากนางตกไปอยู่ในมือของเผ่าเทียนเฟิ่น ชะตากรรมก็คงไม่ได้ดีไปกว่าเขามากนัก

นี่คือความแค้นที่มีมานับพันปีระหว่างสองเผ่า คนเพียงผู้เดียวไม่สามารถควบคุมได้

“เอ๊ะ พี่หน่วน ท่านมาได้ยังไง?” หน้าประตู เด็กผู้หญิงตัวน้อยถักเปียเป็นหางแกะเดินเข้ามา

เด็กผู้หญิงตัวเล็กมาก อายุเพียงสิบสามสิบสี่ปี มีดวงตาสดใสฟันขาว เปิดเผยร่าเริง ดวงตาโตมีแววเปล่งประกายคู่หนึ่งแฝงด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

“อินเอ๋อร์ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

“ปู่ไป๋เฉ่าบอกว่าเขาบาดเจ็บสาหัสมาก ให้ข้ามาจับตาดูไว้ไม่ให้เขาตาย”

อินเอ๋อร์เดินแกว่งไกวเข้ามา นั่งยองลงบนพื้นเงยหน้าขึ้นมองดูกู้ชูหน่วนด้วยความไร้เดียงสา

“พี่หน่วน ได้ยินมาว่าเรารวบรวมมุกมังกรได้ครบเจ็ดเม็ดแล้ว อีกไม่นานก็จะสามารถหลอมรวมมุกมังกรถอนคำสาปโลหิตได้แล้วใช่หรือไม่?”

“เจ้าได้ยินใครพูด?”

“คนทั้งเผ่าล้วนพูดกันน่ะ ข้าอยากไปหาพี่หน่วน แต่ปู่ไป๋เฉ่าไม่เห็นด้วย บอกว่าหมู่นี้พี่อารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่ให้ข้ารบกวนท่าน เพราะการหลอมรวมมุกมังกรมีความยากลำบากใช่หรือไม่?”

มองไปที่ดวงตาแห่งความเฝ้าหวังของอินเอ๋อร์ กู้ชูหน่วนนิ่งเงียบไม่พูดจา

“ไอหยา ไม่เป็นไรนี่นา ความยากลำบากมากมายพวกเราก็ผ่านมาได้แล้ว แม้ว่ามุกมังกรจะหลอมรวมได้ยากลำบากเพียงใดก็ไม่เป็นไร อินเอ๋อร์จะอยู่เป็นเพื่อนพี่หน่วน จนกระทั่งหลอมรวมมุกมังกร หากว่าพี่หน่วนเหนื่อยแล้ว อินเอ๋อร์ก็พาท่านไปจับกระต่ายเล่น”

“ช่วยข้าอย่างหนึ่งได้หรือไม่?”

“พี่พูดเป็นเล่นอีกแล้ว เพียงแค่เป็นคำสั่งของพี่ จะให้ข้าทำอะไรก็ได้”

“ไปเอาน้ำสะอาดมาหน่อยสิ ข้าจะช่วยล้างแผลให้เขาสักหน่อย”

“ได้ อินเอ๋อร์จะไปเดี๋ยวนี้”

“เจ้าไม่กลัวผู้อาวุโสดุเจ้าหรือ?”

“ไม่กลัวหรอก อย่างมากข้าก็บอกผู้อาวุโสว่า ข้าไปเอาน้ำตามคำสั่งท่าน เหล่าผู้อาวุโสยังทำโทษข้าอีกหรือ? อีกทั้งผู้ชายคนนี้ ก็น่าสงสารมากจริงๆ ข้าดูบาดแผลของเขาแล้ว จึจึจึ น่าสงสารจริงๆ......ข้าก็อยากช่วยเขาห้ามเลือดสักหน่อย แต่ข้าไม่มีความกล้าเช่นนั้น”

อินเอ๋อร์พูดพร่ำไปตลอดทาง ไม่ช้าก็เอาน้ำเข้ามาแล้ว และเอามาต่อเนื่องกันสองสามถัง ราวกับรู้ว่าน้ำถังเดียวไม่เพียงพอต่อการล้างทำความสะอาดบาดแผลของเวินเส้าหยี

“ทุกคนแทบอยากจะฆ่าเขา ข้าเห็นเจ้ากลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่คิดแค้นแม้แต่น้อย”

“ข้าก็เกลียดคนของเผ่าเทียนเฟิ่น แต่ผู้ชายคนนี้ดูไม่เหมือนคนเลวที่โหดเหี้ยมอำมหิตอะไร”

เสื้อขาวของเวินเส้าหยีแทบจะถูกย้อมเป็นเสื้อสีเลือด อยู่ติดกับเนื้อหนังของเขา กู้ชูหน่วนลองถอดเสื้อผ้าของเขาออกแต่กลับถอดไม่ออก กลับยังทำให้เวินเส้าหยีเจ็บจนร้องออกมาอย่างอัดอั้นด้วยความเจ็บปวดเสียงหนึ่ง

“บาดแผลของเจ้าเน่าเปื่อยติดอยู่กับเสื้อผ้าแล้ว ข้าใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าออก จะเจ็บเล็กน้อย เจ้าทนหน่อย”

เวินเส้าหยีพยักหน้า เม้มริมฝีปากบางๆไว้ ฝืนทนต่อความเจ็บปวด ปล่อยให้กู้ชูหน่วนตัดและฉีกเสื้อผ้าของเขาทีละนิดๆ โดยไม่เปล่งเสียงแม้สักน้อย”