อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 765

ถึงจะต้องคลานไป เขาก็ไม่มีทางยอมให้เวินเส้าหยีได้เปรียบหรอกนะ

นึกถึงตรงนี้ จอมมารก็คลานออกไปจริงๆ

พวกผู้อาวุโสที่อยู่ข้างๆก็ตะลึง

ใครก็ได้ช่วยบอกพวกเขาทีว่า ผู้ชายคนนี้ใช่จอมมารหรือเปล่า?

เป็นถึงจอมมาร กลับทำตัวเหมือนหมา ใช้ทั้งมือและขา คลานออกไปอย่างยากลำบาก

นี่มันๆ……

ถ้าไม่ได้เห็นเองกับตา พวกเขาคงไม่อยากจะเชื่อ

หรือว่าหัวหน้าเผ่าชอบเรียกเขาว่าเจ้าหมาน้อยตลอด

ท่าคลานในวันนี้ เหมือนหมาตัวหนึ่งจริงๆด้วย

ผู้อาวุโสหกกลืนน้ำลาย พูดด้วยความอึ้งว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ พวกเราก็คลานไปด้วยไหม เดี๋ยวเจ้าหมากับเจ้าหมาน้อยนี่จะคิดร้ายต่อหัวหน้าเผ่าเรา”

พวกผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสรองมองค้อนผู้อาวุโสหก

จะคลานก็คลานเองเถอะ

พวกเขาอายุมากแล้ว ด้านนอกก็มีลูกศิษย์ของเผ่าหยกเยอะขนาดนั้น ถ้าคลานออกไปจริงๆ พวกเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน?

จอมมารไม่กลัวขายหน้า พวกเขากลัว

อีกอย่างนะ เวินเส้าหยีบาดเจ็บหนัก ด้วยกำลังของเขาในตอนนี้ เขาจะทำอะไรหัวหน้าเผ่าได้?

ส่วนจอมมาร เขาไม่มีทางทำร้ายหัวหน้าเผ่าแน่นอน

ผู้อาวุโสหกพูดโน้มน้าวทุกคนไม่ได้ผล จึงมองไปยังฮัวฉีหลัว

“แม่นางฉีหลัว พวกเราคลานไปด้วยกันไหม?”

“คือ……ไม่ค่อยดีหรอกกระมัง……คลานออกไปเหมือนหมาน่าอายจะตายไป ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ใครจะมาแต่งงานกับข้าล่ะ?”

“จอมมารตำแหน่งสูงส่งขนาดนั้น เขายังคลานออกไปเลย พวกเราจะกลัวอะไร?”

“อืม……ก็ใช่นะ” ฮัวฉีหลัวกัดฟัน พูดอย่างหนักแน่นว่า “เพื่อพี่หน่วนกับพี่ไป๋จิ่น ช่างเถอะ คลานก็คลาน ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้อยู่แล้ว”