อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 781

บนม้วนหนังแกะโบราณที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษเขียนวิธีการต่างๆไว้ว่า จำเป็นต้องใช้เลือดของนาง เป็นความจริงครึ่งหนึ่งเป็นเท็จครึ่งหนึ่ง

สิ่งที่จำเป็นจริงๆ คือเลือดหัวใจของนาง จำเป็นต้องให้นางอุทิศตัวทั้งร่างกาย......

และไม่ใช่ว่าให้นางกรีดสุ่มสี่สุ่มห้าไปสองสามมีด หยดเลือดไม่กี่หยดลงไปก็จะสามารถจัดการได้......

นี่จึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมบรรพบุรุษของเผ่าหยกจึงได้สืบทอดต่อมา ว่าจำเป็นต้องให้พวกนางที่มีสายเลือดธิดาเทพเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าเผ่าได้

“ทำไมไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้หน่อย” กู้ชูหน่วนมองไปที่ดวงตาอันเจ็บปวดคู่นั้นของสุดยอดผู้อาวุโส กล่าวน้ำเสียงเฉยเมย มองอารมณ์ของนางไม่ออก

“ข้า....ข้ามัวแต่ยุ่งอยู่กับการเข้าฌานเพื่อหาวิธีไขรหัสของมุกมังกรเม็ดที่แปด.....ตอนนั้นก็ร้อนใจเกินไป ไม่ได้ไตร่ตรองอะไรมากมายนัก และคิดไม่ถึงว่าอี้เฉินเฟยและเผ่าน้ำแข็งจะทำการอุทิศตัวบูชา”

คิดไม่ถึง....

เหอะ.....

คิดไม่ถึงได้ดี

ตอนนั้นเผ่าหยกก่อตั้งเผ่าน้ำแข็ง ก็ไม่ได้เพื่อรอวันนี้หรือ?

กู้ชูหน่วนปล่อยมือที่จับมือของสุดยอดผู้อาวุโสออก แล้วออกจากห้องประชุมไปด้วยความเหม่อลอยไร้วิญญาณ

สุดยอดผู้อาวุโสคิดจะตามไป แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรหลังจากที่ตามไปแล้ว

ให้นางสละชีพตัวเองเพื่ออุทิศตัวบูชาหรือ?

หรือให้นางล้มเลิกการหลอมรวมมุกมังกร ล้มเลิกการถอนคำสาปโลหิต?

หากเป็นตอนที่อี้เฉินเฟยและคนอื่นๆยังมีชีวิตอยู่ บางทีนางอาจจะไตร่ตรองอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้....

กว่าร้อยชีวิตเสียชีวิตอย่างอนาถต่อหน้านาง นางยังมีทางเลือกเหลือให้เลือกอีกหรือ?

ถ้านางล้มเลิก กลัวเพียงแค่ทั้งชีวิตนี้นางคงต้องมีชีวิตอยู่ภายใต้การประณามของจิตใจที่รู้จักผิดชอบชั่วดีไปตลอด

สุดยอดผู้อาวุโสทอดถอนใจ นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเหม่อลอยไร้เรี่ยวแรง

นอกห้องประชุม

ทันทีที่กู้ชูหน่วนออกมา จอมมารและคนอื่นก็ล้อมเข้าไป

เห็นนางหน้าซีดเผือด ผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่นๆก็ประหลาดใจ

แต่จอมมารกลับเดือดดาลอย่างสุดขีด “ข้ารู้อยู่แล้วว่าตาแก่นั่นไม่ใช่คนดีอะไร ข้าจะไปมอกเขาซะ”

“อาโม่ ไปเดินเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่”

กู้ชูหน่วนจับมือเขา ส่งยิ้มหวานให้เขา

นางกำลังยิ้ม แต่รอยยิ้มนั่นกลับทำให้คนปวดร้าวไปทั้งใจ

ผู้อาวุโสรองถามหยั่งเชิงว่า “หัวหน้าเผ่า สุดยอดผู้อาวุโสพูดอะไรบ้าง มุกมังกรสามารถหลอมรวมได้หรือไม่?”

กู้ชูหน่วนมองผู้อาวุโสรองอย่างลึกซึ้งรอบหนึ่ง มองจนทำให้ผู้อาวุโสรองขนหัวลุก สันหลังเย็นยะเยือก

แล้วในขณะที่ผู้อาวุโสรองกำลังเหงื่อตกนั้น ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็เก็บสายตา จูงมือของจอมมารแล้วจากไป

ผู้อาวุโสรองงงงันแล้ว

“นี่หัวหน้าเผ่าเป็นอะไรไป? ทำไมใช้สายตาแบบนั้นจ้องมองข้า?”

ผู้อาวุโสหกจ้องมองเขาด้วยความโมโหเป็นอย่างมาก

“ทุกครั้งก็เป็นเจ้าที่พูดมากที่สุด เวลาที่หัวหน้าเผ่าควรให้พวกเรารู้ ก็จะให้พวกเรารู้เองเป็นธรรมดา”

“นี่......มุกมังกรทั้งเจ็ดเม็ดก็หาเจอหมดแล้ว แต่ก็ไม่สามารถหลอมรวมได้ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมพวกเจ้าแต่ละคนถึงทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ได้?”

“ทองไม่รู้ร้อน? เจ้าเห็นผู้ใดบ้างที่เป็นทองไม่รู้ร้อน? หรือทุกคนจะต้องแสดงออกบนสีหน้าเช่นเจ้าอย่างนั้นหรือ? ผู้อาวุโสใหญ่บาดเจ็บสาหัสยังไม่หาย เฝ้าระวังอยู่นอกห้องหลอมยาทุกวัน เขาไม่ร้อนใจหรือ? หัวหน้าเผ่าหลอมรวมมุกมังกรไม่ได้พักมาทั้งวันทั้งคืน แทบจะปล่อยเลือดออกไปจนหมดตัวแล้ว นางไม่ร้อนใจรึไง? เจ้าคิดว่ามีเจ้าคนเดียวที่ร้อนใจหรือไงกัน?”

“เจ้าตะคอกใส่ข้าทำไม?”

“แล้วเจ้าไปโวยวายกับหัวหน้าเผ่าทำไมกันล่ะ?”

“ข้าไปโวยวายกับหัวหน้าเผ่าตอนไหน? เจ้าหก เจ้าตั้งใจจับผิดข้า อยากจะทะเลาะกับข้าใช่หรือไม่?”

ผู้อาวุโสทั้งสองพูดจาไม่ลงรอยกัน เริ่มทะเลาะกันอีกครั้ง

ผู้อาวุโสใหญ่หันตัวกลับด้วยความหงุดหงิด ชำเลืองมองเงาหลังที่จากไปของกู้ชูหน่วน ท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่เสมอ

แต่นึกไม่ออกว่าเกิดปัญหาขึ้นตรงไหนกันแน่

สำหรับว่าทำไมจึงหลอมรวมมุกมังกรไม่ได้ สุดยอดผู้อาวุโสก็ไม่ยอมพูดความจริงกับเขา

ในภูเขาโฮ่วซานของเผ่าหยก

กู้ชูหน่วนและจอมมารนั่งข้างกันอยู่บนยอดเขา มองดูดอกไม้บานสะพรั่งในสถานที่ไกลออกไป

จอมมารกล่าวว่า “พี่สาวพาข้ามาที่นี่ เพียงเพื่อชมดอกไม้เหรอ?”