อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 789

“ทำลายม่านอาคมแตกแล้ว? ทำลายม่านอาคมแตกไปกี่ชั้นแล้ว?” แม้แต่ผู้อาวุโสหกก็ตกใจแล้ว

แม้จะรู้ว่าม่านอาคมชั้นที่สองอาจจะขวางกั้นพวกเขาไม่ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่า ม่านอาคมชั้นที่สองจะถูกทำลายแตกได้อย่างรวดเร็วเพียงนี้

“ชั้นที่สอง”

“แล้วชั้นที่สามล่ะ?”

“ชั้นที่สามยังไม่ถูกทำลายให้เปิดขอรับ ผู้อาวุโสใหญ่บอกว่าทำลายไม่ได้ แต่สุดยอดผู้อาวุโสบอกว่า หากยอดฝีมือที่เข้าฌานของพวกเขาเผ่าเทียนเฟิ่นออกมาพร้อมกัน บางทีอาจจะสามารถทำลายม่านอาคมชั้นที่สามให้แตกได้ขอรับ”

“เอาเถอะ เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

“แล้วท่านไม่ไป.....”

“ให้เจ้าไปก็ไป เอาคำพูดเพ้อเจ้อมาจากไหนมากมาย”

“ขอรับ.....”

หลังจากที่คนรับใช้จากไปแล้ว ผู้อาวุโสหกก็มาถึงเบื้องหน้าของกู้ชูหน่วน สีหน้าท่าทางกระวนกระวายใจ “อาหน่วน เจ้าว่าคงจะเป็นไปไม่ได้หรอกใช่ไหมที่ยอดฝีมือของเผ่าเทียนเฟิ่นจะออกมาพร้อมกัน แล้ววิ่งบุกเข้ามาโจมตีเผ่าหยกของพวกเราน่ะ”

กู้ชูหน่วนส่ายศีรษะ สีหน้าเคร่งขรึม “บางทีอาจจะเป็นไปได้”

“หากว่าต้องต่อสู้ขึ้นมาจริงๆ สุดท้ายแล้วเผ่าหยกและเผ่าเทียนเฟิ่นใครจะเป็นผู้ชนะก็ยังไม่รู้ และที่นี่ก็เป็นอาณาเขตของพวกเรา เป็นธรรมดาที่พวกเราจะได้เปรียบ พวกเขากล้ามา ข้าจะทำให้พวกเขากลับไปไม่ได้สักคนเดียว”

“โดยผิวเผินดูแล้วศักยภาพของเผ่าหยกไม่ได้ต่างกับเผ่าเทียนเฟิ่นมาก แต่ความจริงกลับ.....หากว่าต้องสู้กันขึ้นมาจริงๆ เผ่าหยกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเผ่าเทียนเฟิ่นโดยสิ้นเชิง”

กู้ชูหน่วนชะงักครู่หนึ่ง แล้วกล่าวต่อ “เพื่อช่วยข้าผนึกคำสาปโลหิต สุดยอดผู้อาวุโสเผ่าหยกได้สละชีวิตไปมากมาย สูญเสียความแข็งแกร่งไปมาก ดีที่เผ่าหยกมีรากฐานที่มั่นคงมานับพันปี เป็นธรรมดาที่ค่ายกลสังหารและกับดักจะเป็นสิ่งที่ขาดไปไม่ได้”

“นั่นเป็นเรื่องธรรมดา สิ่งที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้มีมากมายเชียวล่ะ”

“เผ่าหยกไม่ได้ต่อสู้กับเผ่าเทียนเฟิ่นอย่างเป็นทางการมาหลายปีแล้วสินะ? ผ่านไปตั้งหลายปีขนาดนั้น ท่านรู้หรือไม่ว่า เผ่าเทียนเฟิ่นยังมียอดฝีมือระดับเจ็ดอยู่อีกหรือไม่?”

“หากพวกเขามียอดฝีมือระดับเจ็ด คงมาจัดการกับเผ่าหยกของพวกเราไปนานแล้ว ยังต้องรอจนถึงตอนนี้อีกรึ”

“ตอนนั้นข้าเป็นยอดฝีมือระดับเจ็ด ก็ไม่ได้ไปตีเผ่าเทียนเฟิ่นเหมือนกันนี่?”

“เจ้าทำข้าสับสนไปหมดแล้ว เจ้าอยากพูดอะไรกันแน่?”

“เผ่าเทียนเฟิ่นน่าจะวางแผนมานานโขแล้ว คิดอยากจะโจมตีเผ่าหยกมานานแล้ว เพียงแต่หาทางเข้าของเผ่าหยกไม่พบ คราวนี้พวกเขาไม่เพียงพบทางเข้าเท่านั้น แต่พวกเรายังจับตัวหัวหน้าเผ่าน้อยเวินเส้าหยีมาอีกด้วย พวกเขาสามารถส่งทหารมาโจมตีเผ่าหยกได้ด้วยเหตุนี้ และนับว่าเป็นการกระทำการอย่างสมเหตุสมผลอีกด้วย”

“ดังนั้นความหมายของเจ้าคือ......มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะทุ่มเทแรงกำลังของทั้งเผ่าเพื่อโจมตีเผ่าหยกงั้นหรือ?”

“ใช่ ที่สำคัญที่สุดคือ พวกเราหามุกมังกรเม็ดที่เจ็ดพบแล้ว หากว่าพวกเขาไม่ฉวยโอกาสครั้งสุดท้ายนี้เพื่อกวาดล้างเผ่าหยกของพวกเรา รอจนพวกเราหลอมรวมมุกมังกรได้ พวกเขาคิดอยากจะทำลายเผ่าหยกก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เป็นเพียงแค่การพูดแล้ว?”

“เช่นนั้นยังจะนิ่งเฉยอยู่ทำไม รีบไปหาพวกผู้อาวุโสใหญ่กันเถอะ”

“สุดยอดผู้อาวุโสน่าจะเดาตรงจุดนี้ได้แล้ว ดังนั้นจึงได้ตื่นตระหนกกันเพียงนี้”

กู้ชูหน่วนมองดูเวินเส้าหยีที่ยังสลบไม่ได้สติบนหลังของตัวเอง

ตอนแรกที่พวกเขาไม่ได้ทำลายม่านอาคมชั้นที่สองให้แตก นางยังสามารถที่จะส่งเวินเส้าหยีออกไปได้

ตอนนี้ม่านอาคมชั้นที่สองแตกแล้ว เหลือเพียงแค่ชั้นที่สาม ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่สามารถเปิดได้แล้ว

และส่งเวินเส้าหยีออกไปไม่ได้เช่นกัน

นอกซะจากว่าสุดยอดผู้อาวุโสจะยอมปล่อยให้เขาออกไป

แต่หากสุดยอดผู้อาวุโสยินยอม แล้วจะกำจัดเวินเส้าหยีให้สิ้นซากไปทำไมกัน

นางลำบากใจแล้ว

คิดทบทวนไปมาก็ไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับเวินเส้าหยีอย่างไร

ผู้อาวุโสหกก็ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรเช่นกัน จึงถือโอกาสกล่าวว่า “ไม่งั้นพวกเราโยนเขากลับไปที่เหวลึกอนันต์เถอะนะ”

กู้ชูหน่วนจ้องมองเขาแวบหนึ่ง

โยนกลับไปที่เหวลึกอนันต์? เช่นนั้นจะต่างอะไรกับการฆ่าเขาไปซะ

“กระดูกสะบักของเขาถูกดึง สูญเสียวิทยายุทธไปหมดสิ้น ทั้งยังบาดเจ็บสาหัสอีก พูดแบบไม่น่าฟัง แม้ว่าจะรักษาเขาอย่างสุดความสามารถก็ไม่แน่ว่าจะรักษาได้ ยิ่งกว่านั้นตอนนี้ศัตรูผู้ยิ่งใหญ่ก็อยู่ตรงหน้าของพวกเรา ยังจะมีเวลาดูแลเขาอีกที่ไหนกัน”

“พาเขาไปที่บ้านของข้าก่อน”

“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ? พาเขาไปในบ้านของเจ้า? เขาเป็นหัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่นเชียวนะ เจ้าไม่กลัวว่าคนอื่นจะเห็นเข้าเหรอ?”

“ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าที่บ้านของข้ามีห้องลับอยู่หรือ? เอาเขาไปไว้ในห้องลับก่อน ใครจะรู้”

อย่างอื่นก็ทำได้แค่เดินก้าวหนึ่ง วางแผนก้าวหนึ่งแล้ว