อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 796

พิณหิมะเป็นสิ่งที่แม่ของเขาทิ้งไว้ให้เขาก่อนจะเสียชีวิต เขาเห็นเป็นดั่งสมบัติล้ำค่ามาตลอด แม้ว่าเขาจะสู้ด้วยชีวิต ก็ไม่มีวันปล่อยให้พิณหิมะถูกทำลาย

เว้นเสียแต่......เขาเกิดเรื่องแล้ว......

แล้วมองดูส่วนที่หักแหว่งไปของพิณหิมะ เห็นได้ชัดว่าถูกยอดฝีมือระดับหกฝืนสะเทือนจนหัก

“ตอนนี้เขาเป็นแค่ระดับหนึ่งเท่านั้น พวกเจ้าเผ่าหยกใช้ศักยภาพของระดับหกมาต่อกรกับเขาที่เป็นแค่ระดับหนึ่ง ช่างไร้ยางอายเกินไปแล้ว”

“เผ่าหยกไร้ยางอาย? เช่นนั้นพวกเจ้าเผ่าเทียนเฟิ่นไม่หน้าด้านหรือไงกัน? ข้าก็เป็นเพียงคนที่มีศักยภาพแค่ระดับสี่เท่านั้น แต่เจ้าคนที่เป็นขั้นสูงสุดระดับหกกลับตามไล่สังหารข้าครั้งแล้วครั้งเล่า”

“ใครใช้ให้เจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก ใครใช้ให้เจ้ามีมุกมังกรเจ็ดเม็ดอยู่ในมือกันล่ะ”

“เช่นนั้นเวินเส้าหยีก็เป็นหัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่น และเป็นหัวหน้าเผ่าในอนาคตของเผ่าเทียนเฟิ่น ตามที่ท่านพูดมา พวกเราจัดการเขา หน้าไม่อายตรงไหนกัน?”

“เถียงข้างๆคูๆไร้เหตุผล เส้าหยีอยู่ที่ไหนกันแน่ รีบมอบตัวเขาออกมาซะเดี๋ยวนี้”

“คิดจะพาเวินเส้าหยีไปก็ได้ เห็นแก่ที่ท่านอายุปูนนี้แล้วยังต้องวิ่งลำบากตรากตรำอยู่อีก เพียงแค่ท่านยอมถอยออกไปจากเผ่าหยก ข้าก็จะคืนเวินเส้าหยีให้ท่าน”

“เป็นไปไม่ได้”

“เช่นนั้นระหว่างพวกเรายังจะมีอะไรให้คุยกันอีก?”

“แน่นอนว่ามี ฐานะของเจ้าสูงส่งมากกว่าเขา เพียงแค่จับเจ้าไว้ ข้าก็ไม่เชื่อไอ้แก่พวกนั้นของเผ่าหยกจะไม่ยอมมอบตัวเส้าหยีและมุกมังกรออกมาแต่โดยดี”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะทันที ใช้ดวงตาอันน่าเศร้ามองไปที่สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮย

สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยขมวดคิ้ว

นี่เป็นสายตาอะไรกัน?

เย้ยหยัน?

หัวเราะเยาะ?