อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 809

กล่าวจบ ฮัวอิ่งก็ใช้มือถอดหน้ากากจากใบหน้า

ครั้นเห็นใบหน้าเขา กู้ชูหน่วนก็อดสูดลมเย็นไม่ได้

นั่นเป็นดวงหน้าอย่างไรกัน

ที่เป็นหลุมๆ บ่อๆ นั้นล้วนเป็นร่องรอยของมีดและยาพิษกัด น่าสะพรึงยิ่ง แทบไม่เห็นส่วนดีบนใบหน้าเลย

โดยเฉพาะหน้าผากถึงคางถูกมีดกรีดลึก รอยแผลนั้นลึกมาก แทบแบ่งใบหน้านางเป็นสองส่วน

นางท้องไส้ปั่นป่วนพลัน

อัปลักษณ์

อัปลักษณ์เหลือเกิน

สมัยก่อนนางเป็นหญิงอัปลักษณ์

แต่จะอัปลักษณ์อย่างไรก็สู้นางไม่ได้

“แกรก...”

ทันใดนั้นก็มีเสียงแว่วมาจากจุดไม่ไกล

เสียงเบามาก แต่กู้ชูหน่วนและคนเงาก็ยังได้ยินชัด

ฮัวอิ่งซัดฝ่ามือออกไป ปากก็เอ่ยเสียงเย็น “ใคร”

สิ้นเสียงก็เห็นร่างเงาหนึ่งแวบไป หญิงที่อยู่ในห้องตามออกไปแต่แรกแล้ว

ครั้นกู้ชูหน่วนเห็นพวกเขาไปไกลแล้วก็เก็บก้อนหินก้อนหนึ่ง โยนไปทางซ้าย ล่อคนของเผ่าเทียนเฟิ่นที่เฝ้าอยู่หน้าตำหนักนอนออกไป แล้วถึงลอบเข้าตำหนักนอนราวกับปลาไหล

ในตำหนักนอนมีภาพเหมือนนางภาพหนึ่ง แต่กลับถูกมีกรีดนับครั้งไม่ถ้วนจนมองเค้าเดิมไม่ออกอีก

เนื้อตัวในภาพยังมีเข็มเล็กปักนับพันนับหมื่นเข็ม จะดูอย่างไรก็เหมือนเม่น

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า ขี้เกียจจะสนใจภาพของตัวเอง นางเหลือบซ้ายแลขวา เห็นว่าบริเวณนี้ปราศจากผู้คนแล้วจึงเปิดประตูลับของห้องลับอย่างคล่องแคล่ว

“ปัง”

ประตูห้องลับเปิดออกแล้วก็ปิดทันที

กู้ชูหน่วนเดินไปตามทางลับจนถึงจุดที่วางเวินเส้าหยีในที่สุด

เวินเส้าหยียังคงนอนไม่ได้สติ

ลำตัวเขายังมีเลือดไหลออกมามาก รอยเลือดแห้งแล้ว

กู้ชูหน่วนรวบฝีเท้าสาวยาวเดินไปตรวจอาการบาดเจ็บของเขา

ใบหน้าเวินเส้าหยีซีดเซียว ลมหายใจรวยริน เนื้อตัวหลายจุดเริ่มมีน้ำหนองเน่าส่งกลิ่นเหม็นแล้ว โดยเฉพาะเนื้อที่ถูกถลกออกมาเป็นปื้นน่าอนาถจนทนมองดูไม่ได้

กู้ชูหน่วนป้อนยาให้เขากินเม็ดหนึ่ง แล้วถ่ายกำลังภายในของตนให้เขา

นางก็บาดเจ็บเหมือนกัน ดังนั้นจึงเหลือกำลังภายในไม่มาก ที่สามารถถ่ายให้เขาได้จึงมีขีดจำกัด

เขากำลังร่อแร่ อาศัยกำลังภายในของนางไม่เพียงพอต่อการรักษา ได้แต่ยืดชีวิตของเขาออกไปชั่วคราวเท่านั้น ยังต้องให้ผู้มีกำลังภายในสูงส่งหลายคนถ่ายกำลังภายในให้เขาพร้อมกัน

อีกทั้งยังต้องหาสถานที่ที่ดีหน่อยขูดเนื้อเน่าของเขาออกมา

พักใหญ่กู้ชูหน่วนจึงเก็บกำลังภายในแล้วแบกเวินเส้าหยีที่บาดเจ็บหนักไม่ได้สติลมหายใจรวยรินขึ้นหลัง จากนั้นก็เดินออกจากทางลับด้วยความลำบาก

หยู่เย่ให้ความสำคัญกับเวินเส้าหยีขนาดนั้น ต้องทุ่มเททุกอย่างรักษาบาดแผลและชีวิตของเขาแน่

ตัวกู้ชูหน่วนถูกกดหนัก หวิดจะถูกทับจนล้ม พยายามอย่างหนักจึงออกจากห้องลับมาได้

ที่โชคดีคือ กลับไม่มีผู้ใดเห็นพวกเขา

แต่ไม่นานกู้ชูหน่วนก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เมื่อครู่คนของเผ่าเทียนเฟิ่นเฝ้ายามอยู่ด้วยหน้าแน่นขนัด แต่เวลานี้กลับไม่มีสักคนเดียว ไม่ทราบว่าคนเหล่านั้นไปไหนเสียแล้ว