อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 811

“ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ขอเพียงกล้าแตะต้องเส้าหยี มันก็จะต้องตาย เอาชีวิตมา”

“ตาแก่หนังเหนียว ข้าเห็นเจ้ารกหูรกตามานานแล้ว วันนี้เจ้าก็ลงนรกไปกับเวินเส้าหยีเถอะ”

“โครม...”

เสียงระเบิดข้างหูทวีความรุนแรงมากขึ้น

รุนแรงจนแก้วหูกู้ชูหน่วนหวิดจะแตก

นางอยากพาเวินเส้าหยีไปจากสมรภูมินี้ ทว่าทั่วทั้งบริเวณกลับมีเศษกระเบื้องและลูกหลงปลิวว่อน นางจนหนทาง หากพลาดพลั้งไปก้าวเดียว พวกเขาก็ต้องตายอนาถอยู่ที่นี่

อยู่ที่เดิมอย่างนี้ยังมีการคุ้มกันจากสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่

ไม่ทราบว่าสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่กลัวเวินเส้าหยีจะบาดเจ็บหรืออย่างไร ดังนั้นจึงล่อฮัวอิ่งออกไป เสียงการต่อสู้ห่างจากนางไปทีละน้อย

และนี่กู้ชูหน่วนถึงพยุงเวินเส้าหยี พยุงเขาเดินไปหลบซ่อนตัวในที่ปลอดภัย

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นที่ได้ยินความเคลื่อนไหวเร่งรุดมาต่างถูกลูกหลงของสองคนนั้นทำจนบาดเจ็บ เสียชีวิตในทันที ชนิดว่าแม้แต่ศพก็ไม่เหลือ

“เวินเส้าหยี เจ้าฟื้นสิ รีบฟื้นเร็วเข้า”

นางต้องอาศัยจังหวะนี้หนีออกไปให้เร็ว ไม่เช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นหยู่เย่หรือคนเงาชนะ นางก็ต้องตายแน่

แต่หากนางไปแล้ว เวินเส้าหยีจะทำอย่างไร?

หากหยู่เย่ชนะย่อมเป็นผลดี แต่หากคนเงาชนะเล่า?

เช่นนั้นนางมิต้องตายสถานเดียวหรือ?

วรยุทธ์พวกเขาสูสีกัน อยู่เพดานระดับหกเหมือนกัน

ทว่าสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่สูงวัยแล้ว ย่อมด้อยกว่าคนเงาในทุกด้าน แต่หากกล่าวถึงประสบการณ์เขาต้องเหนือชั้นกว่าคนเงาแน่นอน

มหาศึกครานี้ แพ้ชนะไม่แน่นอน

กู้ชูหน่วนครุ่นคิดแล้วจึงซ่อนตัวก่อนชั่วคราว รอดูสถานการณ์ก่อน หากสถานการณ์ไม่ดีนางค่อยพาเวินเส้าหยีหนีไป แล้วค่อยหาหนทางอื่น

แต่ที่ทำให้นางคิดไม่ถึงก็คือ ศึกใหญ่บทจะจบก็คือจบ ไม่มีลางบอกเหตุเลยสักนิด

สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่เหยียดกระดูกสันหลังตรง ยืนอยู่ตรงหน้ามองนางด้วยความเย็นชา

หยู่เย่บาดเจ็บแล้ว แล้วยังเจ็บหนักอีกด้วย ใบหน้าชรานั้นถึงจะปกปิดอย่างไร อย่างมากก็ให้เพียงความรู้สึกอ่อนล้าต่อโลกบางส่วนเท่านั้น

กู้ชูหน่วนยังรู้สึกได้อีกว่าลมหายใจของเขาไม่เสถียร ทะลักขึ้นข้างบนอย่างรุนแรง เห็นชัดว่าบาดเจ็บถึงแก่น

ดวงตาสองคู่สบประสาน กู้ชูหน่วนไม่ทราบว่าควรเอ่ยอะไรชั่วขณะ

แต่หยู่เย่กลับทราบ “เจ้าก็คือหัวหน้าเผ่าคนใหม่ของเผ่าหยก?”

“ไม่ใช่ ข้าเป็นแค่คนเงาเท่านั้น”

“เผ่าหยกยกเลิกคนเงาไปนานแล้ว เผ่าหยกอันใหญ่โตไม่มีคนเงาให้พูดถึงอีก”

“เมื่อก่อนข้าเป็นคนเงา ไม่ใช่ตอนนี้”

“เฮอะ...นังหนู เจ้าเห็นข้าเป็นเด็กอมมือจริงหรือ?”

กู้ชูหน่วนแบมือ “เจ้าว่าอย่างไรก็อย่างนั้นเถอะ ถึงอย่างไรก็อยู่ในเงื้อมมือเจ้าแล้ว ข้าจะขัดขืนก็ไม่ได้ แต่...เจ้ามิใช่ควรตรวจดูอาการบาดเจ็บของเวินเส้าหยีก่อนหรือ”

“เห็นแก่ที่เจ้าช่วยเส้าหยีเมื่อกี้ ข้าจะละเว้นชีวิตสุนัขของเจ้าก่อนชั่วคราว บัญชีระหว่างเราค่อยๆ สะสางกันทีหลัง”

หยู่เย่นั่งยองลงประคองเวินเส้าหยีที่ยังคงไม่ได้สติ

ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนอย่างฉับพลัน ตกใจอย่างหนัก

“ถูกทำลายวรยุทธ์ ถูกเลาะกระดูกสะบักด้วย? ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ไปได้...ทำไมพวกเจ้าต้องเลาะกระดูกสะบักของเขา แล้วยังบาดแผลตามตัวเขาอีก ใครเป็นคนทำ? ใครกัดฉีดเนื้อของเขาเป็นชิ้นๆ?”

จิตสังหารรุนแรงปรากฏออกมาในพริบตา อบอวลไปทั่วเผ่าหยก

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นที่เพิ่งมาถึงตัวสั่นพั่บ กระทั่งยังทรุดลงไปทันที

จิตสังหารรุนแรงเหลือเกิน

ความโกรธเกรี้ยวอันมหาศาล

สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่ที่อารมณ์ดีมาแต่ไหนแต่ไรบันดาลโทสะแล้ว

เวินเส้าหยีที่ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาลืมตาอันมึนงง

ขณะที่เขายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็เห็นสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่ใช้พลังยุทธ์ทั้งหมด ควบคุมเถาวัลย์เขียวสิบเส้นไปทางกู้ชูหน่วน เถาวัลย์เขียวแต่ละเส้นกลายเป็นคมดาบ จะแทงเข้าหัวใจของกู้ชูหน่วน

ฝั่งทางกู้ชูหน่วนก็คล้ายบาดเจ็บหนัก ไม่สามารถหลบการโจมตีนี้พ้นได้ ได้แต่ปล่อยให้เถาวัลย์เขียวพุ่งเข้าสู่หัวใจของนาง

“ไม่...”

เวินเส้าหยีพลันตะโกน เขาอยากห้าม แต่พอขยับบาดแผลบนกายก็เจ็บจนตะเกียกตะกายขึ้นไม่ไหว

รอจนเขาคลานขึ้นมาได้อีกครั้ง ก็มีกระบี่แหลมพุ่งเข้ามาเป็นประกายนับพันนับหมื่นจากทั่วสารทิศจากที่ไกลๆ ทันที กระบี่แต่ละเล่มราวกับดอกบัวหิมะที่บานสะพรั่ง ฉับเสียงหนึ่ง หมื่นกระบี่รวมเป็นหนึ่ง แทงทะลุหัวใจของสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่จากด้านหลัง

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเหลือเกิน

เร็วจนทุกคนไม่ทันคิด

แม้แต่สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่ก็ไม่ทราบว่าเป็นเพราะตนเองจดจ่ออยู่แต่กับกู้ชูหน่วนและเวินเส้าหยี หรือเพราะเขารักษาเวินเส้าหยีสูญเสียกำลังภายในมากเกินไป

การโจมตีนี้เขาไม่อาจหลีกหนี

กระบี่ทะลุทรวงอก โลหิตไหลออกมาติ๋งๆ

กู้ชูหน่วนเงยพลันเงยหน้า เห็นผู้ที่ช่วยนางก็คือเหล่าสุดยอดผู้อาวุโสของเผ่าหยก

สุดยอดผู้อาวุโสเสือกกระบี่นี้ออกไปด้วยกำลังทั้งหมดแล้วตัวเองก็ล้มลง สิ้นเรี่ยวแรง

เวินเส้าหยีแทบคลานไปถึงตัวสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่

“ท่านปู่หยู่เย่ ข้าจะรักษาให้ท่าน ท่านอดทนเอาไว้ก่อน”

“อั๊ก...”

สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่ล้มตัวลง ร่างกายคล้ายระเบิดหมอกโลหิตออกมา ทำให้พื้นดินบริเวณนั้นแดงฉาน

“ผู้อาวุโส...” บรรดาคนของเผ่าเทียนเฟิ่นต่างตะโกนด้วยความตะลึงกลัว

สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่ลูบศีรษะของเวินเส้าหยี ยิ้มพลางกล่าวอย่างอ่อนแรง “เห็นเจ้าไม่เป็นไร ข้าก็วางใจแล้ว ข้าไม่เอาไหน ปกป้องเจ้าไม่ได้ เจ้าต้องรับปากข้านะ ต้องรอดออกไปจากเผ่าหยกให้ได้”