อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 813

นางไม่ได้หลอกเขา นางช่วยไม่ได้จริงๆ

เส้นเอ็นและชีพจรสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่ขาดสะบั้น อวัยวะก็ทะลุหมดแล้ว หนำซ้ำยังถูกหมื่นกระบี่แทงทะลวงอีก

ถึงจะเป็นเทพเซียนทั้งหลายก็ช่วยไม่ได้

เวินเส้าหยีปวดใจ มองกู้ชูหน่วนด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่กุมมือของเวินเส้าหยี เอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง “อย่า...อย่าไปขอร้องพวกมัน...”

“เส้าหยี ในใจข้า เจ้ามีค่าและเป็นที่ภาคภูมิใจที่สุดเสมอ ข้า...แคกๆ...”

“อย่าพูดอีกเลย ข้าจะทำแผลให้ท่าน”

หยู่เย่คล้ายมีถ้อยคำนับพันนับหมื่นจะพูดกับเวินเส้าหยี แต่จนใจที่ตนเองบาดเจ็บหนักเกินไป ไม่สามารถเอ่ยได้

ทิ้งไว้เพียงประโยคสุดท้าย “ข้าอายุปูนนี้แล้ว ตายก็ไม่เสียดาย แต่...แต่ยังห่วงเจ้าเท่านั้น เจ้าต้องอยู่...อยู่ต่อ...ให้ดี”

“ฟืบ...”

มือของสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่หมดกำลังร่วงลงพื้น ดวงตาของเขาเบิกโพลง คล้ายตายนอนตาไม่หลับ

เวินเส้าหยีกอดร่างของสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่แน่น ร้องไห้ไร้เสียง

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นที่อยู่อีกทางพากันคุกเข่าลง “สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่...”

กู้ชูหน่วนปวดใจเล็กน้อย

แม้ไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ระหว่างเวินเส้าหยีกับเขา แต่ก่อนสิ้นลมหยู่เย่ก็ยังเป็นห่วงเวินเส้าหยี เพื่อเขาแล้วยอมผลาญพลังยุทธ์จนสิ้น แม้ต้องเสี่ยงอันตรายสละชีวิตก็ต้องช่วยเวินเส้าหยี

ไมตรีระหว่างพวกเขาต้องไม่ธรรมดาแน่

นางราวกับรู้สึกได้ถึงความเศร้าโศกของเวินเส้าหยี

ผู้อาวุโสใหญ่ออกคำสั่ง “เด็กๆ ฆ่าเผ่าเทียนเฟิ่นให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว”

“หยุดนะ ห้ามฆ่าพวกเขา”

ทุกคนในเผ่าหยกมองผู้อาวุโสใหญ่แล้วก็มองหัวหน้าเผ่า ไม่ทราบว่าควรฟังใครดี

ในตอนนี้เอง สุดยอดผู้อาวุโสก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา สีหน้าซีดขาว ฝืนกลั้นลมหายใจหนึ่งสั่งเสียงเย็น “ฆ่า อย่าให้รอดไปได้แม้แต่คนเดียว”

“ตอนนี้พวกมันรู้ทางเข้าของเผ่าหยกเราแล้ว ปล่อยพวกเขาไปต้องเป็นภัยในสักวันหนึ่ง มิสู้กำจัดทิ้งเสีย จะได้ไม่เหลือเป็นภัย”

“ท่าน...”

กู้ชูหน่วนเดือดดาลยิ่ง นางตะโกนเสียงดัง”หยุด หยุดกันให้หมด”

อาจเป็นเพราะเผ่าหยกถูกรังแกมากเกินไป

เผ่าหยกอันกว้างใหญ่จึงไม่มีผู้ใดยอมฟังนาง

รวมถึงเหล่าผู้อาวุโสเหล่านั้นและผู้อาวุโสหกด้วย

ผู้อาวุโสหกเอ่ย “หัวหน้าเผ่า ตั้งแต่พวกเขาเข้าเผ่าหยกมาก็กวาดล้างคนของพวกเขาไปเท่าไรแล้ว ศพของพวกเขายังไม่ทันได้ฝังเลย แค้นนี้หากไม่ชำระ ก็...ยากจะบรรเทาจิตใจทุกคนได้ เจ้า...มิเช่นนั้นก็อย่าได้ยุ่งเลย”

“หัวหน้าเผ่า ท่านจะลงโทษพวกเราอย่างไรก็ได้ มีเพียงครั้งนี้ที่พวกเราไม่อาจเชื่อฟังท่าน โปรดอภัยให้ด้วย”

เมื่อนั้นผู้อาวุโสเผ่าหยกทั้งหลายก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างพร้อมเพรียง

แม้แต่สุดยอดผู้อาวุโสและผู้อาวุโสใหญ่ที่บาดเจ็บหนักลมหายใจรวยรินก็คุกเข่าด้วย