อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 815

ดวงตะวันใกล้จะขึ้นขอบฟ้า

เผ่าเทียนเฟิ่นบาดเจ็บล้นตายจนจะหมดแล้ว เหลือคนที่ยังคุ้มครองเวินเส้าหยีสุดชีวิตเพียงไม่กี่คน

พวกเขามีบาดแผลทั้งตัว แทบเป็นการกัดฟันทนเฮือกสุดท้าย

“หัวหน้าเผ่าน้อย ขออภัยด้วย วันนี้พวกเราคงคุ้มครองท่านไม่ไหวแล้ว”

“หัวหน้าเผ่าน้อย หากท่านรอดไป โปรดแก้แค้นให้พวกเราด้วย”

“หัวหน้าเผ่าน้อย...ข้าไม่เสียใจ...ชาติหน้า...ชาติหน้าข้ายังขอติดตามท่าน...”

“เอื๊อก...”

ครั้นเวินเส้าหยีหลับตาลง หยาดน้ำตาก็ร่วงรินลงมาจากนัยน์ตาอันงดงามและเศร้าสลด

การห้ำหั่นตลอดทั้งคืน

การเสียสละตลอดทั้งคืน

เขาเจ็บปวดรวดร้าวจนด้านชาแล้ว

แต่เมื่อเห็นสองสามคนที่ถูกสังหารเป็นคนสุดท้ายตรงหน้าแล้ว เขาก็ยังรู้สึกเหมือนหัวใจถูกเชือดเฉือนอย่างไรอย่างนั้น

สนามรบอันกว้างใหญ่เต็มไปด้วยซากศพ โลหิตไหลบรรจบเป็นสายน้ำเลี้ยวลดคดเคี้ยว

ยามสายลมโชย กลิ่นคาวเลือดก็คละคลุ้งอยู่กลางอากาศและปลายจมูกของผู้คน

เวินเส้าหยีลืมตาขึ้น เผ่าเทียนเฟิ่นเหลือเพียงเขาคนเดียวแล้ว

คนของเผ่าหยกเข้าล้อมเขา

เวลานี้ต่อให้เขามีปีกก็หนีออกจากเผ่าหยกไม่ได้

เวินเส้าหยีมองมาทางกู้ชูหน่วน นัยน์ตาอบอุ่นใสแววคู่นั้นไม่เป็นมิตรและอบอุ่นอีกต่อไป ในทางกลับกันยังไม่คุ้นเคยจนทำให้กู้ชูหน่วนรู้สึกหวั่นเกรง

กู้ชูหน่วนนั่งกับเก้าอี้ที่บริวารนำมาให้อย่างไร้กำลัง

นางแทบไม่กล้าหันไปมองนัยน์ตาคู่นั้นของเวินเส้าหยี

นางเห็นเพียงแวบเดียวเท่านั้น

แม้เขาไม่ได้เอ่ยปาก

แต่นางก็รับรู้ได้ถึงความผิดหวังไร้เรี่ยวแรงจากส่วนลึกของเขา

“ท่านหัวหน้าเผ่า สุดยอดผู้อาวุโส คนของเผ่าเทียนเฟิ่นที่บุกเข้าเผ่าหยกนอกจากเวินเส้าหยี เจ้าสุนัขพวกนั้นกับคนเนรคุณคนเงาแล้ว นอกนั้นก็ตายหมดแล้วขอรับ ถูกพวกเราฆ่าพวกมันไปหมดแล้ว”

“ดี ดี ดี...จัดการเวินเส้าหยีเสียด้วย”