อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 817

เวินเส้าหยีปฏิเสธอย่างไม่คิดทันควัน

เขาจะให้สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยเสียสละตัวเองเพื่อช่วยเขาไม่ได้

การมาเผ่าหยกคราวนี้ เขาแบกรับชีวิตของผู้คนมากมายเกินพอแล้ว

สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยคล้ายมองความคิดของเขาออกแต่ทีแรก จึงจี้จุดของเวินเส้าหยี

“เผ่าเทียนเฟิ่นจะขาดเจ้าไม่ได้ ไอ้แก่อย่างข้าตายไปก็ไม่เสียดาย แต่เจ้าต้องอยู่ต่อ”

“ข้าสูญเสียวรยุทธ์แล้ว กระดูกสะบักก็ใช้การไม่ได้แล้ว ไม่เป็นที่ภาคภูมิของเผ่าเทียนเฟิ่นอีก”

ครั้นได้ยินถ้อยคำของเวินเส้าหยี สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยก็โมโหยั้งไม่อยู่ ฉายความอาฆาตรุนแรงออกมาจากดวงตา

เผ่าหยก...

ดีนี่เผ่าหยก...

เข่นฆ่าพวกเขามากมายยังพอว่า นี่ยังถึงกับทำลายความหวังในอนาคตของเผ่าเทียนเฟิ่น

หากไม่ใช่เพราะเขาบาดเจ็บหนักเกินไปและยังต้องพาเวินเส้าหยีไปจากที่นี่ เวลานี้สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยก็อยากพุ่งเข้าไปลากพวกเขาให้ตกตายไปตามกัน ลากไปตายได้เท่าไรก็เท่านั้น

“กระดูกสะบักถูกทำลายไปแล้วจะทำไม อย่างไรใต้หล้าก็ต้องมีคนที่ต่อกระดูกสะบักให้เจ้าได้ หัวหน้าเผ่ามีความสามารถสูงเทียมฟ้า เอาไว้เจ้ากลับเผ่าเทียนเฟิ่นแล้ว เขาก็อาจช่วยเจ้าฟื้นฟูพลังยุทธ์ได้”

“ข้าไม่ต้องการฟื้นฟูพลังยุทธ์ ข้าแค่อยากให้ท่านมีชีวิตอยู่” เวินเส้าหยีสะอื้น

เขาอยากทำลายจุดที่สกัดเอาไว้เหลือเกิน แต่จนใจที่เวลานี้เขาไม่มีกำลังภายในสักนิด ได้แต่วิงวอนสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยอย่าได้เผาผลาญพลังวิญญาณ

ความอาฆาตบนตัวสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยพลันอันตรธานหายไป แล้วแทนที่ด้วยความรักใครเอ็นดูอย่างหนึ่ง

เขาลูบศีรษะและบาดแผลที่มีเลือดไหลตามตัวเวินเส้าหยีด้วยความอาลัยอาวรณ์ ครั้นดวงตาฉายประกายหนึ่ง พลังวิญญาณก็เริ่มถูกเผาผลาญ

“ได้ฟังคำพูดนี้ ให้ปู่อั้นเฮยทำอะไรก็คุ้มค่าแล้ว”

“ท่านปู่ ท่านหยุดเดี๋ยวนี้นะ...พวกเราหาทางกันใหม่เถอะ”

“เจ้าจงจำคำพูดข้า บนโลกนี้อย่าได้เชื่อใครนอกจากตัวเจ้าเอง เจ้าคือหัวหน้าเผ่าน้อยเพียงคนเดียวของเผ่าเทียนเฟิ่น ทุกสิ่งทุกอย่างต้องเห็นแก่เผ่าเทียนเฟิ่นเป็นหลัก แบกรับภาระยิ่งใหญ่ของเผ่าเทียนเฟิ่น”