อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 820

อสนีฟาดผ่ากลางเวหา ส่องสว่างทั่วบริเวณให้เห็นโลหิตที่บรรจบรวมตัวกันเป็นธารและจวนแม่ทัพที่มีศพกองพะเนินเป็นภูเขาเลากา

ส่องสว่างให้เห็นใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เย็นชาดุจเกล็ดน้ำแข็ง

รวมไปถึงเรือนกายชุ่มโลหิตของเซียวหยู่ชง

กู้ชูหน่วนเก็บดาบอ่อนแล้วพยุงเซียวหยู่ชงที่นอนหายใจรวยรินอยู่กับพื้น ทำแผลให้เขาอย่างมือไม้พัลวัน

เซียวหยู่เซวียนจับมือนางพร้อมกับหันไปส่ายหน้าให้

เขาชี้นิ้วมือที่เปื้อนเลือดไปทางซ้าย กล่าวแผ่วเบา “หยู่...หยู่เซวียนอยู่...อยู่ทางนั้น รีบ...รีบไปช่วยเขา...”

เขาบาดเจ็บหนักเกินไป ดังนั้นจึงเอ่ยได้เพียงประโยคนี้ จากนั้นมือที่ยกขึ้นก็ไหลตกลงไปอย่างหมดกำลังพร้อมล้มลงนอนแน่นิ่ง

กู้ชูหน่วนยื่นมือที่สั่นระริกอังจมูกเขา

จมูกเขาปราศจากลมหายใจ เขาไปพบยมบาลแล้ว

ความระทมแวบผ่านดวงตาของนาง นางวางเซียวหยู่ชงลงกับพื้นแล้วเสือกตัวไปทางทิศที่เขาชี้

จวนแม่ทัพอันกว้างขวางเหลือเพียงเซียวหยู่เซวียนคนเดียวแล้ว

นางช่วยเซียวหยู่ชงไม่ทัน ดังนั้นจะต้องช่วยเซียวหยู่เซวียนเอาไว้ให้ได้

“ครืน...” เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น

พิรุณโหมกระหน่ำ เส้นทางด้านหน้ามองเห็นได้ไม่ชัด ทว่ากู้ชูหน่วนยังคงมุ่งไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกอย่างไม่ลดละ

หยาดน้ำฝนชโลมร่างนางจนเปียกปอน แต่นางกลับไม่รู้สึก เพราะในใจนางกังวลอยู่แต่เซียวหยู่เซวียนเท่านั้น

“โครม...”

นี่คือเสียงการต่อสู้ในศึกเดือด

ตามด้วยเสียงต้นไม้อายุนับร้อยปีโค่นล้มลงมาทีละต้น

แม้แต่กระเบื้องหลังคาก็เปิดออกพรึบ

กระแสลมแรงทำจนกู้ชูหน่วนแทบลืมตาไม่ขึ้น

กำลังภายในทรงพลังยิ่ง

คือใคร...

ใครกำลังต่อสู้อย่างดุเดือด