อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 853

“ฟู่ว....”

“ปัง.....”

กลางอากาศ เงาร่างสองร่างกระแทกลงมา กั้นน่าหลันหลิงลั่วออกจากเวินเส้าหยีพอดี

หนึ่งในนั้นคือสุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวน เขากำลังจะหมดลม บางจนแทบมองไม่เห็นเงาคน ลมปราณบนร่างกายก็เกือบจะว่างเปล่า

ไม่รู้ว่าเวินเส้าหยีเอาความแข็งแรงมาจากไหนสะบัดหลุดจากพันธนาการของลูกน้อง พุ่งเข้าไปข้างกายของซ่งหยวน

เขาประคองซ่งหยวนขึ้น แต่ร่างกายที่เขาสัมผัสได้กลับเป็นความโปร่งใส

“ปู่ซ่ง....”

ซ่งหยวนยื่นมือไปเช็ดเลือดที่มุมปาก คิดจะดิ้นรนลุกขึ้นมา แต่ทำอะไรไม่ได้แรงไม่พอ ก็ยังคงล้มไปแล้ว

เขามองไปที่รองหัวหน้าเผ่าซือคงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเข้าขั้นอันตรายเหมือนกันด้วยความผิดหวัง กล่าวด้วยความไม่ยินยอม

“ขาดไปเพียงกระบวนท่าเดียว ขาดเพียงแค่กระบวนท่าเดียวเท่านั้น ข้าก็จะสามารถฆ่าเขาได้แล้ว”

แต่ร่างกายของเขากลับยืนหยัดต่อไปไม่ไหว

สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมจริงๆ

ที่ให้คนชั่วช้าสามานย์เช่นเขานี้ยังสามารถโลดเต้นอยู่บนโลกต่อไปได้

“ปู่ซ่ง ท่านบอกข้า ข้าต้องทำอย่างไรจึงจะสามารถช่วยท่านได้?”

เวินเส้าหยีทำอะไรไม่ถูกจนปัญญา เหมือนกับตอนที่อยู่ในเหวลึกอนันต์เช่นนั้น

เมื่อได้ยินคำพูดของเวินเส้าหยี แววตาของซ่งหยวนก็อ่อนโยนลง เขาเอื้อมมือไปคิดจะสัมผัสเวินเส้าหยี แต่สิ่งที่สัมผัสได้คือความโปร่งใส

ในคำพูดของซ่งหยวนมีความขมขื่นเล็กน้อย แต่ในคำพูดกลับไม่ได้เป็นอะไร

“ปู่ซ่งแก่แล้วล่ะ มีชีวิตอยู่มามากกว่าร้อยปีแล้ว ควรจะตายไปนานแล้ว สามารถอยู่ได้นานขนาดนี้ ก็ถือว่าสวรรค์เมตตาแล้ว เจ้าหนูเส้าหยีเจ้าอย่าเศร้าไปเลย เจ้ารู้หรือไม่ตั้งแต่เด็กจนโต ปู่ซ่งกลัวที่สุดก็คือการเห็นเจ้าเสียใจ”

“จะเป็นลูกชายแท้ๆของหัวหน้าเผ่าหรือไม่ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ เจ้าก็คือเจ้า เจ้าคือเจ้าหนูเส้าหยีที่สง่างามมีจิตใจเมตตาผู้นั้น”

“จำไว้ ตำแหน่งหัวหน้าเผ่าพวกเราไม่เป็นก็ได้ แต่พวกเราห้ามให้ใครมารังแก ใครกล้ารังแกเจ้า เจ้าก็ต่อยเขาไป ต่อยไปแรงๆ”

“ปู่ซ่ง ท่านอย่าพูดเรื่องพวกนี้อีกเลย บอกข้ามาก่อน ว่าข้าต้องทำอย่างไรจึงจะช่วยท่านได้?”

“ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ เกรงว่าข้าคงจะไม่มีทางอยู่เป็นเพื่อนเจ้าได้อีกแล้ว เด็กน้อย อย่าได้เสียใจไปเลย แม้ว่าดวงจิตวิญญาณของปู่ซ่งจะแตกสลายแต่ความคิดก็ยังจะอยู่กับเจ้าตลอดไป”