อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 86

เซียวหยู่เซวียนกล่าวอย่างสั่นๆ “ยัยขี้เหร่ หากว่ามีเพียงข้าอยู่ในห้องกับเทพหมากกระดาน เจ้าจะช่วยข้าโกงยังไง?”

“แม้แต่ห้องข้าก็เข้าไปไม่ได้ จะช่วยเจ้าโกงได้ยังไง? เดินเองสิ”

เซียวหยู่เซวียนแทบอยากจะเป็นลมตาย

เขายังคิดว่ายัยขี้เหร่ได้วางแผนการการเดินหมากข้างหลังไว้แล้วซะอีก จะแอบชี้แนะเขา คิดไม่ถึงว่าจะให้เขาเดินเองจริงๆ

อะไรเขาก็ไม่เข้าใจ เดินกับผีน่ะสิ

“ไทเฮาเพคะ เซียวหยู่เซวียนไม่เข้าใจหลักการหมากรุก ให้เวลาข้าสอนเขาสักสิบนาทีได้หรือไม่เพคะ”

“ได้”

ไทเฮาก็ตอบรับโดยตรง

เพียงแค่สิบนาที นางไม่เชื่อว่ากู้ชูหน่วนยังจะสามารถสอนคนที่ไม่เข้าใจศิลปะหมากรุกโดยสิ้นเชิงให้กลายเป็นปรมาจารย์ได้

ไม่มีใครรู้ว่ากู้ชูหน่วนกับเซียวหยู่เซวียนแอบพูดอะไรกันบ้างตรงที่ไกลๆ เห็นเพียงขณะที่เซียวหยู่เซวียนกลับมามีใบหน้ากลัดกลุ้มใจ

หลิวเยว่กล่าวอย่างร้อนใจ “พี่ใหญ่ ท่านเรียนเข้าใจแล้วหรือ?”

เซียวหยู่เซวียนเกาหัว “ซับซ้อนเกินไปแล้ว ฟังไม่ค่อยเข้าใจ”

ทุกคนหัวเราะฮ่าๆยกใหญ่

อาจารย์ในวิทยาลัยตั้งมากมายขนาดนั้นสอนมาตั้งนาน เซียวหยู่เซวียนล้วนฟังไม่เข้าหู กู้ชูหน่วนเพิ่งจะสอนได้ครู่เดียว เขายังจะชนะเทพหมากกระดานได้งั้นเชียวหรือ

ได้ยินคำพูดนี้ ไทเฮาและองค์หญิงตังตังก็วางใจแล้ว

แต่ไทเฮายังคงถามไปทางอาจารย์ใหญ่อย่างถ่อมตัว “อาจารย์ใหญ่คิดว่า รอบนี้ของข้าจะแพ้หรือว่าชนะล่ะ?”

“ทักษะหลักการเดินหมาก รู้ผลก็ไม่สนุกแล้วพ่ะย่ะค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น เพื่อการสิ้นเปลืองแรงคิดคำนวณการแพ้ชนะของการเดินหมากรอบเล็กๆนี้ ไม่ใช่ว่าเป็นการไม่คุ้มค่าหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ ไทเฮาลองดูไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

ความหมายนอกเหนือคำพูดของอาจารย์ใหญ่ก็คือการปฏิเสธแล้ว

อาจารย์ใหญ่เป็นราชครูของแคว้นเย่ และเป็นอาจารย์ใหญ่ของราชวิทยาลัย แม้ว่าจะเป็นราชครูก็ต้องไว้หน้าเล็กน้อย ยิ่งไปว่านั้นดูจากภายนอก ก็เป็นการเดิมพันที่ไม่ได้สำคัญอะไร อาจารย์ใหญ่ปฏิเสธก็สมเหตุสมผล ไทเฮาจึงไม่ได้พูดอะไรอีก