อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 869

ณ พื้นที่อับชื้นของเผ่าเทียนเฟิ่น

หญิงสาวใส่ชุดดำพร้อมกับผ้าปิดหน้าสีดำไว้ กำลังใช้พลังทั้งหมดที่มีรักษาบาดแผลให้กับเวินเฉิงเทียน

หญิงสาวรูปร่างเพรียวบาง เพราะเหตุจากการสวมผ้าปิดหน้า จึงไม่เห็นใบหน้าของนาง แต่ดวงตาคู่นั้นของนางกลับประกายไปด้วยแสงแห่งความดุร้ายและความอาฆาตแค้น เหมือนสนใจในตัวผู้ชายตรงหน้ามาก

สายตาแบบนี้ ทำให้คนที่เห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจ

เวินเฉิงเทียนเจ็บ เจ็บจนเขาอดไม่ได้ลืมตาขึ้นมาช้าๆ สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือดวงตาดุร้ายและรอยยิ้มเหี้ยมโหดแฝงอยู่ด้วย

เวินเฉิงเทียนตกตะลึง อยากจะหลบสายตานั้น แต่เพราะโดนบาดแผลเข้า จึงเจ็บจนเขาสูดซี๊ดลึกๆ

เขาอยากใช้กำลังภายใน แต่เห็นว่าวิทยายุทธทั้งหมดของเขาหายไปหมดแล้ว ไม่เหลือเลยสักนิด

กระดูกสะบักถูกตัดไปแล้ว ชีวิตนี้ไม่อาจฝึกวิทยายุทธได้อีกต่อไป

เขาใช้เวทมนตร์ช่วยเวินเส้าหยีเชื่อมกระดูก กระดูกสะบักของเขาถูกตัดไปแล้ว ไม่สามารถเชื่อมได้อีกแล้ว

แต่กระดูกสะบักเขาถูกตัดออกมาทีละชิ้น แล้วดึงออกมาโยนไว้ที่ตรงหน้าเขา ถึงเขาร่างกายเขาถึงเจ็บปวดปานนี้

“ฟื้นแล้วเหรอ?” หญิงสาวชุดดำทัดผมไปหลังหู พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยความเสน่ห์

“เจ้าเองเหรอ”

เวินเฉิงเทียนแย่ลง

น้ำเสียงนี้ สายตานี้ ท่าทางนี้ ชาตินี้เขาไม่มีทางลืมมันไปแน่นอน

ผู้หญิงคนนี้คือฮัวอิ่ง

เป็นตัวแทนของหัวหน้าเผ่าหยกคนก่อน ‘ฮัวอิ่ง’

“ไม่เจอกันนาน ข้าคิดว่าเจ้าลืมข้าไปแล้วเสียอีก” นิ้วมือเรียวยาวของฮัวอิ่งเชยคางของเวินเฉิงเทียนขึ้นอย่างนุ่มนวล บังคับให้เขามองนาง ใบหน้าของนางกำลังยิ้ม สายตากลับไม่มีรอยยิ้มเลย

สายตาเวินเฉิงเทียนเย็นยะเยือก แฝงไปด้วยความเกลียดชังที่ไม่อาจปกปิดได้ เขาพยายามเบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นใบหน้าอันน่ารังเกียจโสโครกของนาง

“นี่ ผ่านไปเป็นสิบปีแล้ว เจ้ายังโกรธอยู่เหรอ? ไม่ว่ายังไง ข้าก็เป็นคนช่วยเจ้าได้ตำแหน่งหัวหน้าเผ่ามาครอบครอง เจ้าไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยหรือไง?”

“ตำแหน่งที่ข้าไม่ต้องการที่สุด นั่นก็คือหัวหน้าเผ่าเทียนเฟิ่น”

“ข้ายังมีลูกชายกับเจ้าด้วยนะ เจ้าไม่อยากลูกเหรอว่า ลูกชายที่น่าสงสารของเจ้า ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

เวินเฉิงเทียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้ามีลูกชายแค่คนเดียว นั่นก็คือเวินเส้าหยี”

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากได้เขาเป็นลูกชาย ดังนั้นพอข้าคลอดเขาออกมา ข้าก็ฆ่าเขาเลยทันที จิ๊ๆๆ! เจ้าไม่รู้ ตอนที่ข้าคลอดเขา หน้าตาเขาคล้ายเจ้ามากเลยนะ เจ้าไม่รู้ด้วยว่า ตอนที่ข้าฆ่าเขา เขาร้องไห้หนักแค่ไหน”

ทุกคำพูดของฮัวอิ่ง สีหน้าของเวินเฉิงเทียนมืดมนลงทุกที

“เจ้าอยากรู้ไหมว่าข้าฆ่าเขายังไง?”

“ฮัวอิ่ง เขาเป็นลูกที่เจ้าอุ้มท้องมาเก้าเดือน เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง แต่เจ้าล่ะ ไม่เพียงแต่ข้าลูกตัวเอง เจ้ายังไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด ยังมาคุยโวต่อหน้าข้าอย่างมั่นใจอีก”

“อุ้มท้องเก้าเดือนแล้วยังไง ก็แค่เด็กไม่มีใครเอา เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงคลอดเด็กคนนั้นออกมา? เผ่าเทียนเฟิ่นกับเผ่าหยกมีความแค้นต่อกัน ข้าอยากเห็นเด็กที่เกิดจากสองเผ่า พวกเจ้าคงได้เป็นบ้าตายแน่ ข้าอยากรู้ด้วยว่า ถ้าฮ่องเต้เย่ผู้ชายชั่วคนนั้นรู้แล้วจะคิดยังไง ฮ่าๆๆ…”

“นังบ้า เจ้ามันบ้าไปแล้ว…”

“ข้าบ้าไปแล้ว แต่ข้าไม่คิดเลยว่า สุดยอดผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฟิ่นจะเข้ามายุ่งเรื่องนี้ด้วย กลับคิดที่จะฆ่าเด็กในท้องของข้า ข้าจะยอมให้เขาทำได้ยังไง ดังนั้นข้าเลยคลอดเขาออกมาให้ได้”

“เจ้าคิดจะฆ่าข้า ข้ากลับใจจึงฆ่าเขาเองกับมือ ข้าบีบคอเขาตายกับมือ ข้าอยากให้เจ้าเสียใจ อยากให้เจ้าเจ็บปวด ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าคิดจะฆ่าข้า ลูกชายของข้าก็ไม่ต้องมาตายแบบนี้”

“อ้อ ใช่สิ ข้าบอกความลับเจ้าอีกอย่างนะ ลูกชายเจ้าเกิดตอนวันที่สิบห้า เขาเกิดออกมาในร่างกายก็ติดคำสาปโลหิตมาด้วย จิ๊ๆๆ! อาการพิษคำสาปโลหิตกำเริบช่างน่ากลัวเหลือเกิน น่าสงสารลูกชายของเจ้า…”

“พอแล้ว…”