อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 88

ไทเฮาเวียนหัว แทบจะหกคะเมน ยังดีที่ข้างกายมีขันทีผู้น้อยพยุงนางไว้

บนหน้าของนางสีหน้าไม่น่าดู เป็นเวลานานที่จะประโยคหนึ่งออกมา

องค์หญิงตังตังแพ้จนดวงตาแดงก่ำ กล่าวตะคอก “กู้ชูหน่วน เจ้าโกง การเดิมพันรอบนี้ไม่นับ”

กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นงงงัน “ข้าโกงอย่างไร? ในห้องนั้นสามชั้นด้านในด้านนอกอีกสามชั้นล้วนเฝ้าระวังด้วยคนของพวกท่าน ข้ายังจะเหาะเข้าไปได้อีกอย่างนั้นหรือ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อครู่นอกจากข้าจะไปห้องสุขาแล้วก็ตากแดดอยู่ในลานด้านนอกมาโดยตลอด คนทั้งวิทยาลัยก็เห็นได้อย่างชัดเจน หรือองค์หญิงยังคิดว่าข้าจะมีวิชาแยกร่างหรือวิชาล่องหน ที่สามารถแยกร่างไปอยู่ข้างกายของเซียวหยู่เซวียนช่วยเขาเดินหมากได้งั้นหรือเพคะ?”

“เจ้า.......”

“หรือว่าพวกท่านแพ้แล้วก็เริ่มบิดพลิ้ว? ไทเฮาเพคะ พระองค์เป็นไทเฮาของคนใต้หล้า เป็นแม่ของแผ่นดิน เป็นตัวแทนของมารดาทั้งประเทศ ฐานะของพระองค์สูงส่ง จะบิดพลิ้วได้อย่างไรเพคะ นี่องค์หญิงตังตังกำลังทำให้พระองค์หม่นหมอง ตั้งใจทำให้พระองค์สูญเสียจิตใจจากราษฎรนะเพคะ”

กู้ชูหน่วนพูดบลาๆๆยกใหญ่ และแต่ละคำล้วนไม่ห่างจากคำว่าจิตใจของราษฎรและคนใต้หล้า ถึงแม้ว่าไทเฮาอยากจะกลับคำ ก็ไม่มีจุดยืนให้กลับคำ ทำได้เพียงยอมแพ้ ตอบรับมอบเงินห้าสิบล้านตำลึงให้โดยง่าย

องค์หญิงตังตังโกรธจนแทบจะเป็นลม “เสด็จแม่ นั่นเป็นเงินห้าสิบล้านตำลึงเชียวนะเพคะ แม้ว่าจะเป็นท้องพระคลัง ไม่กี่ปีมานี้ก็เกรงว่าจะไม่สามารถเก็บเงินได้มากมายขนาดนั้น มอบให้นางเปล่าๆก็ขาดทุนจนน่ากลัวเกินไปแล้วเพคะ”

“เพี๊ยะ.......”

ไทเฮายกมือขึ้นและตบหน้าขององค์หญิงตังตังอย่างรุนแรงฉาดหนึ่ง

“คนไม่รักดี ข้าเป็นถึงไทเฮาของประเทศ เจ้ากลับยุยงให้ข้าผิดสัญญา เจ้าจะให้ข้าสู้หน้าคนใต้หล้าได้อย่างไร? เจ้าก็เป็นองค์หญิงแห่งประเทศ ไม่เช่นนั้นก็ไม่ต้องเดิมพัน เดิมพันแพ้แล้วก็ทำตามสัญญาให้ดี ไม่เช่นนั้นคนที่ไม่รู้ ยังจะคิดว่าเจ้าองค์หญิงที่สูงส่งพระองค์หนึ่งวาจาไร้ความเชื่อถือ”

องค์หญิงตังตังถูกตบจนตะลึง กุมแก้มที่ร้อนผ่าวไว้แน่น

เสด็จแม่รักและเอ็นดูนางเป็นที่สุด ในวันปกติแม้แต่จะดุด่าก็ทำใจดุด่านางไม่ลงสักประโยค วันนี้กลับตบนางอย่างรุนแรงต่อหน้าทุกคน

องค์หญิงตังตังน้อยใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หนึ่งฝ่ามือเช่นนี้ ก็น้อยใจขึ้นอย่างอดไม่ได้ ร้องไห้โวยวายพุ่งออกไปจากราชวิทยาลัย

ความเดือดดาลของไทเฮาพุ่งเข้าสู้หัวใจ เป็นเวลาสักพักใหญ่ก็ผ่อนคลายไม่ลง

นางพยายามสงบรอยยิ้มไว้ ปริฝืนยิ้มออกมา