อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 899

“ได้ ข้าจะถอน…ขอแค่พี่ไม่เป็นไร ข้าจะฟังพี่ทั้งหมดเลย”

จอมมารนั่งขัดสมาธิ สองมือประสานกันออกมาเป็นรอยดอกไม้ ถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งออกไป

ตามด้วยการถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งเสร็จ ดอกดารารัตน์กับดอกอีกหลายร้อยชนิดที่เบ่งบานอยู่กลางอากาศก็มืดมนลง ไม่ได้เข้าสู่ร่างกายเขาอีก

แม้แต่กลิ่นหอมจากดอกไม้ก็ยังหายไปในพริบตา

จอมมารตัวเอียง ทรุดลงไปกับพื้น

ฝืนใช้วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง และฝืนถอนมันออกไป ทำให้พลังของเขาเสียหายอย่างหนัก ระดับขั้นก็ลดลงไปหนึ่งขั้น

แต่ยังดีที่เขาถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งภายในครึ่งชั่วโมง จึงทำให้เขายังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้

จอมมารฝืนยิ้ม แล้วพูดสะอื้นว่า “พี่ดูสิ ข้าทำตามที่พี่ขอแล้วนะ”

“ต่อไป…อย่าใช้วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งอีกนะ”

“ขอแค่พี่อยู่กับข้า ข้าจะไม่ใช้วิชานั้นอีก”

“ข้าไม่อยู่กับเจ้า เจ้าก็ห้ามใช้เด็ดขาด”

“ได้…”

จอมมารก้มหน้าลง เช็ดน้ำตาตัวเองให้แห้ง

เขากับเย่จิ่งหานอยากพากู้ชูหน่วนออกไปหาหมอเทพ

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า มองเย่จิ่งหานอย่างลึกซึ้ง ราวกับว่าอยากสิงเข้าร่างเย่จิ่งหานไปเลย

“ไม่มีประโยชน์หรอก ข้าเป็นหมอ อาการของข้า ข้ารู้ดีกว่าใคร”

“เสี่ยวเย่เย่…เจ้า…เจ้ากลับมาอีกทำไม”

“เพราะเจ้าอยู่ที่นี่”

เย่จิ่งหานใช้คางถูไถเส้นผมของนาง

ไม่ว่าเขาจะไม่อยากยอมรับความจริงมากแค่ไหน เขาก็รู้ว่ากู้ชูหน่วน…คงช่วยไม่ได้แล้ว

“แผล…เจ็บไหม?”

กู้ชูหน่วนสายตาพร่ามัวมองไปยังบาดแผลของเขา

ตรงนั้นที่นางแทง

กลับเจ็บกว่าการที่นางแทงตัวเองเสียอีก

“ไม่เจ็บ นั่นเป็นความรักที่เจ้ามีให้ข้า ข้าจะเจ็บได้ยังไง เจ้ามันผู้หญิงโง่ ทำไมเจ้าถึงได้โง่แบบนี้ พวกเราเป็นสามีภรรยากัน มีทุกข์มีสุขร่วมกัน แต่เจ้ากลับแบกรับความทุกข์ไว้คนเดียว และผลักข้าออกไป”

ที่น่าตลกไปกว่านั้นคือ

ก่อนหน้านี้เขายังเชื่อคำพูดใจร้ายของนางอีก

และเชื่อว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันจริงๆ

กู้ชูหน่วนยิ่งเป็นแบบนี้ เย่จิ่งหานก็ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ

ในตอนที่นางทุกข์ที่สุด คนที่อยู่เคียงข้างนางกลับไม่ใช่เขา

เขาทำอะไรให้นางไม่ได้เลย

“ขอโทษนะ…”

นางขอโทษที่ทำร้ายและหลอกเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ยังเชื่อนาง ไม่สนใจบาดแผลบนร่างกาย กลับมาเผ่าหยกอีกครั้ง กลับมาที่ห้องหลอมยาอีกครั้ง…

“ยัยโง่ พวกเราเป็นสามีภรรยากันจะขอโทษทำไม เจ้าชอบบรรยากาศสวยๆไม่ใช่เหรอ รอเจ้าหายดีแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวที่สวยๆทั่วใต้หล้าเลย ข้าจะทำขนมดอกไม้ที่เจ้าชอบที่สุดให้เจ้ากินเองกับมือ”

“ได้…”

กู้ชูหน่วนกระตุกยิ้มมุมปาก สายตาที่พร่ามัวนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้ง

ความรู้สึกลึกซึ้งนั้นไม่เจอกับคนอื่นหรอก

จอมมารทั้งปวดใจและเจ็บใจ

กู้ชูหน่วนไม่พูด เขาก็รู้ว่า ในใจกู้ชูหน่วนมีแต่เย่จิ่งหานคนเดียว

“เสี่ยวเย่เย่ เจ้าตกลงข้าเรื่องหนึ่งได้ไหม”

“นอกจากเจ้าจะดีขึ้นมาได้ ไม่งั้นข้าจะไม่ตกลงอะไรเจ้าทั้งนั้น”

“ตกลงกับข้า ใช้ชีวิตต่อไปดีๆ”

“ถ้าเจ้าตายไป ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหรือขึ้นสวรรค์ตามหาเจ้า ข้าจะตายตามเจ้าไป”

กู้ชูหน่วนขอบตาแดงก่ำ พูดคำพูดที่ทำให้เย่จิ่งหานรู้สึกปวดใจ

“ถ้าเจ้าตายตามข้าไป ถึงขึ้นสวรรค์ไป ข้าก็จะไม่ยกโทษให้เจ้าเด็ดขาด”

“อาหน่วน…”

“ข้าอยากให้เจ้าดูแลเผ่าหยกแทนข้า ดูแลแคว้นเย่ เพราะข้าเป็นองค์หญิงแท้ๆของ…แคว้นเย่”

ทุกคนรู้กันหมด

คำพูดสุดท้ายของกู้ชูหน่วน ไม่ยอมให้เย่จิ่งหานตายตามไปเด็ดขาด

เพราะเผ่าหยกไม่ต้องการให้เขาดูแลปกป้อง

แคว้นเย่ก็ไม่ต้องการให้เขาดูแลปกป้อง

เย่จิ่งหานกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล กำหมัดแน่นจนมีเสียงดังกรอบ