อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 909

“อ้าก.....”

ถึงแม้ไป๋หลี่หมิงอยู่ขั้นระดับหนึ่ง ก็สู้จำนวนที่มากมายไม่ได้ ถูกล้อมรอบไปด้วยหมาป่า เขาถูกกัดจนเลือดอาบตัว แต่เขาก็ไม่มีความสามารถในการต่อสู้กลับ

แขนขวาของเขาถูกกัดจนขาด

“อ้าก...แขนของข้า....แขนของข้าไม่มีแล้ว....”

ไป๋หลี่หมิงร้องโอดครวญ

"อึ๊บอึ๊บอึ๊บ……"

ฝ่ามือที่แข็งแรงพุ่งลงมาอย่างดุเดือดจากระยะไกลสองสามครั้ง จนหมาป่าหิมะกระเด็น

คนยังมาไม่ถึง พลังฝ่ามือกลับมาถึงก่อน

หมาป่าหิมะล้มลงเป็นกองๆ

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

ระดับสี่....

มีระดับสี่มาถึงสามคน

กำลังนางด้อยกว่า ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา

ชาวบ้านพวกนั้นยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา

สถานการณ์คับขัน รีบหนีก่อนดีกว่า

กู้ชูหน่วนมาหาพวกชาวบ้าน สั่งให้พวกชาวบ้านแยกย้ายกันไป ห้ามกลับไปยังหมู่บ้านหลิน หนีไปได้ยิ่งไกลก็ยิ่งดี ตระกูลไป๋หลี่จะได้ตามไปแก้แค้นไม่ได้

“แม่นาง ข้าไปกับเจ้าได้ไหม? ไม่มีท่านปู่ปล้ว ข้า....ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน”

หลินซือหย่วนพูดขึ้นมาด้วยแววตาแดงก่ำ

“ข้าก็ไม่รู้จะไปไหน”

กู้ชูหน่วนเงียบไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “ไปเถอะ”

รีบไปจากที่นี่ก่อน เดี๋ยวเจ้าพวกนั้นจะหันกลับมาทำร้ายพวกเขา เรื่องในอนาคตต่อไปค่อยว่ากัน

“ดี”

หลินซือหย่วนแบกศพท่านปู่หลินขึ้นมา แล้วก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีหนีออกไปจากที่นี่พร้อมกับกู้ชูหน่วน เหลือความวุ่นวายเป็นกองไว้ให้ตระกูลไป๋หลี่จัดการ

เย่จิ่งหานมองดูเงาร่างกายที่ผ่ายผอมเรือนนั้น สายตาประกายรอยยิ้ม

ผู้หญิงคนนี้...

น่าสนใจ

ภายในป่ารกร้าง

กู้ชูหน่วนกับหลินซือหย่วนฝังท่านปู่หลินไว้อย่างง่ายๆ หลินซือหย่วนเช็ดน้ำตาอยู่ตลอดเวลา พร้อมก้มหน้าร้องไห้

กู้ชูหน่วนโค้งคำนับให้กับท่านปู่หลิน เพื่อแสดงความเคารพ

นางเอามือไขว้หลัง ยืดเอวหลังตรง แม้จะมองท้องฟ้าสีคราม ริมฝีปากบางเบากลับพูดออกมาหนึ่งประโยคให้หลินซือหย่วนได้ครุ่นคิดว่า

“เดิมคนอ่อนแอบนโลกนี้ก็เป็นอาหารของผู้ที่แข็งแกร่งกว่า เจ้าไม่อยากถูกรังแก อยากปกป้องคนที่รัก มีเพียงต้องแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ”

“ข้าอยากแข็งแกร่ง เจ้าสอนวิทยายุทธให้ข้าได้ไหม?”

“ตอนนี้กำลังของข้าอ่อนแอมาก เรียนรู้วิทยายุทธกับข้านั้นไม่มีประโยชน์ อีกอย่าง ข้ายังจะต้องสืบรู้ความเป็นมาของข้า มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ จะมีชีวิตอยู่อย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลยไม่ได้”

นางมีลางสังหรณ์ เส้นทางในอนาคตของนางนั้นไม่ง่ายแน่ คนที่นางมีเรื่องด้วยก็มีไม่น้อยแน่นอน

“แม่นางพูดล้อเล่น วิทยายุทธของเจ้าเก่งกาจขนาดนั้น ไม่เพียงสามารถทำลายค่ายกลของพวกเขา ยังสามารถต่อสู้กับหมาป่าหิมะมากมายขนาดนั้นได้ด้วย นักล่าสัตว์ที่เก่งที่สุดในหมู่บ้าน ยังสู้เจ้าไม่ได้เลย”

“นั่นเป็นเพราะเจ้าไม่เคยเห็นคนที่เก่งจริงๆ”

“งั้นเจ้าเคยเห็นหรือ?”

กู้ชูหน่วนส่ายหัว

นางก็ไม่เคยเห็น แต่นางมองก็รู้ว่า สองคนที่มาจากตระกูลไป๋หลี่เมื่อกี้นั้น มีพลังความสามารถถึงระดับสี่

ส่วนนาง.....

หากเดาไม่ผิด น่าจะเป็นเพียงชีพจรยุทธ์ชั้นหนึ่ง

ความสามารถของนางแตกต่างจากพวกเขานับหมื่นแสนเท่า หากพวกเขาคิดลงมือฆ่า นางหลบไม่ได้แน่นอน

นางมีเรื่องกับตระกูลไป๋หลี่แน่นอนแล้ว ติดตามอยู่นาง มีแต่โทษไม่มีประโชน์

“ข้าติดหนี้บุญคุณพวกเจ้า ความแค้นของท่านปู่ ข้าจะแก้แค้นแทนเจ้า ส่วนเจ้า....ดูแลตัวเองให้ดี”

พูดเสร็จ กู้ชูหน่วนก้าวเท้าเดินจากไป เหลือไว้เพียงเงาหลังที่เยือกเย็น