อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 962

หลังจากงานประมูลเสร็จสิ้นได้ไม่นาน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อมแหวนมิติ สะบัดหางงูมาตรงหน้ากู้ชูหน่วน มันเอาแหวนมิติให้กับกู้ชูหน่วนอย่างกับยื่นสิ่งของล้ำค่าให้

กู้ชูหน่วนลูบแหวนมิติอย่างอ่อนโยน แล้วก็สวมแหวนมิติบนนิ้วกลางอย่างอัตโนมัติ

แหวนวงนี้ทำให้นางมีความรู้สึกคุ้นเคยมาตลอด รู้สึกสนิทสนม ราวกับถูกปกป้อง ราวกับเดิมก็เป็นของนาง

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าทำได้ดีมาก ยกหัวหมู่ในเจ้าหนึ่งตัว ค่ำๆข้าย่างให้เจ้ากิน”

“ซี๊ดๆ....นายหญิงย่างให้เยอะหน่อยได้ไหม เพื่อให้ได้แหวนวงนี้มา เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ต้องใช้พละกำลังมหาศาล”

“มีหนึ่งหัวก็ไม่เลวแล้ว ยังจะต่อรอง”

กู้ชูหน่วนเขกหัวมันหนึ่งทีอย่างไม่เกรงใจ จากนั้นก็ถอดแหวนวงที่ขโมยมาจากหอสมบัติออกมา

แหวนมิติ นางมีวงเดียวก็เพียงพอแล้ว

กู้ชูหน่วนพูดขึ้นว่า “แหวนมิติวงนี้ ข้ายิ่งดูก็ยิ่งชอบ หรือว่าเมื่อภพที่แล้วข้าเป็นเจ้าของแหวนมิติวงนี้”

ไม่ไกลออกไป หัวใจเย่จิ่งหานที่นั่งอยู่บนรถเข็นเต้นแรง มือทั้งคู่คว้าจับที่วางมือไว้แน่น

เดิมภพที่แล้วนางก็คือเจ้าของแหวน

อาหน่วน นาง.....คิดอะไรขึ้นมาได้หรือ?

เย่จิ่งหานมองดูกู้ชูหน่วนอย่างตื่นเต้น อยากดูว่านางจะสามารถคิดอะไรออกอีกบ้างไหม แต่เสียดายนางไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คลอเคลียอยู่นาง ออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของนางตลอด ทำให้เจ้าเสือน้อยไม่พอใจอย่างมาก งูตัวหนึ่งเสือตัวหนึ่ง เริ่มหึงหวงกันขึ้นมาอีกแล้ว

เจี่ยงเสวียพูดขึ้นว่า “ผู้หญิงคนนี้เพื่อหลบหนีการตามฆ่าของตระกูลไป๋หลี่ หลบเข้าไปในหอสมบัติ หลังจากเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เห็นแม่นางมู่ก็พัวพันอยู่กับนางตลอด ข้าน้อนเดาว่า น่าจะเป็นเพราะในร่างกายของนางมีดวงจิตของพระชายาหนึ่งดวงจิต เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จึงติดตามนางอยู่ตลอด กระทั่งช่วยนางยึดหอสมบัติ”

“แหวนมิติ นางเป็นคนให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มาหลอกมา เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์.....รับปากว่าหลังจากได้แหวนแล้วจะเซ็นสัญญาผูกพันกับตระกูลไป๋หลี่ แต่หลังจากได้แหวนมาแล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็หลบหนีไป ตอนนี้คนของตระกูลไป๋หลี่ล้วนกำลังตามหาเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ แม้แต่หัวหน้าตระกูลไป๋หลี่ก็โกรธโมโหจนสลบไป”

“ท่านอ๋อง เราจะเรียกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลับมา แล้วเอาแหวนมิติกลับคืนมาไหม?”

เย่จิ่งหานเงียบ จ้องมองดูกู้ชูหน่วนเพียงอย่างเดียว

เห็นกู้ชูหน่วนใช้พลังจิตของตน เปิดแหวนมิติ เอาสิ่งของในแหวนมิติออกมา

เมื่อก่อนแหวนมิติของกู้ชูหน่วน เก็บสะสมสิ่งของล้ำค่าไว้เยอะมาก ตอนนี้ในแหวนมิติไม่มีอะไรเลย มีเพียงขนมดอกไม้

ขนมดอกไม้ดูเหมือนจะถูกเก็บไว้นานมากแล้ว มีหลายรสชาติมากมาย ขนมดอกไม้ทุกชิ้นยังรักษาไว้เหมือนเดิม ยังมีกลิ่นหอมโชยออกมาด้วย

มองเห็นขนมดอกไม้ที่ทั้งคุ้นเคยทั้งแปลก กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว ดวงตาแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว น้ำตาก็ร่วงไหลลง

“นายหญิง ท่านเป็นอะไร?” เจ้าเสือน้อยเห็นแล้วก็ไม่หึงหวงกับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีก ยื่นมือเสือออกมา ช่วยเช็ดน้ำตาให้กับกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนเช็ดเองอย่างขอไปที เช็ดน้ำตาที่ร่วงไหลทิ้งไป

“น่าแปลก เห็นขนมดอกไม้พวกนี้ ในใจกลับรู้สึกทรมาน ยังน้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว เจ้าว่าเจ้าของแหวนทำไมไม่เก็บอะไร กลับเก็บแค่ขนมดอกไม้? หรือว่าเมื่อก่อนเจ้าของแหวนเป็นคนกินเก่ง?”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร้องซี๊ดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

นั่นคืออี้เฉินเฟยทำให้นางกินก่อนตาย นายหญิงเห็นเป็นสิ่งของล้ำค่ามาตลอด แม้แต่ชิ้นเดียวก็ไม่กล้ากิน ยังใช้วิชาอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองปิดผนึกไว้ในแหวนมิติ นอกจากตัวนางเอง ไม่มีใครเอาออกมาได้

ถึงแม้ตอนนี้นางสูญเสียความทรงจำ แต่บางอย่างที่จดจำไว้ในใจ ยังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ จึงรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

เย่จิ่งหานรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

อาหน่วน...

อาหน่วนกำลังทุกข์ทรมานหรือ?

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียก็ตื่นเต้น

ตั้งนานหลายปีขนาดนั้น ดวงจิตวิญญาณของพระชายาไม่มีความเคลื่อนไหวมาตลอด

คิดไม่ถึงว่าวันนี้กลับ....กลับมีปฏิกิริยาตอบสนองบ้าง

สิ่งที่ทำให้พวกเขายิ่งตื่นเต้นก็คือ

มีดวงจิตวิญญาณดวงหนึ่งของกู้ชูหน่วน ถูกกลิ่นหอมของขนมดอกไม้ดึงดูดมา โอบล้อมขนมดอกไม้กับกู้ชูหน่วนไม่หยุด สุดท้ายก็แทรกซึมเข้าไปตรงหว่างคิ้วกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนพรวดกระโดดขึ้นมา

“ดวงจิตวิญญาณของผู้หญิงคนนั้น ทำไมถึงได้เข้ามาในร่างกายของข้าอีกแล้ว? นางจะไม่แทนที่ดวงจิตวิญญาณของข้าใช่ไหม”

เจ้าเสือน้อยมึนงง