แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1001

ไช่อิ้งเวินอุทานอย่างตกใจ ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ แทบจะกลืนกินเฉินโม่ทั้งเป็น

โดยปกติมีแต่ตระกูลไช่ของเขาที่ข่มขู่คนอื่น ฆ่าคนอื่น คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้เขาเป็นคนมีอำนาจชี้ต้นตายชี้ปลายเป็น แต่ฉันเป็นเนื้อบนเขียง

แต่ไช่อิ้งเวินก็ยังไม่กล้าต่อต้าน เพราะเขาไม่รู้ว่าพื้นที่ส่วนตัวของเฉินโม่อยู่ตรงไหนกันแน่

ถ้าเฉินโม่ฆ่าจนขาดสติจริงๆ แม้ตระกูลไช่นองไปด้วยเลือด ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

ไช่อิ้งเวินสะกดกลั้นความโกรธ พูดเสียงขรึมว่า “เฉินไต้ซือ ของพนันที่คุณพูดไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย ผมตัดสินใจไม่ได้หรอก ต้องขอความเห็นจากคุณท่าน”

“ไม่จำเป็นแล้ว!” เสียงชราดังขึ้น คุณท่านไช่เดินเข้ามาอย่างมั่นคง

เฉินโม่กวาดตามองแวบหนึ่ง ก็ดูออกว่าในตัวของผู้อาวุโสคนนี้ มีพลังทิพย์จากยาของเขา

คุณท่านไช่เดินเข้ามาช้าๆ คนตระกูลไช่ในห้องโถงรีบลุกขึ้นยืน ทำความเคารพคุณท่านไช่

“คุณท่าน!”

คุณท่านไช่โบกมือไปมาเบาๆ แล้วพูดว่า “ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากมาย!”

มองพวกไช่อิงฉินที่นอนอยู่บนพื้น แววตาคุณท่านไช่ฉายแววเจ็บปวด แต่สีหน้ายังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“คุณคือเฉินไต้ซือใช่ไหม” คุณท่านไช่มองเฉินโม่ พูดอย่างราบเรียบ ในน้ำเสียงดูประหลาดใจเล็กน้อย

“ผมเอง ร่างกายคุณฟื้นฟูได้ไม่เลว ดูเหมือนยาของผมได้ผลมาก” เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ แต่เมื่อคนตระกูลไช่ได้ยินประโยคนี้ กลับรู้สึกเหมือนเสียดสีเล็กน้อย

สีหน้าคุณท่านไช่ไม่เปลี่ยน ตอบอย่างไม่ตระหนกว่า “ขอบคุณยาของเฉินไต้ซือมาก คิดไม่ถึงว่าเฉินไต้ซือยังเด็กขนาดนี้ ทำให้ผมประหลาดใจจริงๆ!”