แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1016

“.…..”

ทุกคนในตระกูลไช่สีหน้าละอายใจ พูดอะไรไม่ออกสักคำ

อันที่จริงพวกเขารู้อยู่แก่ใจ เฉินโม่พูดประโยคนี้อย่างเหมาะสมมาก ตอนตระกูลไช่รังแกคนอื่น ก็อาศัยการที่ตัวเองแข็งแกร่งกว่าคนอื่นไม่ใช่เหรอ

ถ้าเฉินโม่แข็งแกร่งไม่เท่าตระกูลไช่ วันนี้เฉินโม่คงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้

คุณท่านไช่มองเฉินโม่ ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เฉินไต้ซือ อย่าบอกนะว่าคุณต้องทำลายตระกูลไช่ของเรา คุณถึงจะพอใจเหรอ เรื่องนี้ไม่สามารถไกล่เกลี่ยกันได้เลยเหรอ”

เฉินโม่มองเขา แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ถ้าพวกคุณพูดแบบนี้ ตั้งแต่ตอนที่ผมมาตระกูลไช่วันแรก ผลคงไม่เหมือนวันนี้แน่นอน แต่ตอนนี้สายไปแล้ว”

ท่าทีของเฉินโม่แน่วแน่มาก ไม่มีช่องให้เจรจาเลย

“ว่ามา คุณจะตายเอง หรือจะให้ผมลงมือ” เสียงเฉินโม่ราบเรียบ ไม่เคยมีใครพูดเรื่องฆ่าคนได้อย่างสบายๆ แบบนี้มาก่อน

“ผมลงมือเอง! ผมให้ทุกอย่างของตระกูลไช่กับคุณได้ แต่คุณได้โปรดเข้าใจ ปล่อยตระกูลไช่ของผมไปเถอะ!” คุณท่านไช่พูดด้วยสีหน้าน่าเห็นใจ

เฉินโม่พูดว่า “ผมแค่เอาของที่เป็นของผมคืน แค่คนตระกูลไช่ไม่มาหาเรื่องผม ผมไม่คิดสนใจฆ่าพวกเขาอยู่แล้ว”

คุณท่านไช่พยักหน้า ความชื่นใจผุดขึ้นบนใบหน้า “งั้นผมก็วางใจแล้ว”

พูดจบ คุณท่านไช่กัดยาพิษที่ก่อนหน้านี้เขาอมไว้ในปาก จากนั้นก็กลืนลงไป

“พ่อ!” ไช่อิ้งเวินตะโกนอย่างเจ็บปวด

“นายท่าน!” คนตระกูลไช่ที่เหลือคุกเข่าลงบนพื้น น้ำตานองหน้า

คุณท่านไช่สำหรับคนตระกูลไช่ เป็นเหมือนเทพคุ้มครองมาตลอด ตอนนี้คุณท่านไช่จากไปแล้ว ยังคิดทำเพื่อปกป้องสายเลือดตระกูลไช่

แม้คุณท่านไช่สำหรับเฉินโม่ เป็นแค่คนที่ไม่มีจิตวิญญาณแห่งความซื่อสัตย์ แต่จิตใจที่เขาปกป้องตระกูลไช่ กลับไม่มีใครสามารถตำหนิได้เลย

เฉินโม่ไม่ได้ไล่คนตระกูลไช่ออกไปทันที แต่ให้เวลาคนตระกูลไช่กราบไหว้คุณท่านไช่