แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1067

มหาวิทยาลัยซีเป่ยเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำของหัวเซี่ย แม้ว่าชื่อเสียงจะไม่โด่งดังเหมือนมหาวิทยาลัยชิงหัวมหาวิทยาลัยยานจิง แต่ก็เป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของหัวเซี่ย

ชาติก่อน เฉินโม่จำได้ว่าเจี่ยงหยาวไม่มีโอกาสที่จะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแบบนี้เลย แต่กลับเลือกมหาวิทยาลัยที่ไม่เป็นที่รู้จักในท้องถิ่นแทน

แน่นอน ไม่ใช่เพราะว่าคะแนนไม่ถึงมาตรฐานของมหาวิทยาลัยซีเป่ย แต่เพราะเจี่ยงหยาวต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของครอบครัว

แต่ว่าชาตินี้ได้รับการช่วยเหลือจากเฉินโม่ ครอบครัวของเจี่ยงหยาวไม่มีภาระอีก ดังนั้นเจี่ยงหยาวจึงสามารถเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยซีเป่ยได้สำเร็จ

บ่ายวันนั้นเฉินโม่ก็ได้นั่งรถไฟความเร็วสูงมาถึงมณฑลซีไห่ เมื่อถึงมหาวิทยาลัยซีเป่ย ก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว

เฉินโม่ไม่ได้โทรหาเจี่ยงหยาว แต่ว่าได้หาโรงแรมแถวนั้นคนเดียว จากนั้นจึงได้โทรรายงานความปลอดภัยกับเจี่ยงหยาว

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินโม่ก็นั่งรถไปที่มหาวิทยาลัยซีเป่ยโดยตรง ไม่ได้แจ้งเจี่ยงหยาวก่อน

หน้าประตูมหาวิทยาลัยซีเป่ย มีแผ่นหินศิลาขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าประตูมหาวิทยาลัยซีเป่ย ด้านบนเป็นชื่อของบุคคลท่านหนึ่ง นี่ถือเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของมหาวิทยาลัยซีเป่ย

หญิงสาวสวยสองคนยืนอยู่ปากทางที่อยู่ตรงหน้าหินศิลา ชะเง้อมองไม่หยุด ดึงดูดสายตาผู้ชายที่ดึงผ่านไม่น้อย

หญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อกันหนาวสีขาว ผมยาวสลวยปรกไหล่ ใบหน้าสวยดูระมัดระวังอยู่เสมอ ใครมองแล้วก็อดไม่ได้ที่เกิดความรู้สึกสงสาร อยากที่จะกอดทะนุถนอมเธอไว้ในอ้อมแขน

หญิงสาวอีกคนสง่าราศีแตกต่างจากเธอ สวนชุดกันลมสีแดง ไว้ผมสั่นที่เก๋ไก๋ ใบหน้าที่สวยแอบแฝงไว้ด้วยความเย็นชา ราวกับว่ามองใครก็ไม่ถูกชะตา สไตล์เล็กพริกขี้หนู

“หยาวหยาว ผู้ชายที่ชื่อเฉินโม่ เขาดีเลิศอย่างที่เธอพูดจริงๆเหรอ?” ใบหน้าที่สวยงามของหลินเหม่ยหลิงปรากฏขึ้นด้วยความสงสัย น้ำเสียงก็แฝงได้ด้วยความสงสัย