แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 11

ตรงทางเข้าอาคารสนามบิน มีผู้หญิงผมสั้นหน้าตาสะสวย ดูภูมิฐาน สวมเสื้อขนเป็ดสีดำยืนอยู่

หลี่ซู่เฟิน แม่ของเฉินโม่

ระยะเวลาห่างเป็นหกร้อยปี ได้เจอแม่ที่อยู่ในความทรงจำอีกครั้ง จู่ๆ เฉินโม่รู้สึกอยากร้องไห้ แต่โดนเขาสะกดกลั้นเอาไว้

อันที่จริงตอนเฉินโม่ฝึกตนจนถึงแดนจิตปฐมเมื่อชาติที่แล้ว เคยกลับมาที่ดาวไอกาครั้งหนึ่ง แต่นั่นเป็นเรื่องหลังจากสามร้อยปี

ตอนนั้นศัตรูและคนสนิทกลายเป็นฝุ่นผงไปหมดแล้ว ขนาดประเทศยังกลายเป็นสหพันธ์ไอกา เฉินโม่ไม่มีความกังวลอีกแล้ว และลอยออกไปไกล

"แม่!" จัดการสภาพจิตใจได้ เฉินโม่เรียกอย่างมีความสุข และวิ่งเข้าไป

เดินมาตรงหน้าหลี่ซู่เฟิน เฉินโม่ยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่เจอกันไม่กี่เดือน แม่สวยขึ้นอีกแล้ว!"

หลี่ซู่เฟินมีจิตใจที่หนักอึ้งอยู่เป็นทุนเดิม โดนเฉินโม่พูดหยอก กลอกตามองบนใส่เขาด้วยความรัก พูดดุว่า "ไม่เจอกันไม่กี่เดือน ลูกปากหวานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร"

หลี่ซู่เฟินงานยุ่งมาก บางครั้งได้เจอเฉินโม่แค่ปีละครั้ง แต่นี่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความรู้สึกระหว่างสองแม่ลูกเลยสักนิด

"ผมปากหวานตลอดอยู่แล้ว แค่แม่ไม่เห็นข้อดีของลูกชายเอง!" เฉินโม่โทษอย่างไม่พอใจ

"โอเค ไม่ต้องต่อปากต่อคำกันแล้ว ยังเหลืออีกยี่สิบนาที เราไปรอที่เลานจ์กันเถอะ!"

"ครับ!"

ทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน

"เมื่อถึงยานจิง อย่าลืมคำนับยายของลูกหลายๆ ครั้ง ทั้งตระกูลหลี่ มีแค่ยายที่รักลูกมากที่สุด" หลี่ซู่เฟินพูดกำชับ

"ครับ!"

สีหน้าเฉินโม่แปลกประหลาด เขารู้ว่าอันที่จริงการไปยานจิงครั้งนี้ ไม่ได้เห็นร่างของยายสักนิด

หลังผ่านไปยี่สิบนาที เครื่องบินบินผ่านเมฆหมอก พร้อมกับเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น มุ่งหน้าไปยังยานจิง

หลังผ่านไปสี่ชั่วโมง เครื่องบินลงจอดที่สนามบินยานจิง ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมงพอดี