แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1104

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าคิดจะเอายาวิเศษอีก เฉินโม่จึงละสายตาออกมา มองกล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบที่โตเต็มที่แล้ว เขาใช้พลังทิพย์ปกคลุมฝ่ามือเอาไว้ จากนั้นสอดฝ่ามือเข้าไปในหินสีดำทันที

“กล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบต้องดึงขึ้นมาพร้อมราก ไม่งั้นจะทำลายประสิทธิภาพของยาได้” เหมือนเฉินโม่กำลังอธิบายให้พวกนักบู๊ฟัง แล้วก็เหมือนกำลังพูดกับตัวเอง

ระหว่างที่พูด กล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบอยู่ในมือเฉินโม่แล้ว

เมื่อออกจากหินสีดำที่เจริญเติบโตอยู่ กล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบเหี่ยวลงอย่างรวดเร็ว สุดท้ายเหลือเพียงดอกที่มีเก้ากลีบ ส่องแสงสีฟ้าลอยอยู่กลางอากาศ

“มหัศจรรย์มาก!”

พวกนักบู๊ที่อยู่รอบๆ เห็นแล้วงงไปหมด พวกเขาไม่เคยเห็นยาวิเศษชนิดนี้มาก่อน

ความพึงพอใจผุดขึ้นบนใบหน้าเฉินโม่ มีกล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบต้นนี้ มีผลดีกับการฝึกฝนของเขามาก

เฉินโม่เขย่งปลายเท้า เตรียมกลับไปที่ริมบึง

แต่ทว่าลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นในใจ เขาระเบิดความเร็วทั้งหมด พุ่งมาที่ริมบึงอย่างรวดเร็ว

แต่มันสายไปแล้ว

จู่ๆ บึงที่เงียบสงบ มีเกลียวคลื่นขึ้นมา กลายเป็นม่านน้ำขนาดใหญ่ ปกคลุมเฉินโม่อยู่ข้างใน

หุบเขาที่เงียบสงบ มีลมพัดอย่างรุนแรงขึ้นทันที จู่ๆ ฟ้ามืดลง เหมือนวันสิ้นโลกอย่างไรอย่างนั้น

“เกิดอะไรขึ้น”

พวกนักบู๊ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี มองปรากฏการณ์ประหลาดบนฟ้าอย่างตกใจกลัว ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

จู่ๆ ร่างบางที่ถูกปกคลุมด้วยชุดสีดำทั้งตัว เหาะมาจากไกลๆ ชี้ไปยังม่านน้ำที่ขังเฉินโม่อยู่

“เปิด!”

ผู้หญิงคนนั้นแผดเสียงอ่อนหวานออกมา ทั้งหุบเขาเริ่มสั่นสะเทือนอย่างแรง ชี่ฟ้าดินเริ่มเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง ม่านน้ำนับไม่ถ้วนม้วนตัวสูงขึ้นมา กลายเป็นมังกรน้ำ แยกเขี้ยวยิงฟันกระโจนเข้าไปหาเฉินโม่

เฉินโม่ตกใจ สีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็น เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมไม่มีสัตว์ทิพย์คุ้มครองกล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบต้นนี้