แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1180

เฉินเข่อเอ๋อร์ที่ใบหน้าแสดงออกถึงความตื่นเต้น “เจี่ยจิ้งอาน เหมือนจะเป็นเถ้าแก่ของหอสมบัติ ครั้งก่อนที่งานวันเกิดของฉันเขาก็มาร่วมงานด้วย ดูสิว่าครั้งนี้พี่เฉินโม่จะทำยังไง ฮึ่ม！”

เมื่อได้ยินชื่อขงอเจี่ยจิ้งอาน เฉินโม่ก็ตื่นเต้นขึ้นแล้ว “มาแล้ว เถ้าแก่เจี่ยก็มาด้วย！”

เฉินตงเยว่ขมวดคิ้ว มองเฉินตงหวาด้วยสีหน้าที่สงสัยและตื่นเต้น แล้วถาม ตงหวา “หรือว่าเถ้าแก่เจี่ยคนนี้ยังเก่งกว่าประธานฉู่เหรอ?”

เฉินตงหวามองไปที่เฉินตงเยว่ หัวเราะร่าแล้วพูด “ตงเยว่ ปกตินายชอบอัญมณีของร้านไหนมากที่สุด?”

เฉินตงเยว่ตกตะลึง ราวกับว่าคิดอะไรขึ้นได้ มองเฉินตงหวาอย่างสหยดสยอง “ไม่ใช่มั้ง หรือว่าเถ้าแก่เจี่ยคนนี้ก็คือ…….”

เฉินตงหวาพูดขักเขา พยักหน้าอย่างจริงจัง “นายคิดไม่ผิด เถ้าแก่เจี่ยคนนี้ก็คือเถ้าแก่ใหญ่ของหอสมบัติ”

ขณะที่พูด “เจียจิ้งอานลากร่างที่อ้วนท้วนของเขา และเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

เจียจิ้งอานที่แก้มยุ้ย ตาที่เดิมทีก็เล็กอยู่แล้วเวลายิ้มตาหยีเป็นเส้น กวาดมองในกลุ่มคน ก็เห็นเฉินโม่

เจียจิ้งอานไม่ได้ทำเหมือนฉู่เหวินสงที่เดินเข้าไปโดยตรง แต่ได้เดินไปตรงหน้าของเฉินกั๋วเหลียง โค้งคำนับให้กับเฉินกั๋วเหลียง “ผู้นำเฉิน ผมเจียจิ้งอานขอคำนับ！”

ท่าทางของเจียจิ้งอานไม่ได้อ่อนน้อมถ่อมตน ราวกับถามถ่ายคนรุ่นเดียวกัน แม้เฉินกั๋วเหลียงจะแก่กว่าเขา แต่ว่าฐานะทางสังคมของเจียจิ้งอานไม่ได้ด้อยไปกว่าเฉินกั๋วเหลียงเลย ดังนั้นการที่เจียจิ้งอานใช้น้ำเสียงที่ปกติคุยกับเฉินกั๋วเหลียง ก็ไม่ถือว่าเสียมารยาท

เฉินกั๋วเหลียงหัวเราะ ทำมือคารวะกลับ “เถ้าแก่เจี่ยเกรงใจไปแล้ว เชิญ！”

เจียจิ้งอานเอาตัวขึ้น ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเฉินกั๋วเหลียงมากนัก หันหลังแล้วเดินไปทางเฉินจิงเย่โดยตรง

เฉินตงหวาที่อยู่ด้านข้าง อุทานเสียงเบา “ไม่ใช่มั้ง เขาก็มาเพราะเฉินจิงเย่เหรอ！”

เฉินตงเยว่ที่ได้ยินเสียงอุทานของเฉินตงหวา ก็ตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเจียจิ้งอาน จนกระทั่งเจียจิ้งอานหยุดอยู่ตรงหน้าของเฉินจิงเย่

เจียจิ้งอานผงะไปชั่วครู่ แอบมองเฉินโม่ที่อยู่ด้านหลังของเฉินจิงเย่ พบว่าเฉินโม่ยังคงหลับตาอยู่ เขากลอกตาไปหนึ่งที ยิ้มแล้วพูด “ผมนั้นชื่นชมคุณเฉินมานานแล้ว พอดีวันนี้ผ่านเมืองหนานซู ดังนั้นจึงถือวิสาศะเข้ามา หากล่วงเกินแล้ว ขอคุณเฉินโปรดอภัย！”

เฉินจิงเย่รับรู้ได้ แม้ว่าคำพูดของเจียจิ้งอานนั้นพูดกับเขา แต่เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าคำพูดของเจียจิ้งอานนั้นกำลังพูดให้ใครอีกคนฟัง

แต่ที่นี่นอกจากเขาแล้ว ยังมีคุณเฉินอีกคนที่ไหนกันละ?

ความสงสัยของเฉินจิงเย่ยิ่งทวีคูณขึ้น คำพูดของเถ้าแก่เจี่ยคนนี้ เหมือนกับฉู่เหวินสงที่เพิ่งจะกลับไปเลย

เฉินจิงเย่กำลังคิดอยากจะถาม แต่ว่าเจี่ยจิงอันไม่ได้ให้โอกาสเขาพูด

“ขอขวัญเล็กๆน้อยๆ ขอคุณเฉินโปรดรับไว้！” เจี่ยจิ้งเอาของขวัญในมือวางไว้ข้างกายของเฉินจิงเย่ โค้งคำนับกล่าว “ผมยังมีธุระ ไม่รบกวนคุณเฉินแล้ว ขอตัวก่อน！”