แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1207

“เข้าไป！” ทหารประจำการทั้งสิบนายตะโกนพร้อมกัน อย่างไรก็ตามพวกเฉินโม่นั้นฟังเข้าใจแค่คำพูดของทหารประจำการของหัวเซี่ยเท่านั้น

ทุกคนเข้าในช่องประตูเปิด ข้างดูดังขึ้นด้วยเสียงพูดของทหารประจำการ

“เครื่องบันทึกของพวกคุณยังมีฟังชั่นรักษาชีวิต ขอเพียงทำลายเครื่องบันทึก พวกคุณก็จะถูกส่งตัวออกมาทันที แต่ว่าผลงานของคุณจะเป็นโมฆะทันที โปรดจำเอาไว้！”

เฉินโม่และคนอื่นถูกส่งตัวมาถึงป่าแห่งหนึ่ง แต่พืชที่อยู่โดยรอบไม่ได้เป็นสีเขียวอย่างที่เห็นในโลกภายนอก แต่เป็นสีน้ำตาล

ท้องฟ้ามืดครึ้ม และมีกลิ่นฉุนแปลกๆในอากาศ ไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือกลิ่นอะไร แต่มันทำให้รู้สึกคนอึดอัดอย่างมาก

จีอู๋หยากวาดมองไปยังทุกคน แล้วถาม “ไม่เป็นไรกันใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไรครับ！” ตอบกันคนละที

จีอู๋หยาอย่างจริงจังทันที “พวกคุณทุกคนต่างก็ได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของทหารประจำการแล้ว ถ้าคุณต้องการรักษาชีวิตเอาไว้ ให้ทำลายเครื่องบันทึก แต่คะแนนก็จะถูกทำลายไปด้วยเช่นกัน”

จีอู๋หยากวาดมองพวกเขาอย่างเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น“ฉันไม่อยากให้คะแนนของพวกคุณเป็นโมฆะเลยแม้แต่คนเดียว แบบนั้นเราถึงจะมีโอกาสเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ที่ทีมเราจะเป็นคนสุดท้าย ก่อนที่จะเข้ามาบางทีทุกคนอาจจะเคยได้ยินมาแล้ว ของเดิมพันในครั้งนี้ของแต่ละประเทศนั้นใหญ่มาก ครั้งนี้หัวเซี่ยก็ได้ลงไปมากเช่นกัน ดังนั้นเราจะแพ้ไม่ได้ และก็เสียไม่ได้ด้วย！”

จางเจิ้นพูดอย่างเสียงดัง “หัวหน้าจี วางใจเถอะ ผมได้เตรียมพร้อมที่จะเสี่ยงตายแล้ว ถ้าหากใครกลัวตาย มันก็คือคนปาบของหัวเซี่ย ฉันคนแรกที่จะไม่ปล่อยมัน！”

ขณะที่พูด สายตาของจางเจิ้นจ้องมองเฉินโม่ตลอดเวลา

จีอู๋หยากล่าว “ในนานาชาติ เรากับประเทศรัสมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลว แม้ว่าพวกมันก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่เมื่อเทียบกับประเทศอินประเทศฟา ประเทศเม สามประเทศนี้แล้ว คนของประเทศประเทศรัสใกล้ชิดกับเรามากกว่า อีกอย่างก่อนที่จะเข้ามาเจียงโส่วจ่างก็เคยพูดแล้ว ให้เราสร้างสัมพันธไมตรีที่ดีกับประเทศรัส ฉันก็เสนอให้พวกเราพลางล่าสัตว์ประหลาด พลางหาตัวประเทศรัสเพื่อนรวมตัวกับพวกเขา!”

“หลังจากเรากับประเทศรัสร่วมมือกันแล้ว เราก็จะสามารถจัดการกับผู้ที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังได้……” จีอู๋หยาใช้มือทำท่าบาดคอความหมายก็ชัดเจนอยู่แล้ว

“ผมเห็นด้วยกับข้อเสนอของหัวหน้า！” เหลยจ้าน

จางเจิ้นก็พยักหน้า “ผมก็เห็นด้วย”

เฟิงเหมียนก็พยักหน้าตามเช่นกัน “ตอนนี้ดูแล้ว ก็ไม่มีความคิดใดดีไปกว่านี้แล้ว”