แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1209

พูดเฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ “พวกคุณไม่ต้องตกอกตกใจ ก็แค่หนูตัวหนึ่งเท่านั้น”

หนู?

ทุกคนมองดูอย่างระมัดระวัง พบหนูที่ขนยาวสีน้ำตาลโผล่หัวออกมาจากใต้เศษเหล็กอย่างระมัดระวัง

ใบหน้าของพวกเขาแดงเล็กน้อย เมื่อกี้ยังพูดจาอย่างน่าเกรงขาม สุดท้ายกลับถูกหนูทำให้ตกใจ

ช่างขายหน้าเสียจริงๆ!

“ฮ่าๆ ขอโทษด้วย ความรู้สึกไวไปหน่อย” เฟิงเหมียนยิ้มอย่างเย้ายวน รอยยิ้มงดงาม

กระต่ายตื่นตูม!

จางเจิ้นถลึงตาใส่เฟิงเหมียน แล้วด่า “นางตัวดี เธอน่ะจงใจ!”

“ฉันจงใจทำอย่างนั้น แล้วนายจะทำไม !” เฟิงเหมียนไม่มีท่าทีที่จะยอม ตาต่อตาฟันต่อฟัน

จีอู๋หยาพูดห้าม “เอาล่ะระวังหน่อยก็ไม่เสียหายเฟิงเหมียน สังเกตต่อไป!”

“ไปกันเถอะ ทุกคนควรระวังให้มากกว่านี้ ทหารประจำการเคยพูดแล้ว ข้างในนี้เต็มไปด้วยอันตรายทุกหนแห่ง ระวังตัวให้มากไม่ใช่เรื่องเสียหาย”

“ฮึ่ม!” เฟิงเหมียนกับจางเจิ้นทำเสียงใส่พร้อมกัน ทุกคนก็มุ่งหน้าเดินต่อ

ระหว่างทาง เฉินโม่มองไปยังซากปรักหักพังที่อยู่โดยรอบ มองดูสิ่งที่เหลืออยู่เหล่านั้น ในความเลือนรางยังสามารถแยกแยะรูปลักษณ์ดั้งเดิมของพวกมันได้

แต่ว่า ที่ตรงนี้ไม่เหมือนโลกใบเล็กของเขาซูคง สถานที่แห่งนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่ ไร้ชีวิตชีวาและไม่มีที่สิ้นสุด ราวกับว่าที่นี่เป็นนรก

สิ่งของส่วนใหญ่ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ส่วนใหญ่เป็นของในอารยธรรมสมัยใหม่ และส่วนน้อยเป็นอาวุธเย็นในยุคอาวุธ เช่น ดาบ ไม้กระบองและอื่นๆ

อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่นั้นเสียหายแล้ว ไม่สามารถเห็นสภาพเดิมของมันแล้ว และก็ไม่สามารถให้ข้อมูลใดๆกับเฉินโม่ได้เลย