แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1248

หลี่ซู่เฟินพูด “อดทนไว้ ทุกอย่างรอเสี่ยวโม่กลับมาค่อยว่ากัน!”

เฉินจิงเย่หน้าม่อยคอตก ไม่กล้าเอ่ยปาก

เฉินกั๋วเหลียงเดินหน้าหนึ่งก้าว มองท้องฟ้าอย่างเย็นชา พูดด้วยเสียงจริงจัง “ขออภัยที่ฉันฟังคำสั่งของท่านไม่ได้!

ในตอนนี้เอง เฉินกั๋วเหลียงลืมการมอบหมายของผู้บังคับบัญชา เขาไม่มีทางปล่อยให้ตระกูลเฉินต้องอับอายขายหน้า

หนานกงหยู่ยิ้มเย็นชา “เหรอ? ฉันจะทำให้นายเปลี่ยนความคิด!”

พูดจบ หนานกงหยู่ชี้นิ้วไปที่คนรุ่นหลังตระกูลเฉินคนหนึ่ง คนรุ่นหลังคนนั้นตายอย่างน่าอนาถในทันที!

อ๊าก!

ทุกคนตระกูลเฉินตกตะลึงจนหน้าซีด พวกเขาที่มีชีวิตในยุคสันติภาพ จะเคยเห็นเหตุการณ์ที่ฆ่าคนโดยไม่พูดสักคำที่ไหนกัน

บางคนใจฝ่อ แม้กระทั่งตกใจจนเป็นลมล้มไป

เฉินกั๋วเหลียงมองอย่างโมโห พูดตะโกน “ท่านมีอะไรก็พุ่งมาที่ฉัน ฉันคือผู้นำตระกูลเฉิน อย่ารังแกคนรุ่นหลังเหล่านั้น!”

หนานกงหยู่ยิ้มเยาะ “ฉันรู้ว่านายคือผู้นำตระกูลเฉิน ดังนั้นฉันถึงฆ่านายไม่ได้ ฉันจะต้องเก็บไว้ขู่เข็ญไอ้เฉินโม่!”

เฉินกั๋วเหลียงโมโหจนแทบกระอักเลือด มองหนานกงหยู่อย่างโมโห แล้วตะคอก “เสียแรงที่ท่านคือปรมาจารย์บู๊ กลับทำเรื่องต่ำต้อยเช่นนี้ ท่านไม่กลัวคนใต้ฟ้าหัวเราะเยาะเหรอ?”

หนานกงหยู่หัวเราะฮาฮาอย่างบ้าคลั่ง “คนใต้ท้องฟ้าหัวเราะเยาะ? งั้นฉันก็จะฆ่าคนใต้ฟ้าทั้งหมดเป็นเช่นไร?”

“ท่าน...บ้าไปแล้วเหรอ!”เฉินกั๋วเหลียงไม่มีคำพูดจะพูดอีกแล้ว แต่ว่าอยากจะดูถูกตระกูลเฉินของเขา ยกเว้นข้ามศพเขาเฉินกั๋วเหลียงไปก่อน

“ในเมื่อคนใต้ฟ้าในสายตาท่านสามารถฆ่าได้ งั้นท่านก็ฆ่าฉันก่อนเถอะ มีฉันอยู่ ฉันไม่มีทางปล่อยให้ท่านดูถูกตระกูลเฉินของฉัน!” เฉินกั๋วเหลียงเงยหน้าขึ้น เผยท่าทางยืดคอเตรียมตาย

หนานกงหยู่แสยะยิ้ม “ฉันพูดไว้แล้วว่าไม่มีทางฆ่านาย ถ้าหากนายไม่รับปาก ฉันจะฆ่าลูกหลานตระกูลเฉินทุกคนต่อหน้านาย!”