แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1293

เฉินโม่ยิ้มบาง ๆ “คุณชายหลิ่ว คุณอย่าประหม่า ผมมาที่นี่เพื่อขอยืมของบางอย่างกับคุณเท่านั้น”

หลิ่วจื่อเฉิงกล่าวด้วยความเย็นชา “ของอะไร?”

รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินโม่ “ผมต้องการยืมชีวิตของคุณชายหลิ่ว!”

หลิ่วจื่อเฉิงตบโต๊ะ และกล่าวด้วยความโมโห “เจ้าหนู คุณอย่ารังแกคนมากเกินไป! ถ้าคุณกล้าทำร้ายผมแม้แต่ปลายเล็บ ตระกูลหลิ่วจะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน!”

“จริงเหรอ?” เฉินโม่ยิ้มแปลก ๆ “ถ้าเช่นนั้นคุณก็ฟังให้ดี คนที่ฆ่าคุณคือเฉินไต้ซือแห่งฮ่านหยาง พวกคุณสามารถไปแก้แค้นผมได้ตลอดเวลา!”

หลังจากกล่าวจบ เฉินโม่ปล่อยหมัดออกไป สีหน้าของหลิ่วจื่อเฉิงเปลี่ยนไปอย่างมาก “ปรมาจารย์!”

หลิ่วจื่อเฉิงตายแล้ว ตายภายใต้สามกระบวนท่า

ฮู่เชียนเสวี่นและคนอื่นๆ มองหลิ่วจื่อเฉิงที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัว และเรียกเบา ๆ ว่า “คุณชายหลิ่ว คุณชายหลิ่ว?”

เฉินโม่มองพวกเขาด้วยความเย็นชา “ตอนแรกผมคิดจะฆ่าพวกคุณด้วย แต่ผมไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจคนธรรมดาอย่างพวกคุณจริง ๆ จำไว้ว่าคนที่ฆ่าเขาคือเฉินไต้ซือแห่งฮ่านหยาง หากมีความสามารถ ก็ให้คนในครอบครัวของหลิ่วจื่อเฉิงไปหาผม!”

หลังจากกล่าวจบ เฉินโม่ก็จากไปอย่างรวดเร็ว

บนเนินเขาเล็ก ๆ ที่เขตแดนของอำเภอเฟิ่งซาน ผู้หญิงสวมชุดดำยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ลมพัดทำให้กระโปรงของเธอสะบัด ยกผ้าคลุมหน้าสีดำที่ปิดหน้าขึ้น สามารถมองเห็นได้ลาง ๆ ว่าหน้าตาของเธอสวยมาก

ขณะนี้ มีร่างหนึ่งบินมาจากทิศทางของอำเภอเฟิ่งซานอย่างรวดเร็ว ร่อนลงตรงหน้าผู้หญิงสวมชุดดำด้วยระยะห่างสามเมตร โค้งคำนับด้วยความเคารพ “เจ้าสำนัก ปฏิบัติตามคำสั่งของคุณเรียบร้อยแล้ว! แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่เข้าใจ!”

“พูดมาเลย!” หญิงสวมชุดดำกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หลิ่วจื่อเฉิงเป็นแค่คนไม่เอาถ่าน แล้วทำไมพวกเราถึงได้เลือกเขา!”

หญิงสวมชุดดำกล่าวว่า” ถึงแม้ว่าหลิ่วจื่อเฉิงจะเป็นคนไม่เอาถ่าน แต่เขาก็เป็นคนไม่เอาถ่านของโลกบู๊โบราณ แล้วเขายังเป็นลูกคนเดียวของผู้นำตระกูลหลิ่วอีกด้วย”

“ดังนั้น ถ้าฆ่าหลิ่วจื่อเฉิงตาย ตระกูลหลิ่วจะไม่ยอมรามืออย่างแน่นอน!” ผู้หญิงอีกคนกล่าว

“โอเค งั้นพวกเรากลับก่อน!” สวีจื่อหาวกล่าว

“ขับรถช้าหน่อย!” เฉินโม่กำชับ

“ลาก่อน!”

หลังจากแยกกันแล้ว เฉินโม่ก็เดินเข้าบ้าน เฉินจิงเย่ยังไม่นอน เมื่อเห็นเฉินโม่กลับดึก สีหน้าของเขาแย่เล็กน้อย

“เสี่ยวโม่ กำลังจะเปิดเทอมแล้ว ควรจะเลิกเที่ยวสนุกได้แล้ว!” เฉินจิงเย่กล่าว

“คุณพ่อ วางใจเถอะ ผมมีขอบเขต!” เฉินโม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

เฉินจิงเย่มองเขาด้วยสายตาดุดัน “พ่อรู้ว่าลูกเก่งมาก แต่ยังไงลูกก็ไม่สามารถละทิ้งการเรียนได้ ตอนนี้เป็นยุคเทคโนโลยี ถึงแม้ว่าลูกจะเก่ง แต่ลูกจะแข็งแกร่งกว่าอาวุธนิวเคลียร์ได้อย่างไร?”