แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 14

เหมือนคิดอะไรได้ หลี่เยว่สะกดกลั้นความโกรธ มือที่กำแน่นค่อยๆ คลายออก พูดอย่างเย็นชาว่า "ฉันไม่เถียงกับนาย เดี๋ยวเราได้เห็นดีกัน!"

หลี่เยว่จ้องเฉินโม่เขม็ง ความร้ายกาจฉายขึ้นมาในแววตา โยนกุญแจห้องเก็บของลงบนพื้น และเดินออกไป

เฉินโม่ยืนอยู่ที่เดิม เมื่อหลี่เยว่เดินออกไปไกลแล้ว เขาชี้ไปที่พวงกุญแจบนพื้น กุญแจนั้นลอยขึ้นมา และลอยเข้ามาอยู่ในมือเฉินโม่

เฉินโม่ยิ้มบางๆ เปิดประตูห้องเก็บของ และเดินเข้าไป

ถึงยังไม่ได้เข้าสู่ชั้นแรกแดนรวมพลัง แต่ผ่านการฝึกฝนมาหนึ่งคืน เฉินโม่สะสมพลังทิพย์ในร่างกายได้ไม่น้อย การ 'ควบคุมสิ่งต่างๆ' คล้ายวิธีพื้นฐานของโลกบำเพ็ญเซียน เฉินโม่จึงสามารถใช้ได้

แน่นอนว่าถ้าสิ่งของขนาดใหญ่เกินไป เฉินโม่ก็ไม่สามารถทำได้แล้ว เพราะความสามารถของเขาในตอนนี้ ยังไม่ถึงชั้นแรกแดนรวมพลัง

ความมืดค่อยๆ ใกล้เข้ามา เฉินโม่กินข้าวเย็นกับแม่ เห็นเฉินโม่ไม่ได้เป็นอะไร หลี่ซู่เฟินจึงผ่อนคลายความหวาดระแวงลง ส่วนเฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร หลังแยกกับแม่ ก็กลับมาที่ห้องเก็บของ รอเรื่องสนุกเริ่มขึ้นอย่างเงียบๆ

เวลาสี่ทุ่ม คนตระกูลหลี่ส่วนใหญ่ที่ยุ่งมาทั้งวัน เตรียมตัวพักผ่อน พวกคนอายุน้อยของตระกูลหลี่ กลับแอบรวมตัวกันเงียบๆ หลังปรึกษากัน จึงพากันมาที่ห้องเก็บของที่เฉินโม่พักอยู่อย่างรวดเร็ว

พวกผู้อาวุโสที่เห็นพวกเขายิ้มบางๆ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง

กลุ่มวัยรุ่น 7-8 คน นำโดยหลี่เยว่ ยืนอยู่หน้าประตูห้องเก็บของ หลี่เยว่เอากุญแจห้องเก็บของออกมาอีกดอกหนึ่ง ส่งให้วัยรุ่นคนหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่สายเลือดโดยตรง "เปิดประตู"

วัยรุ่นคนนั้นรับกุญแจมา และรีบเข้าไปเปิดประตูอย่างไม่เกรงกลัว แต่เขากลับพบว่า ประตูไม่ได้ล็อก เขาแค่ผลักเบาๆ ประตูก็เปิดออกแล้ว

ภายในห้องเก็บของ มีเสียงเฉินโม่ดังขึ้นอย่างราบเรียบ "ในเมื่อมาแล้ว ก็เข้ามาให้หมดเถอะ"

หลี่เยว่กับพวกวัยรุ่นตกใจเล็กน้อย แต่พวกเขาสืบเบื้องลึกของเฉินโม่มาตั้งนานแล้ว แค่ลูกคนรวยที่ไม่เอาไหน พวกเขาไม่เชื่อว่าเฉินโม่จะทำอะไรได้

หลี่เยว่ส่งสายตาให้พวกนั้น "เข้าไป!"