แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 142

เซวียเชียนเหอพูดอย่างราบเรียบเช่นกัน "น้องชาย พาน้องหลินสุ่นออกมาเถอะ ตระกูลหลินทำแบบนี้ ไร้มารยาทจริงๆ!"

หลินเจี้ยนเฟิงมองพวกคนที่ไม่ยอม ด้วยสายตาเย็นชา แสยะยิ้มเย้ยหยันตรงมุมปาก

"ทุกคนโปรดเงียบก่อน!" หลินเจี้ยนเฟิงพูดอย่างราบเรียบ แต่ไม่มีใครสนใจ พวกผู้มีอิทธิพลต้องการให้ผู้นำตระกูลหลิน ออกมาดูแลจัดการ

หลินเจี้ยนเฟิงสีหน้าเย็นชา จู่ๆ จึงแผดเสียงดังออกมา "เงียบ!"

เสียงนี้ถูกกระตุ้นจากชี่แท้ ก้องอยู่ในห้องขนาดใหญ่ สั่นสะเทือนจนแก้วหูทุกคนเกิดเสียงวิ้งๆ

ทันใดนั้น ทั้งห้องเกิดความเงียบ

หลินเจี้ยนเฟิงมองผู้มีอิทธิพลพวกนี้ สีหน้าเย้ยหยัน พูดอย่างเย็นชาว่า "ฉันว่าทุกคนควรทราบก่อนเรื่องหนึ่ง การที่ตระกูลหลินเชิญทุกท่านมาครั้งนี้ ไม่ได้มาปรึกษาหารือ แต่มาแจ้งข่าวให้ทุกท่าน"

พวกผู้มีอิทธิพล มองหลินเจี้ยนเฟิง ด้วยสีหน้าโมโห ตระกูลหลิน ไร้มารยาทเกินไปแล้ว

หลินเจี้ยนเฟิงไม่สนใจใบหน้าโกรธของทุกคน พูดอย่างเย็นชาต่อ "ให้เวลาทุกท่านสามวัน จะเลือกสยบให้ตระกูลหลิน หรือจะ......ตาย!"

"ฉันแจ้งข่าวเรียบร้อยแล้ว ทุกท่านพูดสิ่งที่ต้องการจะพูดออกมาได้อย่างเต็มที่!" หลินจี้ยนเฟิงพูดจบ กอดอกมองทุกคนด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

หลังจากทุกคนอึ้งไปครู่หนึ่ง ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

ฉินเยว่ซานผู้มีอิทธิพลแห่งอานหลิน ส่งเสียงหึอย่างเย็นชา พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า "ตระกูลหลินบ้าไปแล้วเหรอ ถึงให้พวกเรายอมแพ้"

ฟางปู้ถงมหาเศรษฐีแห่งชิ่งหยาง สีหน้าอึมครึม "ตระกูลหลินพูดซะยกใหญ่ พวกผู้มีอิทธิพลในที่นี้ เป็นตัวแทนเกือบครึ่งฮ่านหยาง แค่ตระกูลหลินพูดคำเดียว จะให้เรายอมแพ้เหรอ ฝันกลางวันจริงๆ!"

"ใช่ ฝันกลางวัน! ตระกูลหลินอยู่ในหลินโจว สามารถทำอะไรก็ได้ ออกจากหลินโจว ตระกูลหลินของนายไม่มีค่าในสายตาฉันสักนิด อวดดีบอกให้ฉันยอมจำนน ไม่เรียกว่าฝันกลางวัน จะให้เรียกว่าอะไร" ผู้มีอิทธิพลอีกคนที่นิสัยเกรี้ยวกราด พูดเสียงสูงอย่างเยาะเย้ย

เซวียเชียนเหอโกรธเหมือนกัน เพิ่งยอมจำนนต่อเฉินโม่ไป แต่เฉินโม่ไม่ใช่คนธรรมดา ควรค่าให้เขายอมจำนน แต่ตระกูลหลินเป็นอะไรล่ะ มีสิทธิ์อะไรให้เขายอมจำนน