แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1433

ผ่านไปอีกหนึ่งวัน ค่ายกลคงรากยังคงทำลายไม่สำเร็จ หลินว่านเหนียนเริ่มหงุดหงิดแล้ว

“ค่ายกลสับปะรังเคแค่อันเดียว เราใช้เวลาไปทั้งวันยังไม่สามารถทำลายมันได้เลย หากข่าวแพร่กระจายออกไปเราไม่ถูกหัวเราะกันหรือ!”

“วันนี้ทุกคนเพิ่มพลังเข้าไปอีก ต้องทำลายค่ายกลนี้ให้ได้!”

เพียงแต่ว่าค่ายกลของโลกบำเพ็ญเซียนมันเป็นสิ่งที่นักบู๊จะทำลายได้ง่ายๆเหรอ?

วันที่สอง หลินว่านเหนียนและพวกยังคงเสียแรงไปเปล่าประโยชน์

ในป่า หญิงชุดดำคนนั้นมองคนของนักบู๊โบราณ มีความไม่พอใจเล็กน้อย “ไอ้พวกไร้ประโยชน์ พรุ่งนี้เรามาช่วยพวกเขากันเถอะ！”

“ค่ะ คุณหนู！”

วันที่สาม หลินว่านเหนียนโกรธเหมือนกินรังแตนมา ตะโกนไปทางค่ายกลคงราก “เฉินไต้ซือ หากแน่จริงก็ออกมาสู้กับฉันสักตั้ง อย่าทำตัวเป็นเต่าหดหัวอยู่ข้างใน！”

เพียงแต่ว่าตอนนี้เฉินโม่กำลังทะลวงแดนอยู่ ไม่มีเวลาไปสนใจเขา

หลังจากที่ตะโกนไปหลายที ก็ไม่มีคนสนใจเขา หลินว่านเหนียนพูดกับเหล่านักบู๊อย่างขุ่นเคือง “โจมตี โจมตีต่อไป ฉันไม่เชื่อว่าว่าค่ายกลนี้จะมีพลังทิพย์มากพอที่จะมาเสียเปล่า！”

ที่ขอบของค่ายกล ผู้หญิงสองคนในชุดดำปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ที่ตรงนี้ค่อนข้างห่างไกลจากคนของในโลกบู๊โบราณ และพวกเขาไม่พบใครมายุ่งเกี่ยวกับที่นี่

“คุณหนู คุณมีวิธีทำลายค่ายกลมั้ยคะ?” หนึ่งในหญิงชุดดำถามขึ้น

“ต้องลองดูก่อน ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน อย่างไรก็ตามต่อให้ไม่สามารถทำลายค่ายกลนี้ได้ มันก็สามารถย่นระยะเวลาให้มันสั้นลง เพื่อให้นักบู๊ไร้ประโยชน์พวกนั้นทำลายค่ายกลได้โดยเร็ว！” หญิงชุดดำอีกคนพูดอย่างเย้ยหยัน

“อืม”

หญิงในชุดดำพลิกฝ่ามือและหยิบค้อนไม้ขนาดเล็กที่มีแสงวิบวับออกมา