แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1436

เหล่านักบู๊ที่กำลังบุกมาทางคฤหาสน์ มองร่างหงส์เพลิงที่อยู่ท้องฟ้า อุทานอย่างตกใจ “นั่นคืออะไร?”

หลินว่านเหนียนสามารถสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของท่านี้ พูดด้วยสีหน้าที่หนักใจ “คิดไม่ถึงว่าเธอก็มีวิชาแบบนี้ด้วย ดีที่เธอเพิ่งผ่านแดนเทพมาไม่นาน ไม่อย่างนั้นเกรงว่าฉันก็คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ！”

“แต่ตอนนี้เธอยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน！”

“พูดจบ ตัวของหลินว่านเหนียนแทงกระบี่ทะยานลง ตะโกนเสียงดัง “กระบี่คงคา！”

แถบแสงสีเงินเหมือนแม่น้ำที่ตกลงมาจากสวรรค์ พลังของมันก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไปกระทบกับร่างของเพลิงหงส์โดยตรง

ตู๊ม！

เอียนชิงเฉิงถูกชนจนกระเด็นลอยออกไป หลินว่านเหนียนก็เซถอยหลังไปหลายก้าว ถึงได้หยุดนิ่ง

เอียนชิงเฉิงที่มุมปากมีเลือดออก พลังของหลินว่านเหนียนแข็งแกร่งมาก ไม่ใช่คนอย่างเธอที่จะผ่านด่านแดนเทพจะสามารถเอาชนะได้

หลินว่านเหนียนที่ลอยอยู่กลางอากาศ มองเอียนชิงเฉิงอย่างเย็นชาแล้วกล่าว “ตอนนี้ เธอยอมหรือยัง?”

เอียนชิงเฉิงยิ้มเยาะ “คุณเหนือกว่าฉันแค่นิดหน่อย จะให้ฉันยอมได้อย่างไร? ถ้าหากให้เวลาฉันอีกหน่อย คุณก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน！”

หลินว่านเหนียนสีหน้าขุ่นมัว แล้วพูด “ใช่ ฉันยอมรับ ฉันสอนเธอไม่ได้ แต่ข้อเสนอเมื่อกี้ยังคงมีผล ฉันจะให้เวลาเธอคิดหนึ่งนาที！”

เอียนชิงเฉินตกใจ ดูเหมือนเขาจะรู้แล้วว่าเธอกำลังคิดจะดึงเวลา

เอียนชิงเฉิงก้มหน้าลง เพื่อไม่ให้หลินว่านเหนียนดูออกว่าตัวเองกำลังคิดอะไร

แม้ว่าจะมีเวลาเพียงหนึ่งนาที แต่มันก็สามารถเกิดการเปลี่ยนแปลงได้หลายอย่าง ดังนั้นเอียนชิงเฉิงต้องพยายามรักษาโอกาสเอาไว้

“ถึงเวลาแล้ว ตอนนี้ฉันต้องการคำตอบของเธอ！” ขณะที่หลินว่านเหนียน ได้ค่อยๆชูกระบี่ขึ้น ถ้าหากเอียนชิงเฉิงปฏิเสธ เขาได้เตรียมพร้อมที่จะลงมือฆ่าเธอแล้ว

เอียนชิงเฉิงเงยหน้าขึ้นในทันใด ในเมื่อไม่สามารถดึงเวลาได้อีกต่อไป ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นตีหน้าซื่อกับหลินว่านเหนียนอีกต่อไป

“อาจารย์ของฉันคือเฉินไต้ซือ อย่างคุณก็คู่ควรเหรอ?” บนใบหน้าที่งดงามของเอียนชิงชิง ปรากฏขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูถูก

หลินว่านเหนียนรู้สึกอับอายอย่างมาก หลายปีมานี้ไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขาเลย!

แล้วได้ฟันไปกระบี่ไปที่เอียนชิงเฉิงอีกครั้ง

เอียนชิงเฉิงนั้นได้สูญเสียพลังการต่อสู้ไปแล้ว ไม่สามารถที่จะต้านได้อีกแล้ว

ในห้องซังซังทนดูไม่ได้ ใช้สองมือปิดปากเอาไว้ พยายามไม่ให้ตัวเองส่งเสียง

“คุณหนู วางใจเถอะ ฉันต้องพาเฉินโม่ออกไปให้ได้！”

ซังซังทนดูไม่ได้ หันหลังวิ่งไปทางห้องของเฉินโม่

“เปิดขุนเขา！”

ในขณะที่เอียนชิงเฉิงหลับตารอความตาย เมื่อกระบี่ของหลินว่านเหนียนกำลังจะเฉือนไปที่คอของเอียนชิงเฉิงนั้น เสียงที่กำลังโกรธก็ดังขึ้น

เฉินซงจื่อที่มาได้ทันเวลา ชกหลินว่านเหนียนจนถอยออกไป แล้วก็มาหยุดอยู่ข้างกายเอียนชิงเฉิง พยุงเอียนชิงเฉิงขึ้นมาก แล้วเอายาเสริมจิตใส่ปากของเอียนชิงเฉิง

“ศิษย์น้อง ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้?” เฉินซงจื่อถามอย่างประหม่า ในใจเฉินซงจื่อ เอียนชิงเฉิงมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นผู้หญิงของอาจารย์แม่ของเขา ถ้าหากเอียนชิงเฉิงเป็นอะไรไป เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเฉินโม่อย่างไร